A señora Lola

Miña cara señora María: debe loitar todos os días para que a súa dor non a relegue a unha cadeira. Colla o seu caxato ou a súa muleta e salga á rúa. Non se deixe vencer e faga que o seu xeonllo se exercite para non ter que estar todo o día no seu piso.
Vostede, que vive soa, aínda que, de cando en vez, a súa filla faille algunha visita, non debe estar pendente de se a dor vai a máis ou non dá dobrado o xeonllo.
Non se achique e camiñe, camiñe. Aínda que non teña onde sentarse, porque así poderá gozar dunha conversa coas veciñas, aínda que se arrimen a unha parede ou se senten no chanzo dun portal.

As beirarrúas deben estar ao servizo dos veciños, polo que en vez de tanto cabezón, deberon colocar paralelepípedos de granito cunha altura axeitada para cumprir unha dobre función: impedir aparcar e servir de descanso para vostedes.

Que non lle pase coma a señora Lola. É unha historia triste, pero ocorre todos os días en calquera recuncho do concello. Dá o mesmo en Pazos que en Queirugás, en Mandín que en Tintores, porque persoas da súa idade están espalladas por todo o municipio.
A señora Lola fíxolle caso aos fillos e alugou un piso na vila. Así o matrimonio non ten que percorrer cada mes cada unha das vivendas de cada fillo. Visítanos a cotío e reciben o cariño de fillos e netos. Están máis a man para ben de todos.
Ocorréuselle a un dos fillos facer unha solicitude nos Servizos Sociais, porque a señora Lola acabou sentada nunha cadeira de rodas, polo que necesita axuda persoal para tal enfermidade.
Foille concedida a axuda a domicilio. Perante o mes que o fillo se fixo cargo de súa nai, tal persoa, apareceu un día, deulle de comer un iogur e despediuse cun ata mañá. Non apareceu máis naquel mes. A desculpa é que hai máis persoas que necesitan deste servizo en todo o concello.

Hai uns días, don Alberte Prieto, na súa intervención, perante o pleno do orzamento municipal, manifestou que esta partida, en vez de aumentar, decreceu uns seis mil euros, é dicir, un millón de pesetas. Este é o trato que reciben os maiores, por iso señora María, debe baixar e camiñar. Non se deixe dominar polo seu xeonllo.

A partida do orzamento que se refire ás dietas sufriu un aumento considerable, que por certo só cobran os membros do equipo gobernante, destacando un sobre os demais, e logo pregoan aos catro ventos que non se cobra. Como verá, señora María, é máis importante facer recados viaxando que coidar das persoas maiores. Algún di que son "xestións"·

O asunto ten aínda máis que pregoar, pois o fillo da señora Lola tamén solicitou o da Lei da Dependencia. Mandou os impresos e, ó pouco tempo, recibiu unha misiva na que lle reclamaban a renovación do D.N.I., porque lle está caducado. A señora Lola ten case noventa anos. ¡Que longo mo fiandes! -diría o poeta.

Con todo isto, señora María, non debe facer moito caso do que pregoen na televisión, nin nos medios de comunicación, tanto politiquiños do Concello, como da Xunta ou como do goberno de Madrid, porque o exemplo está na señora Lola.

Cóidese, señora María, ¡que só se vive unha vez!

“Non hai camiño cara a liberdade, a liberdade é o camiño”, -di o pensador.

¡Somos libres!