Manolito

 

Meu caro Manolito: contáronche o conto da leiteira e vícheste rico. A historia e vida do Manolito foi como a de calquera veciño da bisbarra que emigrou para saír daquelas miserias. Foi ás alemanias e gañou uns cartiños polo regresou e invertiu comprando, non un solar, senón unha finca.

O conto era o de sempre. Trazas unha rúa polo medio e logo vendes solares a ambos lados. A finca daba o camelo, porque está ben situada, polo que a inversión podíase recuperar en pouco tempo. Meteuse ao negocio, polo que non voltou máis para a Alemania.

Comenzou, como lle dixeran, trazando a rúa e tamén a adecentou con formigón, facendo unha calzada de oito metros de ancha, dende os bordillos das beirarrúas, polo que os compradores non ían a faltar.

Vendeu un solar no centro, no que se construíu un baixo, que por certo, aínda non hai moito, estivo funcionando un taller de carpintería, pero aquilo no continuou, porque as forzas vivas dominantes da vila, en colaboración co concello, non permitiron que seguise, porque era un intruso no negocio da construcción, daquela época. Estamos a falar da década dos sesenta, setenta e parte do oitenta.

O Manolito tivo que recompor súa vida e sempre estivo penando pola aquela posible urbanización.

Tivo unha oportunidade co PXOUM do 1998, porque  lle recollía a súa finca dentro dunha área de reparto, pero todo se foi ao traste, cando o PXOUM foi declarado nulo pola xustiza.

Esta rúa presta un gran sevizo á vila de Verín e confirmouse, neste verán, coas obras, polo que foi utilizada para desprazar a circulación por ela, xa que está preta da estación de autobuses.

Polas mesmas datas na parroquia de Tamaguelos vense a facer case o mesmo que fixo o Manolito. Hai unha finca, coido que rústica, e vendeuse a cachos, polo que os veciños que lindaban adquiriron as partes traseiras correspondentes as súas vivendas con dereito de paso, creándose unha serventía polo medio.

Esa serventía é utilizada polos veciños do barrio, porque lles facilita o paso cara a estrada de Portugal e debe ser bastante empregada, polo que da a sensación de ser un camiño de terra batida. Nesa serventía ou dereito de paso o Concello de Verín colocou tres postes de madeira e dous de cemento coas respectivas farolas para alumear algo que non é público.

Para solventar o tema ante as preguntas da oposición municipal pola suposta ilegalidade urbanística fixeron un documento de cambio de propiedade da serventía pasándolla ao pobo de Tamaguelos.

Meu caro Manolito, fai un documento de cesión da rúa ao pobo de Verín e así colocaránche farolas, que por certo fanlle falta, porque a túa rúa é moi transitada a pé polos veciños do barrio e tamén por coches. Ao fin os contribuíntes verineses corren cos gastos de ambas e a túa está case no centro da vila.

O que si che vou decir é que ti non fuches alcalde nin eres o señorito do pobo, polo que non che corresponden dende o concello de Verín da mesma maneira.

Un aviso para as futuras urbanización dos promotores de Verín. Fagan como en Tamaguelos e aforrarán moitos cartos en pavimentar as rúas e porlle as infraestruturas, é dicir, en facer os proxectos. Paga o pobo!

Din que hai unha Axencia da legalidade Urbanística da Xunta de Galiza, que está para estes desaguisados. Supoño que tomará cartas no tema.

Perdón, olvideime, Verín non ten PXOM.