Postos de traballo
A señora María xa tomou como costume o sentarse na base do escaparate do edificio contiguo a súa vivenda, aínda que ás veces tamén o fai no seu.
Non hai ansias de favorecer a esta xentiña colocándolle unhas cadeiras nos lugares que merodean, porque camiñar, camiñar é moi pouco.
Acompáñaa case sempre a señora Bieita. Ambas non teñen problemas cos fillos, pois son grandes e cada un buscouse a vida por onde puido, xa que elas puxeron o remedio para que tiveran unha boa instrucción académica para situarse ben. Non se queixan dos sacrificios que viviron pero están satisfeitas cos resultados.
Netos e netas, di a señora María, xa empezan a situarse en bos postos de traballo, polo que xa non piden a seus pais, asegurándose o seu porvir. De tóda-las formas non sei qué dereito teñen algúns para que os fagan fixos no concello. Algunha bula, contéstalle a señora Bieita.
Estas liortas non acaban ben. ¡Cómo intuiron o remate da desfeita do tripartito!.
Meus fillos están esparexidos pola xeografía hispana. ¡Qué ben o pasamos cando nos xuntamos polo Nadal e nas feiras do verán!. Contan historias e anécdotas dos seus lugares respectivos. Se estiveran aquí todo ano sería un aburrimento. Con esto do AVE, das autovías e dos prezos baixos das aerolíneas non hai incovintes en presentarse sen avisar. ¡Qué sorpresa, qué alegría¡, cando chegan.
Algúns queren ter ós seus fillos sempre baixo as faldas. A experiencia doutras vidas enriquecen a personalidade e ven a vida con outros ollos. Os intercambios producen riqueza vivencial nos humanos, dille a señora Bieita.
Nembargantes a señora Bieita gosta de que estén pertos dela, polo que poida pasar. Os anos están enriba e necesita a visita dos seus aínda que sexa de pasada.
O certo é que unha praza nun concello non ten prezo. Por iso deberían ser tratadas doutra forma, porque tódo-los veciños contribúen a mantela.
Non estaría demais que se reservasen certas prazas municipais, para cubrir polos veciños eventualmente, sen ter que facelas fixas. Desta forma poderían rotar cada seis meses ou cada ano varias persoas garantindo desta maneira a pervivencia de varias familias.
Nunha bisbarra tan escasa de postos de traballo como é esta é lóxico que sucedan estas liortas, porque cada formación política desexa colocar ós seus.
Haberá que buscar fórmulas para que non se den estes acontecimentos. A transparencia debe estar por enriba de calquera partido, aínda que todos xogan ó seu.
As prebendas, señora María, as prebendas. O que esté limpo de pecado que tire a primeira pedra. Por certo, nestes días acábase de aprobar polo goberno de Galicia o anteproxecto de lei de Transparencia e boas práticas.
¡Chegou demasiado tarde!.
1 comentario
PEPE -
un paisano de su zona