A Pedra da Moura

Miña cara señora María: hai cousas que se teñen que ver para crer, pero están a suceder na vila acontecementos que desbordan calquera maxín por esperto que sexa.
Tal vez teña culpa de todo isto a Pedra da Moura que os de Tamaguelos teñen aló no monte. Seguro que o encantamento da serpe fai que temas importantes vexan a luz cando fai uns días ninguén respondía por eles.

De noite e para a mañá no Concello aparecen cartos para facer fronte as débedas que herdaron de todos os anteriores gobernos locais. Os de agora só cobran, non gastan.

De noite e para a mañá hai que tirar co muro que se rematou de construír, pechando o prado da Fonte do Sapo. ¡Nin que non houbera tempo de modificar o proxecto antes de comezar as obras!.
Estase a derruír o que está feito, seguindo os pasos dos anteriores gobernantes, que tanto se criticou. Alí, non chama tanto a atención, pero ese muro, debeu custar máis ca o resto da obra executada na paraxe. A culpa non a quere ninguén pero terana, coma sempre, os anteriores munícipes.

Hai que decir que esta obra foi a concurso. Contratouse, empezouse e rematouse co actual alcalde. O proxecto estivo exposto no concello, polo que se puideron presentar reclamacións ou modificacións, como está a suceder agora co proxecto de ampliación do Polígono de Pazos.

Pero onde xurde o verdadeiro encantamento, miña cara señora María é que, na vila, haberá traballo para moitos anos. Polo tanto non fan falta plataformas, nin movementos provocados por sindicatos, nin asociacións de comerciantes, nin culturais, nin de calquera tipo, porque a vara máxica tocou na rocha e, como Moisés, provocou o efecto correspondente.

Inocentes todos, sempre na deriva, cando hai diante un “encantado” con estas virtudes, que non se aprecian. O que ocorre é que non se entende, porque a vista outea en determinados lugares, que mostran a súa capacidade, despois de tantos anos na vida municipal.

Buscando por todos os recunchos a rocha e a alma, é a preocupación principal, antes que rematar a autoestrada, que tanto anos leva esperando Verín, prometida aló polo noventa e cinco. Teñen dúbidas de que facer con ela. Alguén xa se comprometeu a baixar un cacho para o pobo, porque toda farían falta moitas máquinas para movela. Outros que se desvíe o trazado da autoestrada. E como di o refrán: “a río revolto ganancia de pescadores”.

Non sería mellor que lle fixeran como sucedeu na autoestrada das Rías Baixas cos restos neolíticos, ó seu paso por Ábedes, e remataran dunha vez a comunicación con Portugal, por isto de conformar, dunha vez por todas, esa Eurocidade.

De todas os xeitos, a serpe necesita comer. Seguramente haberá que levarlle as correspondentes viandas, porque daquela había gando naqueles lameiros e podía chegar ás ubres das femias paridas, pero agora non hai nin un coello, con iso dos incendios, polo que o encantamento pode quedarse en fume, como está a suceder con tanto anuncio mediático municipal.

“A liberdade non fai felices ás persoas, fainas sinxelamente persoas”, di o pensador.

¡Somos libres!