Blogia
Crónicas Tamaganas

Verín

Comisión....

 

 

Verín-CRONICAS TAMAGANAS-Comisión,,,

Miña cara señora María: A súa cara irradia frescura, non está queimada polo sol. A permanencia no piso, tanto tempo, fixo que a súa cor sexa branca. -Din os entendidos que así debe estar a pel-. Outras persoas non fan caso desas recomendacións e toman todo o sol nun só día.

Vela na cadeira de rodas empuxada por algúns dos fillos, dando unha volta polo redor do edificio é bo, porque comunica ansias de vida para tantas persoas que non saben que facer, mentras vostede “vive”, aínda que sexa nunha silla de rodas. Fáltalle o motor para ter a súa total independencia e ir a darlle de comer ás galiñas.

Poucas persoas saben disfrutar de aquel traballo, por iso ,agora, non dan pasado o tempo, cando nunha horta hai de abondo que facer para ter uns hortalizas máis que ecolóxicas, naturais. Se a cadeira de vostede fora autómata seguro que aínda esfaragataba na terra, cun sacho de mango longo para deleitar aos veciños, como facía daquela, cos seus tomates, pementos, leitugas, repolos e todo tipo de plantas que se empregan na lareira doméstica para darlle o sabor, que algúns andan a buscar no que lle chaman gastronomía, en vez de comida.

É curioso, un socialista mandándolle unha indirecta ao “taifiñas”, nunha destas últimas comisións da temporada.

Na Lanzada hai que estar antes do día tres de agosto. A ver se se acaba o marisco prohibido e non aparecen os furtivos para por enriba da mesa o albariño de colleita caseira, sen etiquetar, e os “santiaguiños”, escasísimos, porque hai que manter a esquisitez de probar algo que pode desaparecer en calquera momento. –Sempre difierente!.

O concelleiro da oposición foi un inconsciente ao largarlle aquela frase. -Non foi prudente e menos nestes intres-. Claro que, tamén podía ser o momento, para expresarlle que non estaba untado de tanta porquería e quedar ben con el. Ao mesmo, tratou asi de colocalo no seu lugar e non nas altas esferas do partido, dicíndolle, que moito fardar, pero hai outros por enriba que mandan moito máis e vense todos os días nos xornais.

A frase ten moita miga. O socialista dá a entender que calquera nova é boa aínda que te traten de ladrón. A conciencia da xente está tan deteriorada que non importan as actuacións con tal de vivir mellor e por riba dos demais. -Todo se mangonea co poder.

Sen embargo as novas que chegan falan de preocupación. Cando, daquela, o xornal O País, publicara a relación de persoas da trama gurtel, aparecendo unha relacionada, familiarmente, coa vila de Verín pode arrasar con moitas cousas.

As visitas a aquel chalé, naquela urbanización madrileña, que estaba fronte ao da artista, moi famosa, polos seus biquinis, nas revistas de entretenemento, en perruqerías e sás de esperas de consultas privadas poden ser motivo de preocupación e dar moito de si. Hai un refrán que di: “cando o río sona e que auga leva”, e outro: “ cando as barbas do veciño vexas pasar, pon as túas a remollar”.

O mes de agosto ten fama política polas “serpes de verán” que soen lanzarse aos medios como novas que anuncian acontecementos de todo o tipo e posibles cambios políticos, que alguén busca para mellorar e polo tanto outro perderá. -O final todos gañan, menos os contribuintes.

Señora María lea a prensa, pero lea a letra miúda...

O meu máis sincero pésame a todoas as persoas que perderon o seu querido familiar no accidente do tren en Santiago. -O Apóstolo os teña con el.

Xullo 25, día do Apóstolo Santiago 2013.-

Adolfo Rolán.

Crise...

Miña cara señora María: tivo ben en chamarme para parlar un pouco con vostede, porque facía tempo que non a vía.

Coido que sempre está ben acompañada, pero as linguas das compañeiras son perigosas. Non se lles escapa nada. Están ao dia en todo o que acontece na vila. Séntense preocupadas polos aconteceres cotiáns e sobre todo no que toca ás necesidades das familias.

A veciña tivo un pensamento axeitado cando reflexionou sobre os comercios que sufragan, ao longo do tempo, os imcumprimentos de paga municipais. Debeu engadir que son os contribuíntes os que se fan cargo deses impagos e que axudan a manter esas actividades, simplemente indo a comprar mercadurías a cotío. Se os veciños non compraran, eses comercios pecharían, por iso os "paganos" de sempre manteñen ao comercio para que lle poda vender ao Concello e ao mesmo tempo manteñen ao comerciante. Boa reflexión, nestes tempos de presa!

Pero o que non dixo a veciña foi o referente á carnicería do barrio. Por certo, haberá que esperar a como suceden os feitos, porque non fai máis que desproticar contra o veciño do sexto, que pide cervexas e mándallas apuntar na conta da súa muller, que por certo paga tarde, mal e cando quere. Darase conta, señora María, que esta tenda está condicionada tamén, a que o resto dos veciños paguen ao día para manterse aberta.

Todo é un círculo vicioso, pero a vida debe continuar e por iso na xuntanza municipal dos políticos locais falaron de subir ou crear algún imposto. Ninguén falou de baixar prebendas. Ao parecer, o máis sinxelo e cargar, sempre, ao contribuínte. Como non protesta?

Os técnicos do concello levan anos dicindo o perigoso das contas públicas, pero ninguén toma nota e leva adiante medidas de aforro. Corren o perigo de que non teñan cartos para as nóminas, porque as outras administracións dan obras co setenta e cinco por cento, para que o concello só aporte o vinte e cinco por cento, pero ao parecer, nestes intres, nin eso se pode aportar.

