Tres de maio
Miña cara señora María: a comisión tiña buscada a que foi “Eva” na vila de Laza.
Nun principio, un mozo, nativo do pobo, quería que fose súa noiva, rompendo a continuidade e costume de ser unha moza indíxena buscada entre a veciñanza, case sempre, con remate en voda, no ano electa.
Co tempo haberá que abrir as fronteiras do rural, porque os novos buscan outras rutas, a pesares das medidas políticas, que andan a tomar, para asentar xuventude nas aldeas.
Deberán recorrer á serpe da Pedra da Moura, para que o seu encantamento prenda nos pobos e non se baleiren.
Hai que destacar que Laza non anda con inventos, segue o costume e raizame coma sempre. O tres de maio celébrase como no primeiro día. Non falta ningún detalle e non falta ningún percorrido polas rúas de sempre.
Desta vez a comisión pasouse un pouquiño, porque levaron a “Eva” ás seis da mañá á casa da Pepita. Rosa ás dez e media entraba na habitación e espertaba a moza que ía ser “Eva”.
Moza que recibiu todas as miradas de toda a xente congregada, dende as primeiras horas da mañá, aló na Picota, no momento que o seu pé pisaba a praza, porque querían ver a que ía ser a raíña de todas as cerimonias do tres de maio.
O traxe, que garda celosamente Rosa dun ano para outro, ten moitos anos, sen embargo parece do trinque e sempre amidonado para que reluza á luz do gran día da vila alta do río Támega.
Os zapatos non llos regala ninguén. Tenos que comprar a rapaza.
Debe tomar nota Xosé Anxo e habilitar unha partida para este mester, porque os tempos non están para gastos. -Aínda que, para un día coma este, as “Evas” búscanos por onde sexa.
Laza, vila do alto Támega, rememora e celebra súas festas coa participación de todos os veciños, independentemente de que haxa visitantes. Os costumes lévanos no sangue, polo que é doado pór en escena calquera acto, para celebrar un festín que exalta unha época do ano.
Non gustan da propaganda, porque teñen medo da invasión desnaturalizada, das cousas foráneas. Prefiren do seu, aínda que sexa pouco, pero é agrario. Porque os de Laza séntense orgullosos de ser de alí. ¡Que llo digan ao señor Alcalde!
Saben quen son e exprésanse naturalmente, porque non senten vergoña do seu e dos seus costumes.
Estivo mal que Adán "O Percherón" non quixera a laranxa que Eva lle daba.
A comitiva, formada polos danzantes e veciños, dirixiuse cara a igrexa para recoller ao Santo Cristo e a Virxe, saíndo en procesión pola Picota, a Rúa e o Outeiro.
Celebración do Auto Sacramental: Abrahán e Isaac, na Picota e máis tarde a loita entre Mouros e Cristiáns preto da igrexa.
Para rematar as cerimonias da mañá, Eva saúda dende o balcón da casa da Pepita. Nese momento os danzantes corren cara a igrexa par coller un cacho de roscón. O danzante que chega primeiro a coller o cacho é que ten o privilexio de gozar co primeiro baile de Eva, pola tarde.
Polas dezasete trinta a comitiva foi buscar a Eva a súa casa, acompañándoa ata a praza da Picota, para dar inicio aos festexos da tarde. Tamén houbo verbena.
Laza non necesita inventar nada. Sabe aproveitar o que ten.
“A libre elección de amos non suprime nin aos amos nin aos escravos”, -di o pensador.
¡Somos libres!
2 comentarios
jorge enrique -
bruno -