Silvio

Verín, CRÓNICAS TAMAGANAS.- Silvio.-

Miña cara señora María: -Apareceu un técnico superior no Concello e todo son verbas. -É o fillo de tal?, e,  foi o pai quen o trouxo?-. -Ten amizade, con este ou con aquel?-.

 -Nada de nada-, señora María, existen convenios entre institucións educativas (Universidades) e institucións administrativas (Concellos, Deputacións,...etc.), para realizar prácticas, cando están matriculados nos másteres, polo que faltándolle horas para conseguilo decidiu finalizalo.

  Como eran ou son poucas prácticas para completalo, e como ten bo asesor, na casa, pois optou por facelo nestas terras que, por certo, ama moito.

 Colocouse no “altiplano”, recordando ao noso querido Paulino, que hai uns días deixounos para sempre, Señora María, e que bautizou as súas terras queridas con este acertado cualificativo. - Diremos que foi un  EMBAIXADOR CULTURAL do altiplano no Andalus-. -E  o Silviño veu a experimentar ao altiplano-.

 Exercendo  distintos traballos, dentro da súa profesión, o enxeñeiro quixo practicar na agricultura, polo que instalouse na casa, que os seus pais teñen en Vilardevós, e aló fixo pinitos, en pequenos hortos, para ver se a súa vocación era traballar as terras ou non. -Non lle debeu ver moita saída ou que traballar a terra é para outro tipo de persoas, polo que decidiu rematar o seu máster-.

 -Aínda así foi tema de enchufe por aquí e enchufe por acolá-.  -Estes técnicos son aproveitados, nas institucións, para facer traballos que habería que encargalos fora, polo que contribúen, ata, economicamente. 

 O Silviño optou por pasar un tempo no lugar onde naceu o seu avó, por parte da súa nai, o escritor Silvio Santiago, nas faldas da serra das Penas Libres, como se coñece a elevación montañosa, que lle impide a Vilardevós recibir o primeiro sol.

 As terras de enriba sempre estiveron á altura, no referido a persoeiros, que destacaron nos diversos eidos da cultura. Silvio Santiago ten dous libros que levan por títulos : “Vilardevós” e “ O Silencio redimido”. O primeiro describe andanzas da súa mocidade e o segundo narra as súas vivencias na Guerra Civil. Que, por certo, foi prohibido perante o franquismo e publicouse despois de fenecer.

 Señora María, vostede que sempre estivo escapada do relacionado coas meigas, pode ver que, ao parecer, “haber hainas”, como di o saber  popular.

 O señor alcalde, don Xerardo Seoane, cando tivo fronte a si a don Silvio, ocorréuselle colocalo no mesmo despacho onde, o pepero Ximénez mandara, ao ostracismo, a seu pai, don Manuel Sánchez, aparellador municipal. –Hai meigas, ou.., non hai meigas?-.

 -Cando don Silvio escoitou a historia do seu pai, señora María, botou unhas gargalladas, un longo rato, e..., iso que.., parece serio-.

                                    Verín, 24 de febreiro, do 2019.-

                                                    Adolfo Rolán.-