Blogia
Crónicas Tamaganas

Soldos...

Verín- CRONICAS TAMAGANAS- Soldos……….?

 

Miña cara señora María: Chegou Mirian, veu sen o pai pero ela, resolutiva, como é, enfréntase á vida e , como non, todo para adiante  axudando, con  moito coidado, a súa avoa.

O que non perdeu, a pesar de todo, é o de estar ao día nas cousas que ocorren na vila.

O seu interés polo Idi Amin verinés foi a primeira entrada  coa que se presentou na xuntanza da tarde nas cadeiras da urbanización do Castro. – A resposta saíulle de inmediato da señora Castelán;  - Segue a facer o mesmo. O exemplo telo no tenente de alcalde que non lle repetiu. –Todos escapan del e non hai explicacións do porque. Debe ser un persoeiro a estudar nos anais dos libros de comportamentos e sobre todo de sociabilidade.- O que se chamaba, daquela, urbanidade.

 Ao parecer, espétalle o Castelán, agora  preséntase aló, onde xorde calquera reunión, porque pensa que a culpa de non gañar era que saía pouco polo pobo. –Unha maneira de botar pelotas fora ou de satisfacerse para non ter que pensar na verdadeiras causas, que son máis persoais que políticas.

Sen embargo Mirian interesaba tamén polo dos soldos, que facía poucos días criticara o ex -verinés.

-Chamoulle moito que un individuo que levaba e leva anos vivindo da política, que se expresara desa forma en contra dos soldos dos novos rexedores municipais. –Non comprendía que alguén que manifesta, aos poucos días, estar fora de si, porque alegaba, que ata os sábados e domingos, tiña que resolver temas do concello, agora, soluciónanse  por xeración espontánea.

Os dos soldos, querida Mirian, éche unha historia propia do persoeiro. -Corría o ano dous mil e proponme ir para Santiago, capital da Galaecia, deixando o meu traballo de mestre para dedicarme as vinte e catro horas do día a atenderlle “a famosa finquiña” verinesa. Parecíanlle  poucas horas  de entrega á política local, polo que, encontrou un posto de asesor na Consellería do Medio Rural, que daquela rexentaba, un funcionario de Extensión Agraria, coñecido, daquela, como Conselleiro das vacas tolas. –Por certo, nestas eleccións, ía de segundo, despois do ex.. –Que terá a política?.

-Sabes Mirian que o soldo que me  tiñan asinado era de cincuenta mil pesetas menos, que o da nómina da miña empresa. –E iso que era dos deles, imaxínate, senón fora.
-Pois esta casta de individuos  é a que dirixe as institucións e hainos que soporta,r porque as persoas inocentes ou non tan inocente,s vótanas. –Ou ruben ao carro mellor colocado, como ocorre case sempre, porque estes non van nas listas dos perdedores, porque saben que así non cheiran nada.

Pero aínda hai máis, miña cara Mirian: -o caso das vacas tolas trouxo consigo o ter que deixar o posto de Santiago, polo que había que regresar á empresa,e rogoume que me quedara con el, pois aínda foi peor, pois pasaron case tres meses sen asinarme soldo no concello, ata que un día senteime diante del , no despacho, e só lle dixen: lo ti non levas un soldo tódolos meses para túa casa.

Pasaron os anos e  aínda non se fixeron efectivos aqueles meses e iso que no tripartito intentaron correxir o tema, pero….por certo, a falta de cobro xuntaba  a falta de cotización á seguridade social polo que se transmitía un problema á miña  xubilación. –A pesar de todo estou na vida con vida positiva e durmo moi ben-.

-A vara de medir de estes individuos non é equitativa. A súa perspectiva de socialización está moi lonxe de persoas normais

                                Verín 20 de xullo do 2015.-

                              Adolfo Rolán

0 comentarios