Hai un tempo que tiñan un remanente que lle permitía certos atrevementos para facer obras, que eran os ingresos da auga, pero como agora está privatizada, iso non existe.

Hai que facer frente a un pagamento, que xa vai por terceira ou cuarta vez, que chega baixo burofax ás oficinas municipais. Este tipo de avisos son moi claros. A próxima vez hai que verse nos xulgados. Hai que esperar que o sangue non chegue ao río!

Por certo, falando de sangue, ao parecer os vertedoiros que provocan os residuos do matadoiro son problemas dos "outros", non de quen leva dende o ano 95 de mandatario municipal, cun impax de algo máis de dous anos e medio do señor Milín.

A culpa non a quere ninguén, e menos o que está, que leva un cuarto de século sentándose nunha cadeira municipal. E cando se tratou de crear un imposto, tivo a desfatachez de suxerirlle ao técnico municipal, que debería ser el quen de sinalar que imposto se subía.

Sempre botando pelotas fóra. Difícil que asuma a responsabilidade que lle deron os votantes.

Totali....

Miña cara señora María: hai que recorrer aos ditos populares para acertar na definición dos feitos cotiáns de certos “politiquiños” que merodean pola política verinesa.

O refrán di: ”O que as fai, págaas”. Isto debeu ser a paga que o Presidente da Deputación lle asinou ao “taifiñas” verinés, polo seu comportamento no último congreso provincial do PP ourensán.

Seguro que vostede, señora María, sería moito máis prudente e esperaría a ver os comportamentos do resto de compañeiros, para logo tomar unha decisión política. Nunca lanzaría aos medios de comunicación, que foi vostede quen recuperou o segundo deputado para constituír a formación da Deputación, cando ten nota da debacle dos socialistas na bisbarra e sobre todo en Laza, onde non teñen representación, e en Vilardebós que pasaron a oposición, despois de tantos anos gobernando.

Non pasara un mes do que fixera na composición da lista de Verín, como para decirlle ao aspirante a presidir a Deputación con quen tiña que contar e formar o seu equipo. A resposta estaba na reclamación: “eu a ti non che dixen a quen tiñas que levar, nin fixen o teu equipo”. Así funcionan os partidos políticos, pero unha cousa é formar un equipo para presentarse ás eleccións municipais, nas que deberían participar os afiliados, e outra  formar un equipo despois de ser elexidos para constituir o organismo provincial.

Este compormento totalitario exténdese por doquier, e así hai en distintos cruces e lugares da vila carteleiras con fotografías do mandamáis, copiando o máis puro estilo dos persoeiros que encheron a historia en países totalitarios, sufrindo os escarnizados comportamentos correspondentes.

A lei non debería permitir este tipo de propaganda encuberta. Tiña que marcar o tempo o mesmo que ocorre co tempo da campaña.

Con iso de “grazas pola vosa confianza” mantén a súa foto para que se saiba que dirixe os destinos do concello. Quere estar presente e quere que os veciños o teñan sempre na súa maxín, nin durmindo deben esquecerse do individuo. Deben soñar con el e así dirixir a vida de cada un dos concidadáns. Terán que vir as eternas anduriñas e nidar enriba para que os excrementos luxen toda a carteleira e fagan que desaparezan da vila.

O primeiro que lle saíu nos medios de comunicación foi o novo rexedor de Laza, dándolle a resposta á súa medida, que non contestou, porque sabe que non lle é coma o anterior alcalde. Parece que o refrán ten razón cando di: “A todo porco lle chega o seu sanmartiño”.

Ao parecer vendeu por todos os recunchos do concello que abandonaba e quedaba o segundo de alcalde. A mesma propaganda de todas as eleccións. Nunca se cumpriu esta promesa ou proposta, pero fai o seu efecto e a xente segue votando a piñón fixo. ¿Cando as promesas incumplidas toman corpo de lei e son punibles? Nunca abandonará esta “finquiña”, como lle chamaba. Coido que aínda segue calificándoa así, senón públicamente, si para os seus adentros.

Nembargantes atacan por todas as partes. Na encrucixada de rúas na rotonda da rúa Canella Cega está escrita, nas paredes dun peche dun solar, unha frase que di: “POLITICOS (flecha á esquerda) LADRONES EN TODAS (flecha á dereita) DIRECCIONES”. Cada quén que saque as súas conclusións e que mire ou observe na zona as direccións correpondentes que indican as flechas. Sutilmente o autor ou autores souberon buscar o lugar adecuado para que os lectores se orienten adecuadamente.

Nesa zona está INFISTELA, lugar residencial por excelencia na vila, polo que estén atentos porque dará lugar a grandes comentarios e aspaventos, que pode que traigan consecuencias.

Señora María, que teña unhas boas vacacións en compañía dos seus. Sei que está triste, pero a vida continúa e todos imos ter o mesmo fin.

Como gañar?

Miña cara señora María: se vostede tivera o poder nuns intres, seguro que non usaría todas as falcatruadas que se ven e se escoitan en cada recuncho do concello.

 Seguro que non chamaría a membros da etnia xitana para que fosen a retirar calquera aparello de electrodomésticos en calquera comercio que hai na vila, cun vale, no que rezaba unha cantidade de setecentos oitenta euros.

Isto sucedía ás once e media da mañá, do día 20 de maio, venres, nunha tenda da vila.

 E para máis inri esixen elexir, e moitas veces impoñen, que non queren o electrodómestico, senón unha televisión de plasma, como contou un industrial que se viu na tesitura.

 Isto é rirse dos contribuíntes, e cantos non chegan a esa televisión, nin a manexar tantos cartos como se permiten e mostran certas persoas desta etnia, aqui, nesta vila. Cos cartos de todos nós, cómpranse votos, señora María.

