ameazas..-

Verín. CRONICASA TAMAGANAS. Ameazas!..

Miña cara señora María: -“Ano novo vida nova” habería que dicir, pero na vila todo segue igual.
 Sen embargo nótase que, de vez en cando, lense novas, que non son extrañas, pero que descubren o tipo de persoeiro que dirixe os destinos verineses.
  A ameaza foi sempre un estilo individualista de dirixir, aínda que non se publicitou moito nos ambientes políticos locais, pero co tema dos cartos para o carnaval resurxe como antídoto para conseguir algo, polo que o anuncio dunha espantá ao desfile do domingo de entroido, por parte dos cigarróns ou peliqueiros, resulta moi fora de lugar.
 O querer gobernar a base de caprichos leva a  esta conclusión ou ameaza, porque faltan argumentos que xustifiquen este tipo de novas nos xornais. Hai que provocar para ter protagonismo, senón non se fala dun. É unha maneira de ver a vida, pero non de soportala por parte de quen a sufre.
 Os “cigarróns” ou “ peliqueiros”, a través do seu portavoz, “militante”, é “ voz de seu amo” comentan nos medios, que eles queren unha comida , senón que non participan no desfile do domingo de carnaval. -Agora é fácil ameazar, porque son moitos. Cando eran poucos ou se contaban cos dedos dunha man nin se vían.
 Todo isto provoca reunións, polo que se desprende, que ata agora pouco ou nulo resultado deron as convocatorias cos restauradores, para que aportaran máis diñeiro, por iso apareceron ameazantes os cigarróns, como preludio dun resultado xa sabido.- Foron meras comparsas. O que si destaca é o número de orquestras nos días de carnaval. En vez de encher cada recuncho da vila con charangas ou grupos de gaitas para dar alegría e facer participar aos veciños, seguen a facer o mesmo ano tras ano. Gastar os cartos en algo que non satisface a ninguén e menos aos bailaríns, porque case sempre o tempo non axuda. – Pois haberá que facer o que o tempo permite, gastando o menos posible e divertindo por doquier.
  Da a entender que os cigarróns querían venderse por un prato de lentellas, como daquela. Foi o que se conseguiu, pero para o lonxe mo fiais, díria o protagonista, porque este ano non hai viandas gratis.
 Insolirariedade total para co resto das comitivas que enchen as rúas da vila. A isto chámaselle defender o carnaval!. Se o resto das comparsas, carrozas e personaxes que desfilan se lles ocorrerara o mesmo, que farían os cigarrónas sós?. –Nada. Un desfile que só se basase nos cigarróns sería a morte do entroido, porque a vila vive a festa dunha maneira moi especial, polo que non necesitan de ninguén para alegralos, porque cada persoa quere ser carnaval, foi sempre carnaval, ten  ou crea o seu propio protagonismo entroideiro. Que lle importan ao Fanfán os peliqueiros?.
 A outra ameaza aínda está máis fora de lugar. Darlle publicidade aos industriais que  aportasen  ou colaborasen coas festas deixándoos fora das listas aos que non.
 A intertvención da portavos do bng fixo que esta idea non se tivera en conta, despois de ser exposta, porque argumentaba que se podía incurrir en algunha ilegalidade,  relacionada co segredo dos ndatos persoais.
 O menos importante é o feito o que destaca é a maneira de entender a política ou o cargo institucional, para imporse con tal de saírse coa súa. –Gran demócrata!. O diálogo só é propio das persoas que teñen recursos para posicionarse en calquera tema. Cando a incultura ou ignorancia campea por este cargos a imposición dictatorial é a única arma que saben empregar.
 De todas as formas non se pode dicir que o carnaval empezara moi ben. Se isto se repite outro ano, deberíase tomar outras medidas, para que non acontezan estes actos tan salvaxes. Aínda que tal e como sucederon dá a entender que os persoeiros foron a por esas portas privadas e concretas, como se algo tiveran que reivindicar.
 A Comisión de Festas algo deberá facer ou ter un seguro que se faga cargo destes derperfectos, en propiedades privadas, porque do público, nesta vila, xa é mellor non falar.
 Polo demais a disfrutar deste carnaval, que está cheo de frío. Unha suxerencia para  tratar de melloralo  sería que o xoves de compadres e xoves de comadres pasalos ao venres.

                                                                      Verín 11 de febreiro do 2012.-

                                                              Adolfo Rolán.-