Parque empresarial

O señor Domingo estaba satisfeito. Por fin as boas novas surxiron e radiaba de alegría. Xubilou. Elexiu este val para descansar. Moitos anos nas entrañas da terra, picando e botando carbón para o exterior, respirando aquel infernal polviño que cada pouco tempo remata cun mineiro abafado de silicose.
Aguantou como puido e no seu andar de Asturias para a súa patria, sempre gostou de comprar unha terriña para ter a súa casa, onde recibir ós seus para celebrar algo, que antes non podía, como eran as festas familiares. Ilusionado co val, plantou súas raíces, preto do río Tamega. Encontrou o que desexaba e estaba a seu alcance, polo que se fixo coa propiedade e a disfrutar.
Amante dos cogumelos, pasa os días de acá para acolá, sempre coa súa dona, buscando nos recunchos máis insólitos, pois di que alí é onde nacen. Gosta de ter o arcón cheo para disfrute dos seus.
As experiencias que tivo nos anos de riadas amargáronlle a existencia e percatouse do que están a facer certos personaxiños, cando empurran e buscan a ampliación do Polígono Industrial. A noticia de fai un mes, por parte de Xestur, asegurando que se necesitaba facer recheos de sesenta centímetros a tres metros, non o deixaba dormir. –¡Aínda máis auga¡, pensaba para seus adentros.
- Con este recheo no Toxal, nós somos carne de cañón. Non hai quen nos salve de futuras riadas. Ó río só lle queda expandirse para Queizás, polo que volveremos a ser pasto das crecidas.
Preguntaba e non entendía a insistencia de ubicar algo onde as desgracias podían ser desmesuradas, cando hai outros lugares máis axeitados para colocar industrias. - ¿Por qué non loitaron para comunicalo coa autovía ou coa estrada de Ourense, naqueles anos? Naceu mal e insisten.
A última noticia colleuno por sorpresa, polo que está a tomala con moita prudencia. Non as ten todas consigo. Por dentro está máis que satisfeito de que por fin se definise, por parte dos organismos, o lugar do Futuro Parque Empresarial. Non lle importa o sitio. O que non desexa e pasar outras noites como naqueles anos. ¡Nin llo desexa a ninguén!
Sínteo, porque algún propietario do Toxal, xa fixera cos cartos das expropiacións a conta da leiteira, pero téñense que pór no lugar dos de Queizás, pois sería condenar ó ostracismo a todo un pobo, porque baixarían os prezos das súas propiedades e sempre coa soga ó pescozo.
Facer ben as cousas costa menos.