Peregrinaxe...?

Miña cara señora María: As novas do xornal  provincial anuncian a chegada dun pelegrín á área de descanso do polígono industrial.

 A noticia así de sinxela non di nada, pero no fondo arrastra toda unha filosofía de comportamento.

Aos comenzos do ano a  actuación do "pelegrín" foi de traidor, de vendedor de seu pai político, polo que "chama" aos xornais, para que se fagan eco da súa peregrinaxe, porque, coida que, así pode obter un perdón.

 O concepto que este "pelegrín" ten de arrenpentimento non ten nada que ver co sentido relixioso do camiño cara Santiago. O que si destaca é que se sinte avergonzado da súa actuación ou actuacións políticas, porque un  acto de contrición é algo que se fae, porque a persoa síntese arrepentida, pero sen chamar a atención. É algo intrínsicamente íntimo.

 Pode haber perdón dunha acción que lesionaches a alguén, pero cando se quere enmendar as accións negativas de comportamentos erróneos, non se pode solicitar, nin convertir un camiño en confesionarios.

 - Cando se está fora dunha relixión, non se debe empregar esta, para amañar o que un desexa!.

 Antes de emprender o camiño debería ler "Peregrinaxe" de Matilde Asensi. Ou Iacobus. Encontraría todo o que o Conde fixo con seu fixo, para que aprendese a comportarse coma unha persoa  de ben.

Polo de agora temos sorte, porque non hai conde en Monterrei, xa que o poría baixo a tutela dun fraile, na larga camiñata, con misivas, para cada un dos priores, asinándolle cales deberían ser as penitencias, que o "pelegrín" tiña que levar a cabo en cada unha das súas paradas.

 Saberá, señora María, que tal fillo, na corte de Barcelona, era o "rei" de todas as falcatruadas, de todas as actividades luxurosas.  Frecuentaba lugares, non propios, de alguén que tiña que dirixir os destinos dunha orden ou dun pais. As novas que chegaban ao Conde, sobre as andainas, de seu fillo, non eran de seu agrado, polo que a única solución, para sacalo de Barcelona e que recibise un perdón, era facer o camiño ata Santiago de Compostela.

Seralle moi difícil acadar o perdón, porque o "camiño" da prata, pasa por Auria. O "prior" de Auria non o recibiu, polo que non puido facer a penitencia que o conde de "monterrei" lle dera. Habería que ver se levaba tal misiva, porque, é de supor, que tamén o "prior" de Monterrei non o recibiu, polo que as penitencias deste taifiñas-pelegrín teñen pouco que esperar ata chegar ao apóstolo.

 Debe pensar que todo se soluciona con cartos, por iso elexiu o camiño da "prata", pero o apóstolo non quere cartos, quere bos comportamento, bos cumprimentos, boas accións, non quere traizóns, nin quere maldades nin enganos, como aquela chamada que recibiu, en ruta, o señor alcalde de Monterrei, cando estaba convocado a unha xuntanza co señor conselleiro de sanidade, etc, etc..

De todas as formas este perdón sería terrenal, porque o  outro non hai deus que lle perdoe. Nin os do Olimpo!.