   Vostede non sabería facer isto, porque vostede, seguro que tampouco botaría máis de dúas lexislaturas servindo ó seu pobo, polo que non crearía ningunha tela de araña para perpetuarse no sillón da alcaldía, nin tería necesidade de recurrir a este tipo de irregularidades maquiavélicas.

  Pero hai máis. Noutra ocasión chegou unha camioneta a descargar uns sofás ao Campo Grande e os empregados da empresa empezaron a baixar e a desembalar a paquetería, polo que foron intervidos para que arrimasen os embalaxes nun rincón e mais nada. Obedeceron ordes. Contan que na seguinte feira estaban nun dos quioscos que se colocan na Alameda, para ser vendidos. Así se administran os cartos dos contribuíntes!

 A vostede nunca se lle ocurriría “amañar” ao Pastor que predica no culto, aló no Campo grande, para que dende o púlpito se dirixa aos “devotos”, predicando que  non se pode votar ao PSOE porque queren alongar a idade escolar dos “nosos fillos” ata os dezaoito anos. Que maneira de xogar coas baixas sensibilidades desta etnia, que permite casar aos catorce!

 E máis. Vostede non aproveitaría estas datas para facer todo tipo de prevendas e enganos, porque vostede, se tivera ansias de prolongar súa vida política, seguro que o faría cando xurden as necesidades, e non esperar a estes momentos, porque se descubriría. Vostede, como non ten necesidade disto, porque sabe o tempo que lle quere adicar á vida pública, non xoga coa xente, porque ante todo, son persoas. Porque vostede, ante todo, é unha persoa honrada e honesta. As súas tripas non tragan estes feitos.

 Tampouco vostede xogaría cos votos da Residencia de Anciáns dunha maneira tan chabacana, porque vostede é unha persoa elegante e sabe distinguir os tempos para visitar e facer calquera tipo de cubrición de necesidades e non esperar, sempre a estes momentos de eleccións, para facer a visita e rirlle a estas persoas, que necesitan calquera xesto menos o voto.

  Vostede non necesita crear algo fantasmal para picarse e enfrentarse á contenda, non ten necesidade dun aguillón, porque para vostede a votación é un acto democrático e enfréntase con toda a naturalidade porque vostede, sendo o concello tan cativo, visitaría case todos os dias do ano ao conveciños, e non cada catro anos. Por iso, ao estilo de D.Quixote, necesita crear muíños de vento contra os que loitar. Unha quimera, señora María.

 Primeiro inventaron unha lista de independentes e logo ían sacar doce ou trece concelleiros. O resultado só confirmou o que estivo sempre a punto de producirse, sacar dez. Por iso a euforia e a alegría foi a que foi e nada máis, porque non é o mesmo doce ou trece concelleiros, para Ourense e Santiago, que dez.

Reflexión

Miña cara señora María: despois da festa vén a resaca. Nestes intres o que toca é unha reflexión.

 Reflexionar non está ao alcance de todos. Para reflexionar hai que ter base científica e cultural, e isto só se colle nos libros, non nos catálogos das plumas estilográficas, nin nos dos móbiles, nin nos dos lentes ou lentillas, nin nos das carteiras, etc... Por iso resulta difícil escoitar verbas que se axeiten a unha análise dos resultados sen buscarlle a parte negativa, senón só a positiva. Todos gañan!, é o resultado de cadaquen que se pronuncia públicamente.

 Vistos os resultados, chégase á conclusión ou á interpretación de que hai partidos gañadores e perdedores, pero hai resultados que tamén demostran a negatividade e rechazo de certos individuos, nas listas electorais, a pesar do poder que rexentan.

 Dos dous mil votos que conseguiran os grupos minoritarios nas anteriores eleccións, só cincocentos coarenta e seis recaeron no Partido Popular, uns trescentos no BNG e o Partido Socialista perdeu cento seis, co efecto negativo do goberno.

 O que si chama moito a atención son os douscentos votos en branco, que si son froito dun voto de castigo a quen gobern,a e os cento sesenta e seis nulos, onde ao parecer, se escribiu de todo, menos guapo, os apelativos e insultos eran a doquier nas papeletas.

 Estes cento sesenta e seis, sumados aos do Partido Popular, facían que conseguira o concelleiro número once, restándolle o cuarto aos socialistas. O BNG, con douscentos oitenta e cinco votos, púñase con catro e isto si que representaba un éxito para os nacionalistas, que recibían votos dos descontentos das dereitas.

 O Partido Popular perde nestas eleccións, os votos que recibiu o BNG, os votos que foron á abstención, os votos en branco e parte dos nulos, polo que non da chegado, lexislatura tras lexislatura, a ese número de concelleiros, que representan a maioría natural do concello, quedando sempre ás portas, por non cambiar o candidato.

Tanto anunciar que ían sacar doce ou trece concelleiros, e resulta que os votos brancos son os que impiden que sumen once, demostra isto que o problema está no candidato e non na candidatura.

 Insistindo no mesmo tema trata de apuntarse a ganancia do segundo deputado provincial, porque a lectura que fai das eleccións cae pola súa propia base, polo que  hai que recurrir ao deputado provincial, porque como aquelo non pegou, a ver se con isto gaña algo para logo ilo vender a Santiago.

 Pouco tempo transcurriu para que o señor alcalde de Laza lle contestara correctamente e facendo unha lectura obxectiva dos resultados. Non hai máis leña ca que arde e aí é onde hai que facer a análise destas eleccións.

Lista-candidatura

Miña cara señora María: recordando a Esopo, coa súa fábula do "Parto dos Montes" e seguindo con Horacio, na epístola aos Pisons (Ars Poética), os montes tamaganos ruxiron moi forte, pero só pariron unha lista de serviles. Pasou como na fábula, un rídiculo rato foi o que saiu daquelas entrañas.

