Viriato

Miña cara señora María: debería saber que a vila ten unha rúa que leva o nome de Viriato. No corazón do casco antigo, xa daquela, bautizaron a rúa co nome de quen, tal vez pensaron, fora o fundador de Verín.

Autores hai que tratan de confirmar esta afirmación, pero a historia sitúa a este caudillo lusitano, entre o río Douro e o Guadiana. Tal vez as súas incursións o trouxeran, nalgún momento, a esta bisbarra, pero as súas fazañas contra o invasor romano están lonxe de confirmar este feito.

Haberá que crear algunha beca, por parte das intitucións locais, para que estudiosos do tema poidan indagar nos arquivos históricos e que aseguren que, tamén aquí, loitou contra as lexións dos xenerais mandados por Roma.

A rúa está en Verín e leva o seu nome indistintamente de se foi ou non, quen colocou a primeira tenda neste lugar, para impedir o avance romano, na conquista da parte noroeste da península.

A súa especialidade era a guerra de guerrillas, aproveitando o coñemento da orografía, por ser pastor, para emboscar aos romanos e impedir seu avance. Parecía que este lusitano pastor era invencible, polo que os romanos tiveron que empregar a estratexia máis vella e compañeira do ser humano como é a traizón. Tres dos seus lugartenentes foron comprados e asasinaron a Viriato, porque no campo de batalla, no corpo a corpo, non foran capaces de sometelo.

O feito non debeu ser moi gostoso por parte do invasor, porque ao requerir o pago contestáronlle: “Roma non paga a traidores”.

O día trinta de xaneiro os rurais ourensáns tamén votaron dicindo: “A boina non paga a traidores”.

A historia galaica ten aconteceres onde se reflexa a vida dos indíxenas ao longo da existencia. Os irmandiños tamén se levantaron contra os poder establecido, porque os enchían a tributos. Tiveron que organizarse e demostrar que non estaban dacordo con aquela imposición, porque a terra non daba para manterse. Outra vez os da boina tiveron que enfrentarse aos do bonete. Como dicía Xerardo, os do xacho venceron aos do bolígrafo, no congreso popular de Ourense. Mellor dito, os da aixada venceron os da pluma estilográfica.

Tamén Zamora tivo longos anos a representación de Galicia nas cortes de Castela e León. O voto dos procuradores zamoranos era quen decidía polos galegos naquela época.

En Ourense, o trinta de xaneiro do presente ano, repetíase o mesmo. Madrid e Santiago xogaron a ter a representación dos ourensáns, pero encontráronse co “Viriato” ourensán e nin a traizón puido con el.

Non só houbo traizón, tamén desertores, que desexan que os postos das listas electorais sexan cubertos por persoas foráneas. Que non coñecen a provincia. Que aceptan as directrices dos que os colocaron, para ser deputados, e non defenden os intereses da nosa terra.

É triste que persoas que non saben situar a Ourense nun mapa teñan a súa representación, ocupando os primeiros postos de saída, nas listas, e sirvan só para levantar o dedo, non sendo capaces de reivindicar nada para Ourense, pola súa obediencia debida.

O “viriato ourensán” imprimiulle carácter e loitou para que isto non se dera e saíu victorioso, a pesar das traizóns, porque coñecía mellor co Viriato a terra por onde se movía. Foi mestre de escola polos pobos da provincia e tamén revisor da empresa Mangana, polo que o carácter rural non lle era descoñecido.

Baltar non permitiu que Ourense fora colonizado por santiagueses e madrileños. Baltar, pastor ourensán, venceu aos xenearis romanos, Feijóo e Rajoy.