San Cipriano

Miña cara señora María: tardar, tardou pero chegar, chegou.

En pleno século vinteún, e conseguir un “ciprianillo” costa o seu.

Agora coa presenza do libro debe dedicarse a facer maxia e desencantar os lugares, dos que fala, en toda a bisbarra de Monterrei.

Non debe ter medo, porque explica como hai que facer para desencantar cada rocha e poder encontrar o tesouro.

Algo de razón tiña o señor Bruno cando saíu en defensa da “pedra da moura”, aló nas  Pedreiras, na parroquia de Tamaguelos, para non ser avasalada pola nova autoestrada, que están a facer, cara Portugal.

O “Ciprianillo” nomea tres rochas e textualmente pon: “en Tamaguelos, en los tres peñascos, hay una gran tinaja de barro oscuro con mayólicas de gran valor”.

Seguramente ata aló só debeu chegar un desencantamento municipal, porque despois dun ano todas as promesas aínda non tomaron realidade.

Por iso a mediados do mes de xullo de fai un ano, tomou corpo o grimorio e, comparecendo no lugar correspondente, só foi capaz de producir un tesouro. Claro que a cerimonia non tivo máis que un método: ”ou me pagas o que me prometiches ou me vou". Aquela “pedra da moura” non estaba nas Pedreiras, estaba no despacho da alcaldía do concello verinés.

Así resultou o que tanto, señora María, leva oído nos medios de comunicación. Se bota unha ollada e repasa cada texto dos xornais verá que só destaca un, perante este primeiro ano, desta nova lexislatura.

No resume de Xan Carlos, de fai uns días, tamén destacou ese tesouro, engadindo aínda máis, que estaban escondidos, para non chamar moito a atención.

Di o refrán: “o que busca sempre atopa”. Pois ben, señora María, debe seguir e tratar de desencantar o resto dos tesouros.

No “Ciprianillo” aparecen lugares como Flariz, cun brazado de ouro. Na torre da igrexa de Vilaza fálase dun saco de moedas de ouro, acuñadas en Logroño. En Mixós, no atallo cara Infesta, está entrerrada, cun poste enriba, unha caixa de segravias romanas. Na pendente de Feces, na terra branca, baixo sementeira de belotas, hai outro tesouro. No camiño cara a Xironda, no tallo de Montecel, nunha parede con moitas hedras, quitaron cinco pedras e meteron no fondo escarpíns de moito valor, que tiña o Concello.

Moito encantamento debe aparecer por esta bisbarra para tratar de dar solucións positivas. Esta vila debe espertar e deixarse de monotonías políticas que só favorecen a uns poucos. Só fai falta levantar a vista, mirar e ver. Deben percorrer os arredores, para darse conta de quen progresa.

Apareceu unha pedra da moura cara Cabreiroá. ¡Deberá desencantala, señora María!