Vídeo

Miña cara señora María: hai un ano que o visitador deixou de vir á vila. Razóns fortes penduraron longos meses para tomar a decisión que, perante o verán, fixeron que me tiveran pendente da persoa que conseguiu o meu móbil, porque necesitaba colocar a mercadoría, que naqueles intres pesáballe moito.

A doencia debía ser moi forte, mellor dito, a falcatruada que sufría non era capaz de apartala do seu maxín, polo que buscaba venganza por doquier.

O produto que tiña, según contaba e describía, era excepcional, para apartar a calquera politiquillo do seu posto. O momento non era moi bo pero, nestes intres, esa mecadoría vale todo o que pesa e moito máis.

Os contactos do negocio foron dous. O visitador estaba seguro do que quería e do que valía o producto que ofrecía. Pero non había maneira de que deixara un ápice para forzar a decisión de entrega e visionalo. Difícil o asunto cando un quere vender, pero o comprador non toca a mercadoría.

O prezo eran trinta mil euros. A mercadoría un vídeo e unhas fotos. Os personaxes: un moi coñecido por todos vostedes e o vendedor, simple e llanamente un individuo, que o seu xefe lle encarga que ofreza o producto a calquera partido político ou persoa que necesite desta información para demostrar o que se tran certos políticos locais e non locais a nivel de Galicia.

No vídeo, según o vendedor, estaba gravado un intercambio, onde se vían contar billetes de cincocentos euros, nun hotel de Santiago e tamén no parquin, entre varias persoas, algunhas moi coñecidas públicamente.

Puxen prezo a unha das fotos. Nela estaba o vendedor, sentado ao volante do seu coche e en actitude de conversa. Todo traxeado, o politiquiño implicado. Mandei mil euros por aquela foto e permitíalle que a súa cara se recortara, porque bastaba como testemuña a cor do.

As conversas foron tensas e por dúas veces o "visitador" levantouse, facendo ademán de abandoar.

Respondía ó nome de Raúl, debía ser o alcume de guerra, xa que a súa conexión era a través de dous números de teléfono. O curioso do tema era a maneira de presentarse: "soy Raúl, vengo de Canarias o de la Isla Margarita..., donde nos vemos..." . Sinalaba un lugar e chegaba antes... Todo era moi fácil e todo era moi siniestro...

Describía con moito detalle as súas vistas á vila. Varias veces deixoume anonadado pola cercanía do detalle, tanto na maneira de chegar e recoller, como na súa entrada e saída do lugar. Colocación dos mobles e xeitos das persoas coas que tiña que pasar para chegar describíaas como se estivera no acto.

O comportamento era apurado, polo que se facía difícil chegar a un acordo, sobre todo respecto do vídeo, porque non deixaba o CD. Pero as fotos... ai!, aquela foto.

O velero que tamén se prestaba para os "trapicheos", según o visitador, tiña tres mástiles e aparecía na foto todo lustroso.

Todo parecía unha película, que facía eu en todo iso?. Querían que soubera máis vida do politiquiño ou que me prestara para ter noticias de min e así que volvera ao redil. De todo un pouco, pero esas andanzas sospeitábaas, o que fixeron foi confirmarmas. Aínda manteño os dous números telefónicos e algunhas das mensaxes.

O que quedou claro era que recollía cartos. Logo deixou de recollelos, entón tiñan un material compremetedor, que había que colocar, para que chegara aos políticos e aos medios de comunicación, se non se recuperaba a situación primitiva.

Polo de agora o asunto está dormido, polo que se intúe que a situación está como fai un ano. Responde ao requerimento e todo segue seu curso. Haberá que esperar tempos propicios.

Toda esta historia englóbase en colocar cartos en paraísos fiscais, por unha parte, pero tamén pode responder a droga ou a trata de brancas.

Hai un refrán que di: "cando as barbas do teu veciño vexas pelar, pon as túas a remollar".