Tainas

Miña cara señora María:

Tainas, don Feliciano Sola do hotel Aurora, deixounos. Cansouse de estar con nós. Quixo dar un paso máis na súa pelegrinación vital.

Seguro que aló non cambiará. Non debe cambiar. Deus quéreo así.

Todos os que o apreciabamos, quedamos orfos. Un gran oco, que será moi difícil de encher, arredor de calquera mesa ocupada de viandas, sobre todo no país veciño.

Quedara con el, para facer un pasarrúas, explicándome a orixe e historia de cada casa de Verín, pero non tiven esa oportunidade, porque a morte adiántouseme. Foi máis rápida, mellor dito, chegou antes que o aparello que mercara por internet, polo que non tiven a sorte de pasar unhas tardes a seu lado. Necesitaba escoitalo e que me contara as súas viviencias en cada recuncho de Verín.

Tiña algo que facía pasar o tempo sen enterarte, porque a súa maneira de expresarse era natural e moi amena. Falaba e falaba, sempre con algunha historieta que facía que o momento fora  divertido. A seu lado non había penurias.

Poucas persoas hai tan elegantes, tan coidadosas cos demáis, e cunha sutileza que era capaz de convertir calquera trastada nunha peremne amizade.

Seguro que estará presente en todas as mesas onde se senten os seus amigos, Fanfán e Sánchez, sobre todo nos restaurantes do país veciño, que frecuentaban asiduamente.

Un bo detalle por parte dos propietarios que acudiron á cita con ramos de flores.

No Kilómetro 10 e no Canxirao será onde noten a súa ausencia e terán moito coidado a hora de ver aos amigos, porque estarán sentados, pero faltarán as verbas do “sabio”  vello restaurador.

Haberá sempre unha cadeira valeira ao redor dunhas boas viandas, como era normal, porque así pensarán que está presente.

Que Deus te coloque ao seu carón, porque é o que todos desexamos.

Seguro que estarás presente ao longo da nosa vida, porque a túa ausencia será unha presenza en cada unha das nosas xuntanzas.

Será difícil  sentarse sen ti e será duro romper o xeo das primeiras verbas, para comezar a conversa, porque as bágoas asomaranse polas meixelas dos contertulios, que ven difícil emprender a charla ao redor da mesa, porque algo lles falta.

As Portas de Madrid deixáronte pasar. Non che puxeron freno, nin che cobraron o fielato para que non esperaras e chegaras tarde ao máis aló.

Non foi nada fácil chegar ata elas e iso que na parroquia entonaron cánticos que purgaron as túas culpas.

Baixo a súa mirada pasaches os seus umbrais, porque tiñas necesidade de chegar, para alcanzar a eternidade.

Se Deus che regalara un pouco de vida seguro que farías o mesmo. Cruzarías a fronteira co Fanfán e o Sánchez e iríandes ao Km 10.

Non debes abusar da confianza se non eres capaz de chegar e invitar a todos. Pódeche pasar o mesmo que cando entraches na cafetería  Oasis e dixécheslle ao camareiro que invitabas a  todos. Botaches man da carteira e non tiñas un centavo, polo que dirixicheste ao dono dicíndolle que non se preocupara que ao día seguinte irías a pagarlle. Ata hoxe, non apareciches. Pero... iso eras ti.

Que Deus te teña onda el!