Blogia
Crónicas Tamaganas

Verán -2013.....Fátima.

  CRONICAS  TAMAGANAS. Verán 2013...Fátima.

Miña cara señora María: As persoas, as veces, sinten morriña de algo, de alguén ou dalgunhas persoas por mor de estar lonxe.

 Cando Fátima anunciu a súa viaxe á terra da súa familia fixo que os corazóns palpitasen a moita velocidade e o día non daba chegado.

O vinte e seis de agosto pisou o camiño francés dos pelegríns en León e dende aló puxo rumbo á terra que a estaba esperando.

En Portomarín, cara a caída da tarde, e dende a cafetería que nos serviu un refresco vislumbrouse unha figura humana que facía recordar a súa primeira pisada no andén da estación de Empalme de Ourense, cando daquela a súa avoa a trouxera a coñecer a terra onde ela nacera. Terra dos antepasados por parte dos avós paternos. Aquela era Fátima e estaba en Gailicia, en corpo e en alma, e tocaríaa coas mans apretándoa contra min, coma da outra vez. Todo pasou pola maxín, pero alí estaba toda a familia emigrante, no Brasil, recordos e imaxes voaban velozmernte e non daba creto do que tiña de diante. Era soa, pero era toda. E tamén aconteceu o mesmo: -era ela-. Tanto tempo!, e repetiuse a escea. Tiña que saber se a recoñecería, como daquela, polo que a Portomarín tiña que ir de sorpresa. A imaxe era a mesma, - non importan os anos-, volvín a recoñecela. -Todo foi froito da xenética.

Pasamos a tarde, falamos, falamos e mirabámonos, con pausas, para trasladarnos no tempo e facernos recordar.

Foi decidida e chegou a Tintores de sorpresa, tamén. A seu marido ensinoulle todos os recunchos que ela disfrutara, cando cativa, a pesar das reprimendas da avoa. Pasara moito frío. Fora polo natal. E levouno a veiga e viu o río Támega e a ponte, que por certo o río non soubo estar á altura das circunstancias, pois, polo verán, ocórrelle coma o río Guadina, escóndese baixo terra.

Estivo coa familia. Visitou a cada tía e a cada curmán. Cumpriu con todos. Estivo á altura das circunstancias. Soubo gardar a distancia para non ferir a ninguén e ao mesmo tempo facer o que quería e necesitaba. Veu ver, pero tamén veu a ensinar as súas raíces e a gozar delas coa súa parella.

Tomou o polvo, na Casa do Polvo, e mergullouse polas rúas de Verín con atinos, pero sentíase perturbada porque todo avanzou pero non cambiou nada. Sentíase contenta. Tiña todo o que esperaba, aínda que faltasen as persoas que máis amou.

Os recordos facían que as súas meixelas, de cando en ves, deixaban escorrer as bagoas surcando pola pel, sempre ao natural, para botar fora todo sentimento familiar.

Tiña e sentía  necesidade de ver todo, de chegar a todas partes, pero o tempo sempre é quen marca os lindes e coma todo despois de comer o polvo coa única tía, por parte da súa avoa, partir para Madrid, porque seu marido desexaba dar un percorrido para coñecelo. Nunca estivera na capital de España e, polo tanto, aproveitaba esta ocasión e asi encher, aínda máis, os poucos días que os trouxeron a esta terra querida e recordada.

Nestas datas, xa coas malas gardadas, o traballo está presente e como se: a traballar mentras se poida. Bicos para Brasil.

 

                                           Verín, 18 de setembro do 2013.-

 

                                                 Adolfo Rolán.

0 comentarios