Red, red wine

¡Hurra tres veces para Don Xosé Vilela! Os deberes ben feitos. A lección aprendida e as novas ideas ó servizo da agricultura.
Aquí temos o exemplo de persoa que apostou polos productos endóxenos, polo que hai aquí, que non fai falta importalos, nin encher a bisbarra de “castelos no aire”, para crear riqueza.
Abandonou a vila e foi para a aldea e alí casou coa terra e cos inxertos e desta simbiose saíu o “Ladairo”. Viño que percorre toda Galicia, España e outros recunchos do mundo.
Froito de todo isto é o galardón recibido ó mellor viño tinto de Galicia. Ademáis doutros premios en distintas categorías.
A Baco seguramente lle agradecería tomar este caldo daquela. Pero son os mortais os que se aproveitan de tan boa elaboración para dar con ese paladar que agradou ó tribunal que decidiu concederlle o premio.
Sangue, suor e bágoas como din, son o que Vilela verte tódolos días ó longo dos rueiros, entre cepas, que soubo adaptar á terra para conseguir este premio que redundará en tódala Denominación de Orixe. En tódala bisbarra.
Ten anécdotas das que se ri pola ocurrencia con que llas contan, facendo ver que nesta terra do Támega sempre se desconfía de que se pode conseguir un viño de tan alta calidade.
Visitou Verín un alto funcionario de Madrid e ocurriu que visitou a Bodega Ladairo, probando un viño sen etiquetar. Levou unhas caixas e bebendo cuns amigos, na súa casa, saíu a relucir de onde era aquel viño. Todos o localizaron na Ribeira do Douro, desexando saber de qué bodega era.
O río Támega é afluente do Douro en terras de Portugal, pero para isto non pertence ó Douro. Para traer de rúa os propietarios das súas ribeiras si.
O funcionario é un gran amigo do premiado e continúa comprando viño desta terra.
Daquela abandonou o garaxe. Cambios de aceite e colocar pastillas de freno, da rúa Laureano Peláez. Apostou pola agricultura, aínda que nos primeiros anos, este garaxe foi o almacén e dende aquí principiou a comercialización dos primeiros caldos do Ladairo.
Os expertos aconselláronlle estar no campo, no medio da viña, para vivir cada día os seus problemas, para tratalas con xeito adecuado e pór remedio antes de que cheguen as pragas.
Haberá que aprender del. O mestre de Tintores, lembro de rapaz que dicía que non había leitugas coma as que collía alí. Cebolas coma as de Albarellos non se encontran por ningures.
Temos a terra, temos os productos, ¿qué falta?
Persoas como o Vilela.

P.D.: Por certo, ningún bodegueiro presente no acto da Denominación de Orixen o felicitou.