cartas...

 

 

Verín-CRONICAS TAMAGANAS. Cartas....

 

Miña cara señora María: A vila esperta, non moi a présa pero, paso a paso, vai dando a cara e saíndo á rúa manifestándose  ou a través da denuncia pública.

 O descontento é xeral. Non só a crise é problema, senón que arrecian os temas locais e os colectivos afectados dan a cara, a pesar de que logo pasan polo “confesionario” para disculparse, botándolle a culpa ás mans levantadas de todos os presententes para repartir a carga e non verse involucrados en represalias, que é o máis normal. –Ninguén quere o protagonismo. Entón para que forman asociacións se coñecen ao persoal?.

 É difícil vivir así. Os pobos cativos teñen esta idiosincracia. E non se despegan.

Cativos pero valientes foron os empresarios que manifestaron publicamente a súa estorsión por carta.

A nova, a grandes titulares na primeira páxina do diario provincial, puxo de manifesto algo que sucede hai longo tempo. Ao parecer, coas novas tecnoloxías e iso das escoitas telefónicas, os autores tomaron precaucións e empregaron cartas, tipo Euskadi.

 Na vila sempre houbo este tipo de pagamento. Antes usaban a vía telefónica ou meter o “carro” no patio ou xardín para recoller o pactado.

 Tamén se usaban estas novas para desorientar, porque así pasaban o contrabando, a rego cheo, por onde estaba expedito o camiño.

 O querer vivir ben a conta dos demais tampouco é novo. Antes, no tempo da vacas cheas, había para todos pero nesta época de vacas fracas, non hai, polo que a todos toca  apretarse o cinturón.

 Por iso na outra etapa non se producían denuncias. Todo se comenta nos bares, pero que salgan afirmando deste xeito, quere dicir, que están ata o gorro.

 Pero iso é bo. A xente débese expresar  publicamente para que se oiga a súa situación.

Hai que desenmascarar ao individuo ou individuos ou aos que usan a outros para conseguir riqueza deste maneira. Xa está ben que disfruten cos cartos dos que traballan e teñen que sudar parta levar de comer, a cotío, para a súa casa.

 Ninguén debe ser dono de ninguén e menos do seu sudor. Pero hai quen pensa que si e aproveita a situación para levar adiante este tipo de tropelías. Non hai corazón, nin hai ética, nin moral e logo van a comulgar como si nada pasara.

 O curioso é que ata tomas café a seu lado como se todo fose normal, cando as tripas roxen por mor do que sabes e non o podes dicir, porque fan falta probas, aínda que o viviras ou o viras.

 Teñen que sofrir moito estas persoas que viven cousas destas e teñen que permanecer calados e silenciosos, sobre todo cando escoitan, na esquina da barra, a conversa dos clientes e conveciños falando do tema e non poder comentar nada. –O medo. -En calquera esquina hai un “comisario” que se vende por un simple vaso de viño ou por dar a man en calquera recuncho da vila.- Iso é triste.

 - Moi importante é esta nova, no xornal, denunciando o tema, porque pode que a vila esperte, aínda que xesa paseniñamente.

 

                                                             Verín 18 de decembro do 2011.-

 

                                                             Adolfo Rolán.