Representan ás familias que, fai un ano, acudían a refrendalo, na sede local, para enfrentarse ao fillo de seu "pai político". Non se pode buscar unha voz que distorsione. Máis aínda, non verán un papel, porque non se enterarán de nada. E non lles importa, porque para iso foron elexidos, polo que o seu empeño por destacar ou querer facer algo polo seu pobo, verano diluído en verbas vacías de contido, pero intencionadas, para telos contentos. Iso faino moi ben.

O anuncio dos partos por parte do taifiñas, é o del. Non lle importa lanzar calquera promesa, aínda que sabe de certo que non se vai facer, pero lánzaa aos medios para que resone por todos os recunchos do concello. Sacarálle deseños e publicaráa na campaña, aínda que lle recorden que do panfleto da anterior lexislatura, nada de nada. Oídos xordos e non se avergoña, e segue de porta en porta. Cara para todo!

Na mesma zona que en anteriores campañas presentou a ubicación do auditorio, agora coloca "La Ciudad de las  Artes". Un conxunto de edificacións ailladas para que haxa máis porteiros, máis conserxes pero, sobre todo, destaca o sentido do aforro en época de crise.

 A publicidade destas obras sempre leva unha coletilla: "se os veciños ceden os terreos".

 Respecto destas propiedades hai un posible problema, porque están nunha área de reparto do futuro PXOM, polo que de momento hai que aprobalo e despois, que os convenios se poidan executar. Neste caso, o convenio non está firmado por todos os propietarios, porque nunha das fincas falta a firma da parte que ten a metade.

 Será por anuncios, por promesas, por obras megalómanas, que aínda ningunha delas se ve por ningures.

 A BMW, a Cidade do Motor, o auditorio, o hotel-spá-escola, a Cidade do Transporte, o xeriátrico, o parque empresarial, etc. Promesas que recordo sen coller os libriños publicitarios das campañas onde aparecen con bocetos para impresionar aos votantes, pero que, ano tras ano, seguen sen executarse.

 Destas promesas pódese afirmar que quen fallou foi a xestión municipal, porque testemuñas hai de abondo nas hemerotecas, que recollen as verbas dos políticos que comprometeron a financiación correspondente, na súa visita á vila. Só un detalle, sen PXOM, non hai obras. O PXOM depende do concello.

 As inversións da Fundación San Rosendo con respecto ao termalismo e un xeriátrico quedaron no limbo, porque o compromiso municipal foi sen respaldo, polo que pouco se podía facer, cando todo se concentra nunha soa persoa. Gastáronse, perto de trinta millóns das antigas pesetas, en perforar o val, por parte da empresa e pode que a Xunta, pero nos xornais saían novas falando do tema.

 O famoso xeriátrico que se ubicaba na Paragalda (A Rasela) e no que a empresa concesionaria entrego dous millóns das antigas pesetas aos propietarios, pola adquisición dos terreos, tamén quedou no esquecemento e iso que se mandaba aos veciños a apuntarse para un futuro posto de traballo. Outro engano máis!

Partos e máis partos, señora María, pero só "ridículos ratos", como gastar en obras xa feitas, como sucedeu co Plan "E". O tema da auga, cando o río Támega ven cheo de residuos está sen solucionar, porque a captación é directa do río, por iso chega ás viviendas nese estado. Chégase tarde á procura de futuras empresas, porque non hai solo industrial, polo que os rapaces e non tan rapaces, volven ter que emigrar.

 Señora María, debe dar outras oportunidades, porque non pode ser sempre de piñón fixo, porque así lle vai á vila. Pechan negocios e a xuventude vaise. Só se ven persoas de idade e, ás veces, nin iso, porque non hai cadeiras para eles, e así vostede leva moitos días sen baixar á rúa. Faga un esforzo e cambie o voto, porque nun concello débese votar á persoa e, sobre todo, porque non debe estar sempre o mesmo, e vostede sabe moi ben que os anos corrompen. Oito anos e cambiar o voto!

Precampaña

 

Miña cara señora María: as cousas seguen por bo camiño. A liña marcada segue seu curso e polo de agora non hai síntomas de que a torzan.

O refrán estase a cumprir: "madruga que deus te axuda". Ou, "o que primeiro dá, dúas veces dá". O colocar nos recunchos estratéxicos da vila que só se deben presentar tres partidos foi unha boa idea, porque concentra os votos e isto pode provocar unha perda do Partido Popular.

Daquela, Blanco Casal, de vez en cando, recordaba, nalgún pleno, que a oposición representaba máis veciños que o Partido Popular, porque a suma dos votos dos dous partidos era maior, polo que a estratexia de que só haxa tres partido na concurrencia electoral dá para todos.

Chama moito a atención de que nos xornais salgan noticias contaminadas apuntando ao señor presidente da Deputación como causante dunha lista de independentes na vila, cando iso é contraproducente no cálculo matemáticos dos votos populares.

Todas estas novas teñen un fin concreto, que é provocar o efecto contrario. Que se presenten máis listas, porque sae favorecido o partido máis votado e neste caso concreto é o Partido Popular. Chegou tarde esta estratexia e sobre todo falta quen se encargaba de que isto sucedera en pasadas contendas electorais.

Mais ainda, isto é unha proba para comprobar se se recuperan eses mil votos que se perden en todas as eleccións municipai con respecto das autonómicas e as xerais. E iso que os ventos están todos do seu lado!.

O que si está claro é que o señor Presidente da Deputación quere que se concentren os votos no Partido Popular para recuperar o segundo deputado provincial, polo que non podía xogar con outra lista, porque ocasión tena, simplemente facendo un nomeamento, como ocorreu na Mezquita.

