Comadres

 

Miña cara señora María: o carnaval ou entroido, como gostan os de Laza en chamarlle, está contaminado de tres ingredientes. A masificación, celebración dunha festa patronal calquera e sobre todo do botellón.

A globalización á festa faille perder tradición, enxebrismo, carácter indíxena, convertíndoo nunha celebración calquera, onde impere calquera elemento que rompa co costume. A publicidade fixo que todo se escape do control dos organizadores, por iso desespéranse cando intentan seguir unha planificación.

O Xoves de Comadres ten moito que ver con este tipo de carnaval que se está impodo ano tras ano. Esta noite, en que a vila se enche de mulleres, atrae multitude de persoeiros, por se algo cae. Así temos o "taifiñas" verinés invitando a toda a plana maior da xunta, porque hai que aproveitar o voto dos concurrentes.

A plataforma é idónea, pero prestarse a este xogo é un pouco peregrino para quen ostenta a máxima representación do pobo galego. Hai que aproveitar os momentos adecuados, pero o carnaval, como plataforma de busca de votos, ronda o esperpento por parte de quen pensa deste xeito.

Do "taifiñas" non se pode esperar outra cousa, porque hai uns días pisou as clases dos colexios da vila, aproveitando a visita institucional, ainda que malévola, do conselleiro de educación.

Estamos en ano de eleccións polo que hai que deixarse ver. Despois de tantos anos na poltrona espera unha visita institucional para entrar nas clases. Nin que non tivera outras ocasións!. O normal é que a máxima autoridade dun concello faga a vista, tamén institucional, durante calquera curso, acompañado de todas as forzas políticas, representadas no concello. Non, hai que esperar que veña unha alta instancia, porque así ten máis categoría. Con esta mentalidade estamos onde estamos.

É unha festa máis porque acude a xente vestida de etiqueta. Perdéronse as chirnas, a cinsa e, sobre todo, as mascariñas.

Orquestas hai dabondo, colocadas na praza, discriminan ao resto da vila, cando todos os veciños contibúen cos seus cartos. Nunca se porán de acordo para aproveitar ao máximo estas actuacións, porque arrancan, case sempre, preto da hora de cear. Máis tarde, cóntase as persoas que se arriman á praza.

O desfile vai caendo, pero é normal, porque lle ocorre como a todas as cousas: "nacen, crecen e morren". Terá que vir outra xeración para tomar as rendas, e darlle outro pulo.

O que si triunfa é o luns. As viandas gratis atraen a calquera. Comentan que hai persoas que controlan estas festas, para encherse a comer, polos distintos pobos que celebran o carnaval. Así nunca faltarán desfameados, que comerán ainda que rematen de facelo na súa casa.

Hai individuos que aproveitan estas celebracións para olvidar, aínda que non se sabe de que, porque agárranse a unha botella de cervexa e non se descolgan dela en todos os días de festa. Quenes fixeron o agosto foron as Forzas e Corpos de Seguridade do Estado co montón de multas. Tiveron á vila acordoada. Non había saída que non controlaran. Que afán de recaudar!.

En calquera dos lugares do triángulo tamagano carnavalesco os cascos das botellas enchían todas as rúas. Eran un perigo para calquera viandante e sobre todo para quenes participaban nos cortexos entrodeiros de cada lugar. Pisábanse botellíns por doquier!.

A pesar dos pesares o entroido está arraigado e non perderá esencia, porque sempre se encontrarán persoas que pegan dos elementos máis arcaicos que o farán diferente. Serán poucos, pero suficientes, para manter no tempo algo que recollerán dunha conversa con seus avós ou familiares, que participaran ou contaran como o facían este ou aquel personaxe da historia carnavalesca.

O que si se debe é apartar da política e sobre todo a aqueles que o ven como unha plataforma para buscar votos.

Gostaríame que o Fausto percorrera as rúas de Tintores, como daquela, botando borralla con formigas aos veciños, que se lle cruzaban ou miraban, dende os corredores. E sobre todo,cando o luns de entroido, percorría as leiras e bacelos, retirándolle a ferramenta ou aparello, imprescindible para o traballo, obrigando ao veciño a abandonar o labor.