Festexos

Miña cara señora María: o frío non lle permitiu gozar dos festexos. Estivo soa, pois ninguén dos fillos e netos se acercaron á vila. O Lázaro pasouno sen darse conta da festividade. Non puido ir á misa nin a procesión, polo que chamou a un taxi para que a acercara a votar. Votar si. Subiron os seus.

Estragaron a festa co cambio por mor das eleccións. A pesar disto os veciños lusos déronse cita e percorreron a vila coma sempre. Faltoulles a ledicia das charangas. Falta de previsión por parte do Concello ante estas circunstancias. Hai que avisar con tempo para que os da raia non se vaian sen nada.

Daquela celebrábanse actos institucionais. Había protocolo coas autoridades portuguesas, facendo do Lázaro algo máis que unha festa. Feira e festa do Lázaro era como se coñecía. Destacaba o martes porque sempre había un partido de fútbol no que había rivalidade, polo que aglutinaba moita xente.

Todo aquilo acabou. Agora véñennos con inventos e con cambios. Así finarán con todo. Cambio de festa e invento de pratos típicos gastronómicos.

Foi un éxito a cea. Cante folclórico e pregoeiro correspondente amenizaron a degustación. Coido que faltou o trombón. Paga o pobo, por iso asistiron trescentas persoas. Das outras comidas haberá cambios, segundo os xornais, polo que deberon fallar moitas cousas.

Con nomes tan rimbombantes para uns pratos típicos como “Bacallau en dúas coccións, escuma de pataca afumada e pemento asado”, “Carrillera (fazula) de becerro abafada ó viño tinto” e “Milflores de silva” é normal que non asistisen comensais, porque están acostumados a que o bacallau prepárano en Chaves de mil formas diferentes e logo as outras festas gastronómicas son fáciles de identificar. Festa do Pemento en Oimbra, festa do Cogumelo no Riós , cea do Entroido en Laza e, para máis inri, veñen os do Bolo e sinxelamente montan da noite á mañá unha festa da “Vitela”. ¡Que doado!

No país veciño, é dicir, en Portugal, son: ”Festa do Presunto”, “Festa do Fumeiro”, “Festa do Folar”... Así de sinxelas. Enténdeas o pobo.

Verín é diferente. Ten outro nivel. Así lle vai. Cándo se aceptará que Verín está onde está, e polo tanto é unha vila rural. Non é unha cidade. Nin trazas ten de camiñar cara aló. Ao non andar pola rúa é normal que non se respire aire doméstico. O andar en coche de casa ao traballo e do traballo a casa non deixa sentir o ruralismo nas meixelas, polo que non se quere aceptar como algo normal a vida propia dos veciños.

Influencias lusa e francesa. Lusa na materia, é dicir, no bacallau. Francesa no nome, é dicir, no concepto. Por alí é por onde anda a Tenente de Alcalde, xustificando o seu soldo, polo que algo se lle pegou, e así hai que deixar de ser nós para facernos franco-lusos.

Razón tiña o concelleiro do Bloque cando os corrixiu dicíndolle que un prato típico non se inventa, está na cultura dun pobo, na súa idiosincrasia. Hai que dar con el. Viaxando, non. Andando polas rúas e os pobos, si.

“Exercer o poder corrompe, someterse ao poder degrada”, di o pensador.

¡Somos libres!