Blogia
Crónicas Tamaganas

O Serodio

Miña cara señora María: o Serodio emigrou dende a aldea a Suiza. O Escaiolas fíxoo dende a aldea á vila.

O Serodio marchou novo. Aló casou cunha case veciña e gañaron moitos cartos,  que foron invirtindo na vila. Compraron un solar e construíron un edificio de baixo e dúas plantas. É normal, coma galego, sempre pensando que os descendentes vivirían preto deles, pero... o posto de traballo?

 De momento, todo o edificio está a seu servizo, porque xubilou e veu sen os fillos.

 Como emigrante exerceu postos de responsabilidade, na política, dentro do Partido Popular. Pódese afirmar que era a persoa que case sempre acompañaba aos dirixentes galegos que ían visitar ou en busca do voto en época de eleccións. Dentro do partido está ben considerado, xa que os postos que exerceu e aínda exerce son meritorios. Tesoreiro, vicepresidente, presidente en funcións, etc...

 Cada verán, nas súas ferias, visitaba a casa consistorial, porque o grupo de  goberno tiña as mesmas cores, polo que matiña algunha conversa con algún concelleiro.

  Mantiven longas charlas porque o coñecía antes da emigración e case me toca na familia.

 Nunca pediu ningún favor a pesar de sufrir unhas contribucións especiais para construír as beirarrúas ao longo do seu edificio. Facía comentarios pero aceptou o sinalado polo concello.

 No PXOM do 98, súa propiedade quedou integrada nunha área de reparto pero nunca comentou nada e tampouco fixo reclamación algunha, aínda que a dona que lle vendeu non perdía un momento en visitar o concello, cada vez que se encontraba na vila. Algo de razón tiña porque o resto da propiedade daba directamente a unha rúa con beirarrúas e servizos adecuados.

 Non PXOM que se está a realizar aquela área de reparto do 98 está dividida en dúas.

 Por esta causa o Serodio visitou ao “taifiñas”, no despacho bunquerizado da casa consistorial. Presentouse simple e llanamente como un veciño retornado da emigración. Coa retranca típica do galego deixou caer se non o coñecía e se recordaba a súa presenza un día coa “ben pagá”, nuns saúdos de acto político... non recordaba... A conversa seguía seu curso e vendo que non había de conseguir nada diullo unha reviravolta para atallar e dar co remate do asunto.

 Despois de por de manifesto, con verbas altisonantes, de que nunca se lle ocorrera por os pés na súa propiedade, nin el, nin o outro propietario... sacou do bolsillo unha carta e diulla para que a lese. A misiva recibíraa, estando en Suiza, do señor Feixoo, agradecéndolle os seus servizos, cando fora en busca dos votos, para a presidencia da Xunta de Galicia.

 Aquilo foi coma un aguillón. Chamou a secretaria e mandoulle sacar fotocopias ao escrito do Serodio, anotando nun dos folios a recomendación do señor Feixoo. Quen sería ese tal Serodio, cando o señor Feixoo o trataba de querido presidente?

  Hai que decir que o Serodio manifestoulle que nunca reclamara, urbanisticamente, nada, porque aquela primeira área de reparto considerouna, máis ou menos, equilibrada, pero agora púxoo baixo as condicións dun só propietario, co cincoenta e un por cento. E isto se que é unha canallada.

 O escaiolas tivo unha reunión co equipo redactor do PXOM. Levou con el aos seus técnicos, pero alecionounos para que só escoitaran. Na segunda reunión expuxeron o seu plantexamento, manifestando que aceptaran a súa proposta ou o PXOM iría, coma da outra vez, ao limbo dos xustos. A isto chámaselle negociar. Coñece ao personaxe e sabe como atacalo.

 O Serodio ten de apoio a carta do señor Feixoo. O escaiolas ten a manobra-chantaxe e ten os cartos. Polo de pronto a área está en contra do Serodio.

 Mentras tanto o “taifiñas” que fai?

 Así é como se redacta o PXOM da vila. O resto de propietarios e veciños están totalmente ninguneados.

 A culpa é de vostede, señora María, que chega maio e seguirá votando de piñón fixo.

0 comentarios