Tamén todo isto pode ter outras lecturas, como pode ser que se non se recuperan parte deses mil votos que den o segundo deputado, pode indicarlle ao señor Feixóo, que o seu candidato non estivo á altura das circunstancias, polo que xa é hora de mandalo ao ostracismo político. Que limpe ao partido deste tipo de personaxes, que só están para aproveitarse das siglas. Este si que é un problema para o Partido Popular aqui na vila.

O que si hai que dicir é que co enfrentamento co señor Baltar quen perdeu foi Verín, porque acordaránse das promesas da Cidade do Motor, da BMW, do circuito de automoción, etc... sempre aparecía esta bisbarra como posible ubicación, pero nesta última oferta dos coches eléctricos da empresa inglesa, xa non hai ninguén que se acorde de Verín, cando todo o mundo sabe, e sabía, que calquera proposta feita desde Verín, o señor Baltar era o primeiro en defendela con unllas e dentes.

Os verineses deben coidar moito este comportamento do "traidor" verinés para co seu "pai político", observando tan negativos feitos, polo que debe preguntarse se é un bo candidato, nestas circunstancias, para defender os intereses da bisbarra.

Cando o que menos interesa é o ben social e común, non hai pensamento que libere a este pobo de personaxes que só lles interesa o "sillón" para crecer persoalmente, polo que é difícil que xurda unha nova vía liberadora dentro do Partido Popular, que faga que non haxa persoeiros desta estirpe baixo as súas siglas.

Señora María, debe ir a Infistela para mirar ben e ver mellor. Así aumenta a vila...

 

 

Monterrei morre

 

Miña cara señora María: o Fran quere saber, pero a idade é todo nunha vida.

Cada tortazo que se recibe é un descubrimento novo. A experiencia é a mellor escola, polo tanto irá aprendendo, pouco a pouco, como nos pasou a todos.

De momento, que saiba que o "visitador" deu sinais de vida. Ten un teléfono novo e puxo prezo ás fotografías. O vídeo mantén o inicial.

Debe saber que o Castelo de Monterrei está no olvido das institucións. O que tiña que ser o centro dinámico da bisbarra está no baúl dos esquecementos.

El, que gosta de viaxar, debe ter no seu maxín algunha cidade europea, que sirva de modelo, para copiar e realizar nesta acrópole, algo parecido. O mesmo que está a suceder neses castelos podía facerse aquí, convertendo este patrimonio en cultura xeradora de riqueza.

Monterrei morre. É unha vergonza levar aos amigos ou familiares emigrados a ver tal penuria. Debe ser o experimento dalgún espabilado, que proxecta nel o que desexa facer noutras construccións, para ver como responden os materiais ou levar adiante ideas peregrinas no deseño sobre edificacións catalogadas polas autoridades competentes. Debería saber, ou hai que recordarlle, que todo iso págano os contribuíntes e non están os tempos para tanto despilfarro.

Do paseo das Damas só recordar a orde de talar os olmos, cando apareceu, daquela, a famosa peste dos negrillos. Fincáronlle a motoserra. Non souberon esperar a plantar, entre eles, outras árbores, ata que creceran ao mesmo que podaban as polas afectadas, intentando recuperalos, pouco a pouco, como pasou cos das Estivadas, aínda que logo morresen definitivamente, pero xa estaban os outros crecidos. Uns eran de Fomento, estes non tiñan propietario.

Así podíase manter algo de sombra para guarecer aos paseantes e amantes da acrópole, posto que a imaxe que se recibía era desoladora ante tanta saña inxectada naquelas árbores infectadas ao velos tumbados sobre os paralelepípedos. Tristeza e impotencia era o que se percibía.

Nunha xuntanza de técnicos da Xunta, sobre a mesma calzada, acordaron repor no Paseo, rubinias e pradairos.

As árbores foron plantadas polos alumnos do colexio dos Padres Mercedarios de Verín. Hai que decir, que estes alumnos non tiñan máis que doce e trece anos, polo que quen tivo que botar man do pico e da pala foi o seu mestre. Todo resultou ben e as ábores foron crecendo, pero ningunha man tratou de podalos e ilos facendo ao xeito do paseo, dende o ámbito institucional, pero ainda así quedaban xeitosos.

Estas árbores, as rubinias, tamén sufriron os efectos destrozadores da motoserra, despois de trece anos. Ninguén se fai cargo desta tala. Só hai individuos insensibles coa acrópole. Cando a deixarán tranquila?. Tanta falta de sensibilidade coas árbores e coas persoas que as plantaron!. Ninguén responde. Cada personaxe que exerce mando, por aló, fai e desfai según o seu antollo. Así nos luce o pelo, cando o abandono da riqueza endóxena da bisbarra sufre estes efectos devastadores de persoas con miras tan peregrinas, é normal que non salgamos deste atraso e atranco que nós mesmos nos impomos.

Querido Fran, lévaos contigo e móstralles o que hai por aí, porque é imposible que sexan tan pitoños, tan curtos de maxín ou, van aos cartos?.

O que si che digo é que hai unha carteleira, na que rezan trescentos otenta mil euros de obra, que consiste en adecentar a calzada que sube ao castelo dende San Lázaro. O que máis chama a atención de toda ela, son os peches dos propietarios das fincas colindantes, é dicir, con cartos públicos facer obras privadas, co risco ainda de denuncia por parte dos propietarios, por tocar na súa finca.

Esperta e non te deixes camelar!. Agora chega maio!.

Comadres

 

Miña cara señora María: o carnaval ou entroido, como gostan os de Laza en chamarlle, está contaminado de tres ingredientes. A masificación, celebración dunha festa patronal calquera e sobre todo do botellón.

