Antonino

Meu caro Antonino, pasaches por Verín para facer a túa presentación na capital auriense do libro que titulas “Dibujas Ausente”, onde cantas e recordas a túa nai.

Non entendo ese paso de largo e non parar na terra que te viu nacer. Moi dolido tes que estar para non ter un minuto de vida para adicarllo a túa vila natal. ¡Así pagan ós pobos os seus creadores, os seus intelectuais!

Das a entender que te fuches e desexas que se prolongue a túa ausencia para que outros aproveiten e disfruten coas túas xenialidades.

Ós verineses seranos complicado entender esa presentación sen contar con nós porque, a pesar de todo, querémoste. Máis aínda, debíchela facer aquí para demostrarche que estamos ó corrente da túa actividade.

Sabemos que non paras, pero nós seguimos a estar no mesmo sitio, esperando a que tomes unha decisión para representar calquera das túas obras, porque sabemos que darás todo do que é capaz o teu intelecto. Porque ti necesitas dos teus. O mesmo que nós necesitamos de ti.

Sabemos polos xornais que estás aí, que non paras. Os proxectos cubren toda a túa existencia, pero vemos que tes tempo para escribir poemas adicados a túa nai. Nós queremos ser túa nai. E que nos cantes. Que sexamos instrumentos de escape para teu maxín. Non queremos ser culpa do teu olvido.

Teu enfado é para nós algo que nos da forza para recordarte, porque seguimos a defender a túa obra. Algo insólito na bisbarra de Monterrei aquel acontecemento: "Lluvia como risa furiosa”. Sucedeu nesta terra, porque fuches ti o que tiñas fe na súa posta en escea e porque necesitabas demostrarlle á vida que esta bisbarra tamén sabe facer cousas. E realizáchelas, por iso fuches un incomprendido. Adiantácheste ó tempo. Non estabamos preparados para tanta xenialidade. E agora non nos queres e pasaches de nós.

Non soubemos apreciar as túas manifestacións artísticas. Só se falaba de cartos, cando o que estaba nos bocetos era moito máis que esas penurias mercantís.

A vila adolece tanto desas actividades que persoas coma ti fan falta continuamente para encher esta alma que cada día se abandoa máis. A vila necesita beber do saber de persoas coma ti.

Mira para o Aian que sacou do baúl dos recordos o cineclube para deleite dos amantes do sétimo arte. Porque persoas coma vós son as que fan falta na vila, a pesar dos pesares, que desinteresadamente traendes algo no que podamos recrear a maxin, para olvidarnos, un pouco, do ensimismamento no que estamos sumidos.

Dende aquí, dende esta atalaia da COPE reivindico a túa presencia na vila, porque sen ti a vila está orfa de poesía, de paisaxe, de vivencias e sobre todo de marcha orquestal.