-Agresión á mestra.......

 

 VERÍN-CRÓNICAS TAMAGANAS: -"Cada mestre/a co seu libriño".

 Miña cara señora María: -A vila só sae nos medios de comunicación con novas nada positivas. 

A vida xorde cada momento e non hai lugar para endereitar o que resulta torcido. Cando o camiñar é retorcido e o ambiente está contaminado é difícil encontrar un remedio. -A árbore enderéitase de pequena.

 A reflexión do Manoliño fíxoa en alto para que os veciños o ouviran. Situose cando de cativo fora á escola e nunca escoitara cun pai maltratase ao mestre. Sen embargo recordaba con ironía a súa escolarización, aínda que aos catorce anos tivera que emigrar cara Cataluña.

Contaba como o mestre os colocaba en fila india diante da porta da escola, cando o tío Nicolás se lle queixaba das trasnadas dos rapaces, e pegáballe cunha vara nas posadeiras. -Algún chegaba á casa cos moratóns, pero non se lle ocorría dicir nada, por se acaso.

 Daquela non se podía ir coas queixas do mestre á casa porque aínda recibías máis, polo que aguzábase o maxín para esquivar os castigos.

E como non, o Manoliño avivou o seu e descubriu o método para que a vara do mestre non fixera das súas nas súas posadeiras. - Ocorréuselle colocar unha das enciclopedias ALVAREZ por baixo dos pantalóns. As primeiras palizas, o mestre, como eran en ringleiras, misturábanse os azoutes e o son non se  diferenciaba, pero cando o catigo foi a el só descubriuse o invento.

 Pero os rapaces non se achicaban e buscaban novas formas de eludir os golpes.

 -Tivo que ser o Pajuelo o que deu con outra forma de paralas. -Cando o mestre o mandou a buscar varas deulle un corte coa navalla, máis ou menos pola metade, entón, a dar o primeiro azoute a vara resquebrábase e non continuaba.

 Por iso o Manoliño non entendía como unha familia se presenta na escola a agredir a unha mestra, cando o castigo foi só sentar a cativa na "cadeira de pensar".

  Se ademais as institucuións non axudan, entón os profesionais encóntranse sen saber que facer ou sen poder tomar decisións equilibradas en cada instante. Por iso, a veces, ocorren estes sucesos, que logo a prensa, buscando regocixo, faise eco e publicita os feitos. Os medios deberían colocar e nomear a cadaquén no seu lugar, para saber quens son as persoas que agreden e así coñecerse todos.

-Temas que deberían solucionarse localmente, pasan a ser novas para encher espacios universais, provocando que a vila asuma unha característica coa que non se corresponde cotidianamente. -Non hai que ocultar nada, pero cada cousa debe ter a súa medida.

Algo debe gardar o refrán: -"Pasa máis fame cun mestre/a da escola". Este dito que tanto entrou na mente da cidadanía, naqueles anos, parece querer resucitar e facer que os mestres estén continuamente nos medios de comunicación, facendo ou creando responsabilidades en algo que só teñen que buscar solucións para que o acto educativo resulte o máis proveitoso posible para a sociedade, aínda que sexa sen os medios adecuados.- Dar clase así é imposible. O mestre/a necesita de autoridade e o respaldado das administracións en cada momento.

O acontecimento non foi un acto aillado, senón que se repite coa mesma familia. O centro xa fora visitado por outro membro, cando outro suceso ocorrera no comedor, cun cativo irmán da rapaza, que agora aparece como partícipe dunha liorta, entre escolares da mesma idade. -Polo tanto, estas visitas ao centro deberían aparecer como causas máis que suficientes de vixilancia por parte das autoridades, para que non ocorran estes sucesos.

Ó parecer o día anterior xa se presentaran no colexio e a sorte foi que a mestra, que estaba soa, comentoulle ao conserxe que lle dixera que non estaba, polo que nai e avoa, volveron ao día seguinte.

Señora María, estas cousas son producto da sociedade. As leis en vez de correxir e atallar estes problemas ao parecer acrecéntanos. -Daquela, era pasar fame, agora, é recibir agresións.

 

                                      Verín, 24 de xuño do 2015.-

                               Adolfo Rolán.-