..morte anunciada...

Verín.CRÓNICAS TAMAGANAS. .....Morte anunciada.....

 

Miña cara señora María: -Se vostede tivera noticias de que un dos seus fillos non a  atendese, por non ter tempo, como consecuencia de que para pouco ou nada na casa, desconfiaría, sobre todo da lei da Dependencia, pero sobre todo da pouca categoría de persoa, cando non busca un minuto, sequera, para atender a súa proxenitora. –Pois destes persoeiros está chea a xeografía........

 -Pois ben comezou un ano novo e polo tanto o curso ponse a camiñar para dar novas desta bisbarra.

E como non, a nova que chama máis a atención é a rehabilitación do Castelo. –A vida, e como non a historia, dá tantas voltas que agora cóidase o que daquela loitábase-.

-Ninguén sabe nada e ninguén informa-. Turismo informa pero a quen non debe. Pódese afirmar que nas altas esferas da Xunta hai organismos que non ubican correctamente o Castelo, por iso comoten o erro de contestualizado en Verín, cando pertence ao Concello do seu mesmo nome.

 Dase o caso que é a mesma persoa a que preside o Concello de Monterrei e tamén a Mancomunidade, polo tanto os erros son intecionados. Ou, pódese dicir, que non llo notifican, porque non sabe mentir. -Outros si que están ao corrente do futuro da acrópole, pero négano-.

 -Non se pode marear tanto a perdiz-. Todo está pensado. Todo xurdiu cando o asunto dos PARADORES. A maxín dalgún deparrou e soltou, nunha reunión, o de convertilo en HOTEL. –Sete habitacións nos aledaños da Torre das Damas e sete na casa parroquial-.

 -Dun tiro mátanse tres paxaros: O Parador convertido en xeriátrico; o Castelo en Hotel; e por último aparece o descoñecido empresario do Balneario de Caldeliñas para rexentar todo.

 O título da novela de García Márquez: -“Crónica dunha morte anunciada”, venlle como anel ao dedo.

É difícil de entender todo isto. Os veciños rememoran as andainas  de encabezar a manifestación en defensa do Parador e agora encóntranse cun novo establecimento hoteleiro. Aqueles que pechaban o Parador son os mesmos que agora aumentan plazas hoteleiras no mesmo lugar. -Anda xa!. Isto que é?-.  -É rirse da xente de diante dos seus narices-.

 A poucos kilómetros da Acrópole hai outro Castelo, que está rehabilitado e convertido en hotel, pero non se lles ocorre polo como exemplo, porque é o faime rir dunha inversión. –O Castelo é o de Maceda-.

 Se hai este exemplo tan perto de aquí, por que non empregan ou buscan nos  Estudos Estratéxicos da Provincia Ourensana, para ver o que  propón para zona?. –Algo dirán!-. -Pois erre que erre!-.

 -Non quixera ser paxaro de mal agoiro, pero arreglar o que é necesario e imprescindible estou por afirmar que non se fai. Déixase para outra, pero hai que dar consistencia as paredes, porque son pasto das inclemencias atmosféricas-. O importante é o Hotel.

-Hai que facer algo no Castelo. Darlle vida. Exemplos hai por doquier, na xeografía europea, e sobre todo agora, que se vai convocar o concurso da faraónica obra do multiusos, na que se presentarán empresarios de Europa, porque aos de aquí debéuselles agotar a “sabiduría”. Hai que buscar recursos endóxenos que fagan do Castelo a dinamización da bisbarra.

 -Estase a perder a “nosa historia”  polo que deixen un cachiño de Castelo para ela. -Museo Etnográfico, xa!.

       

                                                           Verín, 15 de xaneiro do 2014.-

 

                                                 Adolfo Rolán.-