árbores?

  Verín-CRÓNICAS TAMAGANAS-..Árbores?.-

  Miña cara señora María: -Corría a lexislatura dende o ano noventa e catro ata o ano noventa e oito do século pasado e as obras na vila ocupaban a teima dos veciños, polas molestias que provocaban pero, aínda así, ían a marchas forzadas.

 Rematada, case, a renovación total da Avenida Luis  Espada ao pouco aparecen as reclamacións dos condutores vítimas das arestas cortantes dos bordos das beirarrúas. Eran e son de granito sen traballar, polo tanto eran axeitados para rachar rodas a degolación.

 –Os obreiros que pagan os contribuíntes tiveron que encargarse de pulir, en parte e daquela maneira, tales arestas. -E quen son os responsables daquela elección, cando no mercado hai de todo?. Pregunten quen corrixe os bosquexos dos técnicos con escalímetro, en man, e lapis, de “alta gama”, se tamén se lle pode chamar así.

 A rúa Juan Guerra Valdés foi un experimento para colocar alcorques ou proxecto de alcorques, pero deberon resultar moi incómodos para os veciños do lugar, que non se atreveron a continuar co resto das rúas da vila. -Nestes alcorques non se colocaron árbores, senón mobiliario urbano, que si danan aos coches. -A isto chámaselle pensar na vila e non no veciño que si, só pensa nel, polo tanto todo un proxecto social supeditado aos caprichos individuais. –A vila é para todos-.

 Se vostede, señora María, vivise en Infistela e se dirixir cara o centro da vila, a cotío, o primeiro que encontra é cunha rotonda que divide en dous cachos á rúa Canella Cega. Se vostede toma cara a súa dereita encóntrase cos alcorques e as súas respectivas árbores. Pero se vostede xira cara a esquerda tamén se encontra cos alcorques e as súas árbores correspondentes.

 E se vostede, simplemente, se agacha ou baixa do coche e observa ambos alcorques comprobará que uns son de formigón, polo tanto, feitos cunha forma ou molde, e os outros son de granito. E se os toca cos dedos da man ao longo da aresta superior e exterior, polos tres lados, a súa man no sofre feridas,  porque están pulidos e redondeados. -Como vostede non ten reparos en luxar as mans, porque non ten preguiza para lavalas  e  porque non se pode ir sempre do trinque. –Hai que saber elixir ou ser técnico para ver as consecuencias dos materiais.

 Se vostede, señora María, viaxase á Vila e Cortes, porque  conseguiu un cargo na Cámara, onde se cobra, cada mes, e o traballo, chega cunha pregunta ao ano, non cansa, comprobaría que a ambos lados dese edificio hai dúas prazas. Unha, case pegada ,separada por unha rúa,  que se chama Praza de España e a outra, a poucos metros, que responde ao nome de Praza de Oriente. –Ámbalas dúas prazas están cheas de árbores.

 Eses viaxes, señora María, deberíanlle axudar a ver as cousas doutro xeito, porque vostede andaría pola cidade europea de máis cantidade de árbores por habitantes.  -Ben, iso de andar, - viaxar en taxi-. -Iso é un orgullo para Madrid-. –Todos deberíamos ser Madrid!-.

- Para ter árbores hai que empezar a plantalos, algún día-. -Recorde-.

 E se lle preguntara a súa sobriña o que ve,  cando vai traballar ao Instituto de Queizás, pola travesía das Tapadas, tamén sabería que Marisol ten, no seu xardín, dúas árbores da mesma especie “liquidambar” e está encantada coas cores, que lle ofrecen os pétalos, polos outonos. -De feito, a súa sobriña, párase e quédase abraiada, mirando para eles.

-Debería dedicarse á  “res publica” e comprobar, “in situ”, o que debe dicir, antes de saír en ondas, para concordar coa realidade.

 - Señora María, debe ver as cousas polo lado positivo, porque alguén beneficiarase.

                    Verín,  27 de abril do 2016.-