emigrante

           -Verín- CRÓNICAS TAMAGANAS- Emigrantes.-

  Miña cara señora María:

  Primi ía a escola da aldea. Colocábase non fondo da clase. A súa mente voaba e voaba. A explicación do mestre no entraba no seu maxín.

 Vivía coa avoa; os seus pais emigraran. O cariño materno era substituído polos mimos dos avós; o rapaz non se centraba. –Non aprendía nada-. O mestre non vía solución para o cativo....A avoa insistía e insistía, pero non había remedio. Por fin, coa axuda do mestre, mandouno interno a un colexio da capital.

 O primeiro día, para coller o autobús, tivo que madrugar moito. A avoa non daba feito a maleta. Do colexio mandáranlle unha lista do que tiña que levar. –Nunca se vira noutra-. Preguntaba e preguntaba ó mestre. E mire, téñolle que comprar isto?, comprar aquilo?...- Non-. Só o que ten na lista e.., non se preocupe. Se esquece algo, xa llo mandará máis adiante.

 O autobús roncaba costa arriba e a avoa tapaba a súa cara para que o rapaz non vira baixar as bagoas polas súas meixelas.

 Primi, miraba e miraba. O pobo quedaba atrás. O autobús non entraba na aldea, só arrimaba na estrada comarcal, polo que había que achegarse, ata á parada, para subir nel.

 Houbo que espertar ao Rodasbaixas para que cargase coa maleta do rapaz, na carretilla, e acercala ao autobús.

 Subiron a avoa e mais o Primi. A primeira ollada fixouna no condutor  e no cadro de mandos que tiña na fronte; logo enfilou o pasillo e sentouse ao lado contrario á ubicación do pobo.

 Arrancou o autobús e non quería mirar, pero ó fin e ó cabo botou unha ollada, vendo que a aldea ía quedando atrás, namentres o autobús roncaba, pola estrada, camiño da seguinte parada. Ó fin, polas súas meixelas baixaron, paseniñamente, dúas gotas de bágoas.

 Atrás quedaban os amigos, os recunchos da aldea, a tía Xoaniña. Aquela muller, que tanto e tantos contos lle narrara, namentres o sentaba nas súas cadeiras, a carón do lume, naquelas longas noites de inverno. Os amigos seguirían xogando ás escondidelas entre os palleiros e escondéndose nos alpendres. –Todos os recordos se lle acumulaban, namentres o autobús camiñaba cara a capital.

 O rapaz só vivía para as vacacións de Natal e de verán, cando regresaban os seus pais, cheos de agasallos e mimos. Todos os días eran festa, polo que o rapaz era normal que non se centrase na escola.

 NO colexio da capital pasaba o mesmo. De noite choraba baixo as sabas, polo que durmía pouco e polas mañás tíñano que espertar. Non se adaptaba ó horario. Non facía amigos para contarlle o que lle pasaba, porque todos tiñan o mesmo problema. –A gran maioría dos compañeiros eran fillos de emigrante,-.

                                 Verín, 16 de maio, do 2019.-

                                                 Adolfo Rolán.-