Desbrozadora

Miña cara señora María: Na foto aparecía coma un rapaciño con chancas novas, coma daquela.

A señora Cándida sempre foi unha muller erguida, ben parecida e camiñaba con esbeltez levando enriba da cabeza a estera, asentada na rodela, que facía cun pañuelo da cabeza ou cunha bufanda, cargada coa mercaduría que  apañaba,  na vila, mentras gañaba uns cartiños lavando roupa para os señoritos.

Nunca entendín por qué vivía soa, aló, no barrio da igrexia. Os seus fillos, dous homes e unha muller, tamén viviron sempre no pobo, non emigraron, a non ser o máis novo, que anda por terras de Andalucía.

O seu marido vivía nunha bodega que a familia tiña perto da escola dos rapaces. Aquela bodega e aquela horta daban sensación de vida dun anacoreta. Parecía o home do saco, porque ninguén se acercaba por alí. -Raras veces algún familiar-. Aquela horta daba para manter aquel home. Tiña coellos, galiñas, verduras................

Aquela muller viviu sempre apretada, pero ao traballo facíalle frente e non se arrugaba, cando era necesario botar unha man a calquera veciño. Sempre disposta a axudar nas labores do campo.

Como non tiña gando, non podía ter esterco, polo que súa teima era barrer a folla caída das ábores, agora no outono, amontoándoas nunhas cuncas, que había no comunal, para misturala cos  excrememtos do gando,que tamén recollía, para logo levalo a súa leira. Aquela muller adiantouse a isto da biomasa!

Sen embargo os rapaces, nas noites de estrelas, cando  xogaban , as escondidelas  desparramábanllos, porque  se encondían baixo a folla. E de novo tiña que xuntar todo aquelo.

A veiga parecía un verxel e o gando recreábase nela, porque a folla non prodrecía aquela herba. Gracias ás necesidades daquela muller.

No concello vai pasar outro tanto con tanta maquinaría desbrozadora. Hai catro máquinas para manter limpas as cunetas de todos os rueiros e estradas do termo municipal verinés. O problema  é que sobran máquinas pero faltan recursos humanos para manexalas. 

Non perda esta oportunidade, señora María, por se ten algún neto que colocar, porque no concello só hai unha persoa que sabe manexar ben estes aparellos, polo que non vai dar feito e ademáis tamén fai de mecánico reparador, polo que ten que estar en todo. Non sabemos se é ben remunerado polos  traballos que fai.

O concello é coopropietario de dúas desbrozadoras na mancomunidade, cos seus repectivos maquinistas, polo tanto correspondenlle cada tres meses, máis ou menos, sempre quince días, polo que o único que hai que facer é sabelas  aproveitar ou haberá que facer un estudo para determinar cal é a maneira de sacarlle o máximo rendimento. Este estudo non debe ser interesante, porque só ten de gasto vinte mil euros.

Seguro que D.Juan José Lamas Fernández estará a pensar e  rir moito, porque no noventa e cinco, sendo concelleiro do equipo do goberno con este mesmo rexedor, puxo enriba da mesa a idea de que o concello necesitaba comprar dúas máquinas. Unha desbrozadora e unha motoniveladora. Pasaron trece anos para que lle fixeran algo de caso!

Señora María: a única máquina que empregaba a señora Cándida era unha basoira de cudeso con mango de sangubiño.