Carnaval

Miña cara señora María: dez días de entroido son moitos días. Pero Verín é así. Non debe haber crise ou debe haber moitos cartos aforrados da época da emigración, porque ninguén levanta a voz protestando, xa que as industrias, comercios e escolares son víctimas deste programa con moi pouco sentidiño da realidade.

A bisbarra está desolada pero á festa apúntase todo quisque. Non importa gastar. Deben vir os cartos por arte de birli birloque.

O importante é pasalo ben e, coma sempre, os grandes beneficiados son os restaurantes e bares. Tamén os amigos lusos, porque nesta ocasión, ampliaron os días festivos locais, polo que a xente escapouse para Chaves, porque os comercios estaban abertos. Botando clientes fora!. Este é Verín, facendo votos para engrandecer a nosa ben cara vila flaviense.

Moitos días, pero isto vai cara abaixo. Ten que darse un xiro para intentar que non se derrumbe de todo.

Poucas ideas e copiando mal as da época do Sarria e logo do Prieto.

A sorte que hai é que existen personaxes para levantar este entroido, pero hai que dar con eles e que estean dispostos a dar o seu traballo para a comunidade verinesa.

Manter aquel nivel era lóxico que non se podía soportar, polo caro que saía, pero darlle un cambio recollendo elementos rurais para adapatalo as circunstanciais actuais é posible.

Este carnaval, e sobre todo o desfile, necesita de cambios que non o fagan morrer. Neste só se salvou unha comparsa, unha carroza e sobre todo o número de cigarróns ou peliqueiros.

Houbo xente que o tildou dun Lázaro máis, pola falta dos elementos característicos e indíxenas da vila.

Se souberan do “pregonillo” do Mirito non lles faría falta recurrir a repetición de ano tras ano do acontecer na praza o xoves de Comadres. Por certo, dalle ambiente a Verín con ese evento de celebración do mércores de precomadres.  Iniciativas deste tipo fan que o carnaval siga o seu curso, por iso hai que arroupalos coa colaboración adecuada.

Hai que recordar que estas festas entroideiras da vila sempre estiveron promocionadas polos veciños que estaban fóra, porque traían amigos que se divertían e facían de bos emisarios falando do ben que o pasaban.

Unha curiosa anécdota pasoulle a un enxeñeiro que foi invitado por un compañeiro de traballo a disfrutar destas festas. O tal, pensando que todo o monte é ourego, entrou no casino e sentouse nunha cadeira, coas pernas cruzadas, para levantarlles as faldas ás mozas.  Algunhas soportaron, pero chegou unha das da praza, musculosa e pequena, e deulle un pescozón que o tirou ao chan.

Daquela o carnaval facíase no casino, no bar Aurora, no café Novo e no Buenos Aires, polo que era máis acolledor e  familiar.

Haberá que recuperar ao Fausto para que recorra as rúas botando cinsa dun lado ao outro, porque así era o carnaval.

Haberá que sentarse e escoitar aos maiores para que conten como o facían, pero tamén haberá que deixar que os novos tempos inmersionen os seus elementos para que todos fagan que a mellor festa perdure no tempo.

O que si ten importancia é o Támega que fai que se unan Oimbra, Verín e Laza, porque beben das súas augas e si el está, tamén teñen que estar os tres pobos na mellor festa carnal.

Viva o entroido!