San Pedro

A señora Pilar non se enterou da Feira do Sol. Como fai tempo que a Feira do Lázaro non se celebra, como antano, non comprendeu que se trataba dunha “festa”, polo que o seu maxín derivou na manía que teñen os verinenses de cambiar as datas das feiras.
Sabe que as feiras son o tres, once e vinte e tres de cada mes, polo que non daba creto do que estaba acontecendo. – ¡Só fan propaganda e carteis da do vinte e tres, nin que as outras non tiveran arraigo nos paisanos da bisbarra para vir a Verín!.
Algo de razón tiña, xa que se celebrou pola caída da tarde e pola noite na súa aldea a esmorga é diferente.
Na noite de San Xoán os mozos recollen os tiestos dos corredores e colócanos na praza. Os rapaces métense no río, pois a auga de Santa Mariña cura a feridiña. A señora Pilar pon ó orballo pétalos con auga. Logo lávase pensando que o seu rostro recupera a tersura. Fai lavar a toda a familia.
- Está ben iso de celebrar acontecementos como foi a chegada do verán, pero haille que buscar data axeitada, pensando en querer arraigala e extendela ó exterior con miras a ser centro de reclamo turístico. Sería bo pensar nun venres ou nun sábado, pois a non coincidir co solsticio de verán, calquera data próxima é adecuada.
De todas as formas a festa de máis raigame da bisbarra, di a señora Pilar é a noite de San Pedro.
Os estudosos aínda non se parararon a investigar estas falcatruadas nocturnas. Sería bo que os sociólogos e antropólogos lle adicaran algo do seu tempo. Pois chama moito a atención que os participantes, casados e solteiros fan da noite a súa correría polos distintos recunchos de cada aldea buscando atrancos cos que tapiar a rúa e impedir que os veciños pasen para a igrexia.
- Que lle pregunten a Emilio. Pediu o día libre para poder descansar e dormir pois sabía que ía estar tóda a noite en vela. Así aconteceu. Non quería que lle marcharan co macho. Pola media noite tivo visita dos xefes. Encontrárono cunha lanterna acesa metida no bolsillo. Pensou que viñan os veciños a facerlle a broma.
Manolo e Lois do Espíritu Santo invitaron a cear a Ike, namentas dous veciños levantáronlle unha parede de ladrillo por dentro da persiana. Pola mañá, foi sacar o coche e encontrouse que non puido entrar. Os catro vixiaron o estado de ánimo do Ike.
O Manoliño pasou a noite debruzado na barandilla do corredor. Vixiaba seu carro. A roda veina dende enriba. Os mozos falaban con el, namentras catro ou cinco colocáronse preto do carro e arrancaron co chideiro. Como os vía pasar e a roda estaba no seu sitio non se percatou da falcatruada dos veciños.
Estes costumes si que perduran no tempo e iso que non teñen subvencións nin propaganda, nin marketin, pois o que necesitan é a espontaneidade, a sorpresa, o silencio absoluto para non ser descuberta a allada e, sobre todo, ter sentido do humor.
¡Que poucos son os elexidos¡