A globalización á festa faille perder tradición, enxebrismo, carácter indíxena, convertíndoo nunha celebración calquera, onde impere calquera elemento que rompa co costume. A publicidade fixo que todo se escape do control dos organizadores, por iso desespéranse cando intentan seguir unha planificación.

O Xoves de Comadres ten moito que ver con este tipo de carnaval que se está impodo ano tras ano. Esta noite, en que a vila se enche de mulleres, atrae multitude de persoeiros, por se algo cae. Así temos o "taifiñas" verinés invitando a toda a plana maior da xunta, porque hai que aproveitar o voto dos concurrentes.

A plataforma é idónea, pero prestarse a este xogo é un pouco peregrino para quen ostenta a máxima representación do pobo galego. Hai que aproveitar os momentos adecuados, pero o carnaval, como plataforma de busca de votos, ronda o esperpento por parte de quen pensa deste xeito.

Do "taifiñas" non se pode esperar outra cousa, porque hai uns días pisou as clases dos colexios da vila, aproveitando a visita institucional, ainda que malévola, do conselleiro de educación.

Estamos en ano de eleccións polo que hai que deixarse ver. Despois de tantos anos na poltrona espera unha visita institucional para entrar nas clases. Nin que non tivera outras ocasións!. O normal é que a máxima autoridade dun concello faga a vista, tamén institucional, durante calquera curso, acompañado de todas as forzas políticas, representadas no concello. Non, hai que esperar que veña unha alta instancia, porque así ten máis categoría. Con esta mentalidade estamos onde estamos.

É unha festa máis porque acude a xente vestida de etiqueta. Perdéronse as chirnas, a cinsa e, sobre todo, as mascariñas.

Orquestas hai dabondo, colocadas na praza, discriminan ao resto da vila, cando todos os veciños contibúen cos seus cartos. Nunca se porán de acordo para aproveitar ao máximo estas actuacións, porque arrancan, case sempre, preto da hora de cear. Máis tarde, cóntase as persoas que se arriman á praza.

O desfile vai caendo, pero é normal, porque lle ocorre como a todas as cousas: "nacen, crecen e morren". Terá que vir outra xeración para tomar as rendas, e darlle outro pulo.

O que si triunfa é o luns. As viandas gratis atraen a calquera. Comentan que hai persoas que controlan estas festas, para encherse a comer, polos distintos pobos que celebran o carnaval. Así nunca faltarán desfameados, que comerán ainda que rematen de facelo na súa casa.

Hai individuos que aproveitan estas celebracións para olvidar, aínda que non se sabe de que, porque agárranse a unha botella de cervexa e non se descolgan dela en todos os días de festa. Quenes fixeron o agosto foron as Forzas e Corpos de Seguridade do Estado co montón de multas. Tiveron á vila acordoada. Non había saída que non controlaran. Que afán de recaudar!.

En calquera dos lugares do triángulo tamagano carnavalesco os cascos das botellas enchían todas as rúas. Eran un perigo para calquera viandante e sobre todo para quenes participaban nos cortexos entrodeiros de cada lugar. Pisábanse botellíns por doquier!.

A pesar dos pesares o entroido está arraigado e non perderá esencia, porque sempre se encontrarán persoas que pegan dos elementos máis arcaicos que o farán diferente. Serán poucos, pero suficientes, para manter no tempo algo que recollerán dunha conversa con seus avós ou familiares, que participaran ou contaran como o facían este ou aquel personaxe da historia carnavalesca.

O que si se debe é apartar da política e sobre todo a aqueles que o ven como unha plataforma para buscar votos.

Gostaríame que o Fausto percorrera as rúas de Tintores, como daquela, botando borralla con formigas aos veciños, que se lle cruzaban ou miraban, dende os corredores. E sobre todo,cando o luns de entroido, percorría as leiras e bacelos, retirándolle a ferramenta ou aparello, imprescindible para o traballo, obrigando ao veciño a abandonar o labor.

 

Vídeo

Miña cara señora María: hai un ano que o visitador deixou de vir á vila. Razóns fortes penduraron longos meses para tomar a decisión que, perante o verán, fixeron que me tiveran pendente da persoa que conseguiu o meu móbil, porque necesitaba colocar a mercadoría, que naqueles intres pesáballe moito.

A doencia debía ser moi forte, mellor dito, a falcatruada que sufría non era capaz de apartala do seu maxín, polo que buscaba venganza por doquier.

O produto que tiña, según contaba e describía, era excepcional, para apartar a calquera politiquillo do seu posto. O momento non era moi bo pero, nestes intres, esa mecadoría vale todo o que pesa e moito máis.

Os contactos do negocio foron dous. O visitador estaba seguro do que quería e do que valía o producto que ofrecía. Pero non había maneira de que deixara un ápice para forzar a decisión de entrega e visionalo. Difícil o asunto cando un quere vender, pero o comprador non toca a mercadoría.

O prezo eran trinta mil euros. A mercadoría un vídeo e unhas fotos. Os personaxes: un moi coñecido por todos vostedes e o vendedor, simple e llanamente un individuo, que o seu xefe lle encarga que ofreza o producto a calquera partido político ou persoa que necesite desta información para demostrar o que se tran certos políticos locais e non locais a nivel de Galicia.

No vídeo, según o vendedor, estaba gravado un intercambio, onde se vían contar billetes de cincocentos euros, nun hotel de Santiago e tamén no parquin, entre varias persoas, algunhas moi coñecidas públicamente.

Puxen prezo a unha das fotos. Nela estaba o vendedor, sentado ao volante do seu coche e en actitude de conversa. Todo traxeado, o politiquiño implicado. Mandei mil euros por aquela foto e permitíalle que a súa cara se recortara, porque bastaba como testemuña a cor do.

As conversas foron tensas e por dúas veces o "visitador" levantouse, facendo ademán de abandoar.

