Entroido

 

Don José, sentado no salón, está escoitando a COPE. Seu fillo está pendente del, aínda así non debe preocuparse polo acaecido co tríptico explicativo do carnaval, nin co xornal madrileño, que no especial do sábado pasado describe que o disfraz máis tradicional e multitudinario é o capuchón.
Se a corresponsal ou periodista lle dese a ler o texto ó Concelleiro verinense, seguramente que prohibiría semellante aseveración. De tódalas formas a pé de páxina aparece o teléfono do Concello de Verín.

Darase conta, don José, do que trae a publicidade. Daquela non había medios económicos, nin de comunicación. Só se chegaba a Ourense e a veciña Chaves. Todo era máis persoal, máis directo, polo que non sucedían estes fallos; nin nos percatabamos do que escribían sobre a nosa festa, porque non ocurría.
Agora búscase a globalización do Carnaval. Por iso se escribe sen analizar e sen coñecer en profundidade o tema. Superficialmente falan do entroido, como se foran sucesos da vida cotiá, cando tras de si hai toda unha vida, unha maneira de ser, de expresarse, de vivir. Algo que se leva na alma, como o Miguel, que chamou ós seus dicíndolle que conten con él para todo, a pesar da reunión que a empresa ten en Londres e a que non pode faltar.

O seu percorrido dende Laza ata Oimbra é unha pelegrinación. Ten que estar na súa terriña para ver ós peliqueiros, baixar a “morena” e sobre todo escoitar o testamento do burro, por se lle reservan algo. Acompañará ó seu amigo Pardo na procesión da bodegas en Oimbra, pois agora son “lai”, xa que deixaron de “bautizar” ós bebedores co purín humano.

O mesmo lle sucede ó Pelís e ós ”Xanganos". Víveno cada día. Soldando, pintando, armando e colocando cada cousa no seu sitio. Non falta o viño, nin as brasas para asar. Cada noite alegran o momento cos micros, ensaiando as cantigas que lanzarán ó aire o día grande.

Non hai carnaval coma o verinense. É tan intenso que cada cidadán leva un dentro. De aí que haxa tanta crítica, porque desexan que os da comisión acerten co que cada un faría.

Xerardo farda de ter a mellor colección de carteis sobre o entroido. Para velos hai que ir a súa casa. - Non importa, tamén hai viño.

Don José, sei que ten visitas dos seus que veñen de Madrid e de Ourense, pero que o seu fillo o debruce no balcón, para ver pasar ó Pelís.

– Non se preocupe, porque a pita no ten a gripe aviar.