O sapo

Miña cara señora María: Menudo esforzo tivo que facer co seu xeonllo para chegar ata O Sapo!

Desexaba corroborar o que o veciño lle decía das obras que están a facer no prado, adquirido polo Concello, no seu día, aos propietarios de Queirugás.

A señora María non se percataba de que o veciño estaba metido na mencionada familia, de aí que sentía simpatías polas obras e tamén de que,como natural da Rasela, tiña que orgullecerse daquel acondicionamento, posto que sempre que viña de vacacións, encontraba a mesma diatriba de comentarios, pero ninguén facía nada por arranxar aquela fonte, para atraer augüistas, polo que se sentía contento.

Costar íalle costar chegar ata aló. Arrancou, olvidándose do xeonllo e paseniñamente rubía pola estrada de Castela ata que atopou a primeira cadeira. Sentouse e diulle un descanso a todo seu corpo. Levaba tempo sen saír, posto que as tardes son moi curtas e o frío aumenta as dores da perna.Catro paradas máis e ten frente de si a pradería toda “bonita”. ¡Tiña razón o veciño!

Ao pouco tempo de observar a obra chega a primeira persoa, que necesita ou busca o remedio na auga, para curar a súa enfermidade.

A señora María non ve nada diferente. Todo segue igual. -Colle a auga na botella, que leva, e ponse perante á fonte a lavarse, como se fixo sempre. Regresou a casa e chamou ao veciño, decíndolle que o que máis lle gustara fora o aparcadoiro dos coches e o muro ao longo do camiño, a pé das arbres. –Por certo, non protexe á fonte nin ao prado das crecidas do regato! Non ten funcionalidade algunha. Os sendeiros serpenteantes do prado están a gusto dos moteiros.

Olvidáronse de darlle servizo aos que necesitan da auga para curar. Aos que van por necesidade e teñen fe na fonte.

¡Moitos cartos para seguir todo igual! ¡Só máis curioso e ”bonito”!

Non foron capaces de facer un par de pozas estilo Ourense, para poder lavar os pés ou calquera parte do corpo que a xentiña desexa curar, dille a señora María, a seu veciño. Máis aínda, certos lavatorios débense facer nun recuncho máis axeitado. Simple e llanamente por sanidade e por estética.

Indicándolle tamén que por alí só pode circular un coche en ambos sentidos, sen deixar zonas nas que apartar para poder pasar
adecuadamente. O mesmo que o adoquinado do camiño rural, por onde ten que pasar a maquinaria agrícola en tempo de traballo e recolección.

Puideron aproveitar os cinco metros de servidume do regato e facer por alí o paseo ata a pradería, deixando o camiño liberado para o servizo das leiras e separar aos paseantes e visitantes.

Esperemos que unha treboada na zona non encha de terra todo o camiño, como sucederá.

Algo de culpa ten vostede señora María, por non preocuparse de facer alegacións aos proxectos cando se expoñen no concello.

Para iso están os políticos locais, pois a min non me chega esa información a tempo.