Visiño

Meu caro Visiño: cando regreses ao pobo desexo que non atopes a túa propiedade espoliada e totalmente derruída. Na aldea, nas terras de enriba, arranxaron a vella escola para facer un centro dos que agora chaman social ou de día, que logo baixo o control do caciquiño do momento, ábrese cando lle apetece, mentres o resto dos veciños, agarimados uns a outros, baixo un corredor, pasan as tardes, cheos de frío ou de calor.

Para facer a obra, o Concello solicitou un obradoiro, polo que deu emprego a uns cantos parsimoniosos, que logo resultarán votos cativos nas eleccións correspondentes.
Aos encargados de tal obradoiro ocorréuselle que, para aforrar cartos, era mellor coller o material en casas deshabitadas, polo que aló foron e principiaron a botar embaixo paredes enteiras.

Espero que a túa non sufrira ningunha turrada, porque a da Teru quedou totalmente esborrallada, pola acción persoal dos aprendices.
Ante as preguntas dun veciño solicitando quen os autorizara, a resposta foi rápida e contundente: as propietarias.
As donas, meu caro Visiño, cando visitaron o pobo, nas súas vacacións, encontraron súa propiedade totalmente arrasada.

O bonito do caso é que para chegar a tal construción hai que pasar por un patio privado, que por certo, cando arranxaron a rúa, quedou sen pavimentar, por ser privado.
Para coller as pedras non era privado, meu caro Visiño.

Cansáronse de chamar ao Concello para falar coa máxima autoridade, pero sempre estaba de viaxe ou de vacacións. Optaron por dirixirse mediante unha carta certificada. A resposta tardou, pero a contestación foi clara: colleron as pedras, porque un veciño lles dixo que as podían cargar na camioneta.

Comprenderás que o roubo estaba admitido, pero non se trataba de xudicializar o caso, senón de chegar a acordos, para buscar unha solución que satisfixera ambas partes.

Pódese dar o caso de que o Concello emita unha circular ou bando no que obrigue a pechar todos os solares do municipio. Este solar que estaba en boas condicións, encóntrase agora aberto, de par en par para que calquera rapaz ou veciño pase por alí e se lesione, polo que as propietarias teñen que gastar cartos en algo que estaba en perfectas condicións.
De novo deron contestación mediante outra misiva certificada e están a espera que o señor Alcalde busque a solución adecuada, aínda que teñan que destruír a súa obra para colocar as paredes como estaban nun principio.

Con isto, meu caro Visiño, non te fagas ilusións, porque a vós, emigrantes eternos, só vos queren para o voto, pero non para tervos un regreso digno.

Ninguén vos ten en conta e, sobre todo agora que os vosos cartos non contan como daquela, para manter un montón de postos de traballo nesta terra.

¡Cantas películas vos contan cando vos visitan en época de eleccións!.

¡Deberíaste preguntar a onde foron parar os cartos que non se gastaron nese material!.

“Os poderosos son poderosos porque estamos de xeonllos, levantémonos”, di o pensador.

¡Somos libres!