"funcionaria".....

Verín. CRONICAS TAMAGANAS.- Funcionaria....!

 

 Miña cara señora María:  A funcionaria quedou estasiada do que esaba a ver. Polo seu maxín pasou un feixe de pensamentos que non daba ordenado e asimilado. Non podía dar credo ao que estaba a ver,sobre todo, dentro da igrexa.

 Necesitaba chegar pronto á casa. Quería vaciar a mente e sentirse liberada, porque consideraba que aquilo non podía acontecer. Descargou co marido e sentiuse alibiada, pero pouco lle durou, porque a contestación que recibiu colocábaa no lugar que tiña pensado. –Aquel acto- o máis importante da relixión- viuno polo chan, cando o personaxe acercándose ao altar recibiu do concelebrante o pan sagrado.

 -“Personaxes amorais así debíalles caer a cara de vergoña, cando queren ser como os veciños. As persoas participan dos actos relixiosos porque os senten e cumplen coa moral da relixión que profesan. –Non a pisotean!.

-Seu marido contestoulle: “- Se fose o “Padre” non lla daba”.

 Ao  día seguinte o marido preguntou polo “suceso” e a rsposta que tivo, dos presentes, é que a todos lles pasara como a súa dona.

 -Empregar unha cerimonia relixiosa e participar no acto máis sagrado e solemne así, deixa sen contestación a calquera que coñeza ao individuo!.

 A “funcionaria” empezou a comprender que con este concepto sobre a moral é lóxico que individuos que se dirixen ao público, en xeral, todos os días polos medios de comunicación, emboben ao público coas monsergas e promesas, porque o significado destas palabras e actos non lle dan a categoría moralizante adecuada.

 Os valores sociais están polas corredoiras, pero a moral dunha relixión, -que mamaches dos pais-, debía ter a máxima categoría, –nunha mente minimamente formada-, para que certos individuos sintan algún dolo, cando practican algunha fechoría. -Está visto que non!. –Dalles o mesmo.

 Interesante a “culebra” volvéndose arrastrar, pola xeografía provinciana, tratando de buscar apoios para optar a “ceador” –léase senador-, nas próximas eleccións. –Que longo mo fiandes!. -Estes da mancomunidade son moi ocorrentes. Quérenlle moito!.

 Ao parecer tamén opta a unha embaixada. Aquí, como cofundador deste “fume raiano” non debería ter problema, porque se Cataluña ten embaixadores por que non a eurocidade ou o couto verinchaves?. –Que longo mo fiandes!.

 Por certo, señora María, os xornais xa empezan a vislumbrar e a indicar o destino, que por certo, ten que ser o que ten. Facía un par de meses que lle comentou a certa persoa que volvía a pinchar cús. As novas, sen embargo, na rúa, eran outras, pero ao parecer estanse preparando para que todo suceda como algo normal e non haxa resquebraxamentos políticos, porque, se da outra vez quedou como quedou, desta e que desaparece. -Que llo pregunte a quen dicen, -con quen ten moita amizade-, ao parecer, -según vende para a rúa-, que de pronto este poderoso o único que fixo, politicamente falando, foi prepararlle a cama para largalo do mellor posto pagado da política galaica.

 Dos incendios e da morte do piloto da avioneta só hai que engadir que a señora ministra apareceu só para estragarlle a interpelación parlamentaria aos do seu partido. Di o refrán: “despois de burro morto cebada ao rabo”.

 Facía uns días que o “ministro” do rural galego lanzara as campas ao vo, botara a lingua a pastar ou lanzou o cuspe cara o ceo e caíulle a el mesmo. Que lea :”El arte de la prudencia”, de Baltasar Gracián e así saberá como se ten que comportar un político.

 Isto é o que temos e así nos vai!.

                                                    Verín, 19 de outubro do 2011.-

                             Adolfo Rolán.-