Respondía ó nome de Raúl, debía ser o alcume de guerra, xa que a súa conexión era a través de dous números de teléfono. O curioso do tema era a maneira de presentarse: "soy Raúl, vengo de Canarias o de la Isla Margarita..., donde nos vemos..." . Sinalaba un lugar e chegaba antes... Todo era moi fácil e todo era moi siniestro...

Describía con moito detalle as súas vistas á vila. Varias veces deixoume anonadado pola cercanía do detalle, tanto na maneira de chegar e recoller, como na súa entrada e saída do lugar. Colocación dos mobles e xeitos das persoas coas que tiña que pasar para chegar describíaas como se estivera no acto.

O comportamento era apurado, polo que se facía difícil chegar a un acordo, sobre todo respecto do vídeo, porque non deixaba o CD. Pero as fotos... ai!, aquela foto.

O velero que tamén se prestaba para os "trapicheos", según o visitador, tiña tres mástiles e aparecía na foto todo lustroso.

Todo parecía unha película, que facía eu en todo iso?. Querían que soubera máis vida do politiquiño ou que me prestara para ter noticias de min e así que volvera ao redil. De todo un pouco, pero esas andanzas sospeitábaas, o que fixeron foi confirmarmas. Aínda manteño os dous números telefónicos e algunhas das mensaxes.

O que quedou claro era que recollía cartos. Logo deixou de recollelos, entón tiñan un material compremetedor, que había que colocar, para que chegara aos políticos e aos medios de comunicación, se non se recuperaba a situación primitiva.

Polo de agora o asunto está dormido, polo que se intúe que a situación está como fai un ano. Responde ao requerimento e todo segue seu curso. Haberá que esperar tempos propicios.

Toda esta historia englóbase en colocar cartos en paraísos fiscais, por unha parte, pero tamén pode responder a droga ou a trata de brancas.

Hai un refrán que di: "cando as barbas do teu veciño vexas pelar, pon as túas a remollar".

O Serodio

Miña cara señora María: o Serodio emigrou dende a aldea a Suiza. O Escaiolas fíxoo dende a aldea á vila.

O Serodio marchou novo. Aló casou cunha case veciña e gañaron moitos cartos,  que foron invirtindo na vila. Compraron un solar e construíron un edificio de baixo e dúas plantas. É normal, coma galego, sempre pensando que os descendentes vivirían preto deles, pero... o posto de traballo?

 De momento, todo o edificio está a seu servizo, porque xubilou e veu sen os fillos.

 Como emigrante exerceu postos de responsabilidade, na política, dentro do Partido Popular. Pódese afirmar que era a persoa que case sempre acompañaba aos dirixentes galegos que ían visitar ou en busca do voto en época de eleccións. Dentro do partido está ben considerado, xa que os postos que exerceu e aínda exerce son meritorios. Tesoreiro, vicepresidente, presidente en funcións, etc...

 Cada verán, nas súas ferias, visitaba a casa consistorial, porque o grupo de  goberno tiña as mesmas cores, polo que matiña algunha conversa con algún concelleiro.

  Mantiven longas charlas porque o coñecía antes da emigración e case me toca na familia.

 Nunca pediu ningún favor a pesar de sufrir unhas contribucións especiais para construír as beirarrúas ao longo do seu edificio. Facía comentarios pero aceptou o sinalado polo concello.

 No PXOM do 98, súa propiedade quedou integrada nunha área de reparto pero nunca comentou nada e tampouco fixo reclamación algunha, aínda que a dona que lle vendeu non perdía un momento en visitar o concello, cada vez que se encontraba na vila. Algo de razón tiña porque o resto da propiedade daba directamente a unha rúa con beirarrúas e servizos adecuados.

 Non PXOM que se está a realizar aquela área de reparto do 98 está dividida en dúas.

 Por esta causa o Serodio visitou ao “taifiñas”, no despacho bunquerizado da casa consistorial. Presentouse simple e llanamente como un veciño retornado da emigración. Coa retranca típica do galego deixou caer se non o coñecía e se recordaba a súa presenza un día coa “ben pagá”, nuns saúdos de acto político... non recordaba... A conversa seguía seu curso e vendo que non había de conseguir nada diullo unha reviravolta para atallar e dar co remate do asunto.

 Despois de por de manifesto, con verbas altisonantes, de que nunca se lle ocorrera por os pés na súa propiedade, nin el, nin o outro propietario... sacou do bolsillo unha carta e diulla para que a lese. A misiva recibíraa, estando en Suiza, do señor Feixoo, agradecéndolle os seus servizos, cando fora en busca dos votos, para a presidencia da Xunta de Galicia.

 Aquilo foi coma un aguillón. Chamou a secretaria e mandoulle sacar fotocopias ao escrito do Serodio, anotando nun dos folios a recomendación do señor Feixoo. Quen sería ese tal Serodio, cando o señor Feixoo o trataba de querido presidente?

  Hai que decir que o Serodio manifestoulle que nunca reclamara, urbanisticamente, nada, porque aquela primeira área de reparto considerouna, máis ou menos, equilibrada, pero agora púxoo baixo as condicións dun só propietario, co cincoenta e un por cento. E isto se que é unha canallada.

 O escaiolas tivo unha reunión co equipo redactor do PXOM. Levou con el aos seus técnicos, pero alecionounos para que só escoitaran. Na segunda reunión expuxeron o seu plantexamento, manifestando que aceptaran a súa proposta ou o PXOM iría, coma da outra vez, ao limbo dos xustos. A isto chámaselle negociar. Coñece ao personaxe e sabe como atacalo.

 O Serodio ten de apoio a carta do señor Feixoo. O escaiolas ten a manobra-chantaxe e ten os cartos. Polo de pronto a área está en contra do Serodio.

