Hora

Cando se ergueu e abriu a ventá a señora Pilar pensou que era media mañá. Baixou á lareira e mirou cara o reloxio que tiña colgado dunha punta que o seu difunto marido clavara na parede. A agulla estreita seguía o seu curso, dando voltas, polo que a pila non estaba esgotada. Algo estaba a suceder, pois había moita luz e levantouse como de costume. Prendeu o lume. Fixo o seu almorzó, ó mesmo que preparaba o do gando que lle fai de compaña. Galiñas, un macho e uns leitóns para facer a matanza, xa que naquela bodega sempre ten que haber algo con que satisfacer a fame deseperada das netas despois de camiñar, por aqueles outeiros, cando van de visita.
Saiu cara a cortiña e no carroucho unha veciña púxoa ó tanto do cambio da hora. O seu fillo non lle dixo nada cando foi gardar a chave da súa casa ó patio, polo que non lle mandou andar nas agullas do reloxio.A súa vida nunca estivo ó servizo das máquinas, menos agora que remata. O sol foi sempre quen lle marcou o seu ritmo. Os europeos non saben nada do que está a suceder neste recuncho do mundo, polo que só están pendentes do aforro dos cartos. Non teñen en conta o que sofren as persoas de enfermidades crónicas con este cambio e o resto da poboación. Todo por aforrar uns cartiños en enerxía. ¡Que materialistas¡ Subordinan tódolo humano a uns euros que á hora da verdade, gástanse en medicamentos polas baixas da xente.
Ademáis non ocurre como din, pois antes das seis da tarde en moitas empresas teñen que prender as luces para traballar.
Galicia está noutras latitudes e a súa franxa horaria coincide coa das illas Canarias e co país veciño, polo que teñen que tratar, agora coa mellora do estatuto, de que non sigan a manternos na igualdade co resto das comunidades como se todos vivisemos baixo o mesmo meridiano.
Élle un problema de lugar, señora Pilar.