 Mentras tanto o “taifiñas” que fai?

 Así é como se redacta o PXOM da vila. O resto de propietarios e veciños están totalmente ninguneados.

 A culpa é de vostede, señora María, que chega maio e seguirá votando de piñón fixo.

C. de Biomasa

Miña cara señora María: vostede debeu estar moi imbuída en preparar a cea do Nadal, porque non escoitou as novas na radio, nin leu os xornais que se fixeron eco da “bomba” que vai sufrir e soportar o val do Támega.

 Alguén apuntou a que fora unha “pulla” do vinte e oito, pero a información correspondía ao día vintecatro.

 Se vostede entra en internet e abre calquera das páxinas que fale dos inconvenientes e ventaxas que acarrea a noticia encontrarase co seguinte: “Unha central de biomasa deteriora a paisaxe, produce contaminación térmica e sobre todo posibilita a contaminación das augas”. Que nos espera! Pobre río Támega, sempre na mesma zona!

 Recordará, señora María, cando se instalou a cerámica de Queizás, que as hortas e casas colindantes sufrían as consecuencias daquela cheminea, polo que tiveron que darlle máis altura, pero o fume seguiu facendo das súas.

 Recordará que a primeira manifestación ourensana foi producto dunha posible instalación da Tafisa, que provocou que os abrigos de visón encaberan a marcha polas rúas de Ourense, como protesta pola posible ruina que acarreaba.

 Aquí, aínda non houbo manifesto de ningún partido político, nin asociación, nin veciños, nin sectores perxudicados, como pode ser o relacionado co viño.

 Hai un exemplo de central de biomasa, como é a de Allariz, onde se poden corroborar os beneficios que aporta aos veciños. Polo de pronto o que si se ve é que os de Allariz están a construir outro polígono, terras máis arriba, porque seguro que as industrias non soportan o fume diario. Beneficios para o cidadán? Ningún, porque seguen pagando o recibo da luz igual que os demais.

 O goberno central prohibindo fumar e o goberno local querendo montar un “puro” permanente de fume para arruinar o val de Monterrei. Así nos vai! E véndese como se fora a panacea de postos de traballo. Que pregunten en Allariz! Merecerá a pena, compensará? Coido que o val non se merece este trato.

 Este tipo de centrais e deste tamaño son só para recibir subvención. Non responden a outra cuestión, porque a súa produción é mínima, polo tanto non se debe arruinar un val con este enxendro que marcará o futuro do val do Támega.

 Esta futura planta de biomasa do futuro Parque Empresarial de Tamagos está condicionada por dúas medidas que deberá respetar. A primeira é que o val do río Támega está dentro da Rede Natura 2000, polo tanto as Institucións correspondentes algo terán que dicir. A segunda é que a cunca do río é pobre en auga, polo tanto a Confederación do río Douro terá que dar a última palabra para por en marcha tal industria. Haberá problemas de abastecemento de auga para Verín e os pobos no futuro?

 Non hai que ser moi ilustrado para ver como está configurada a orografía do val, para constatar que as montañas que o circundan son baixas, polo que reciben poucas neves e poucas choivas, polo que a recuperación da súa capa freática é moi lenta. Hai que engadir que un estudo feito por unha empresa madrileña de captación de augas, cando foi aquilo de construir un balneario, demostroulle ao empresario o que estou dicindo, porque o balneario, aínda non foi construido e aínda máis, na veiga de Cabreiroá a fonte construiu un muro pantalla para acumular as augas que baixan do Pozo do Demo. Isto pódese ver. Non estou a falar de invencións, son realidades.

 Que se pode dicir sobre a incidencia no viño desta bisbarra, que está a ser o despunte agrario, fixando poboación nos pobos, porque da para vivir, cando as outras zonas empecen, co boca a boca, campañas de desprestixio por esta ubicación, desta planta de biomasa, entón turraránse dos pelos e recordarán que non fixeron nada para que non se ubique neste val.

 Señora María: “a can fraco todo son pulgas.”

Cousas da vila

Miña cara señora María: se vostede poidera dar unha volta polas rúas da vila encontraríase cunha desfeita que impide que as persoas con dificultades físicas non poden sortear.

 Se vostede camiñara  a cotío pensaría para quen foron feitas as beirarrúas, porque todos os desaguisados que presentan foron creados por unha deficiente xestión.

 Sobresaíntes nos que tropezan os viandantes son producto do mal xeito con que lavaron as plaquetas, porque as deixaron sen a masa de rexuntamento, polo que a penetrar a auga por eses buracos, conxélase e logo forza o desconxuntamento entre elas.

 Pero non se preocupe que todo se arregla, porque só hai que ecoitar ó taifiñas e todo resolto.

 Os verineses quedan abraiados do poder de persuasión cando din que hai que aforrar na luminarias do Natal e en Tintores aluméanlle aos grilos da veiga. Ou cando o presidente da Asociación de comerciantes fala das carencias da oficina de xestión do casco antigo e aos poucos días desdícese.

 Así é a xente da vila. Non ten remedio. Sempre baixando a cabeza, por se acaso. Non hai contundencia, nin perseverancia nas actuacións. Ante calquera insinuación son chamados ao orde e obedecen coma un canciño abandonado. Sumisión chámase este comportamento.

 Aínda hai máis. Chámame un veciño e cóntame o que lle sucedeu hai uns días. Foi o concello a unha entrevista co mandamais e ao parecer saíu moi descontento. Podo dicir que bufaba... botaba lume...

 O tal persoeiro e mais outro dirixíronse ás altas instancias de Santiago, para que escoitasen as súas cuitas, porque se sentiron perxudicados na actual redación do PXOM. A contestación que recibiron foi a correcta, porque este tema soluciónase no concello. Pero querían demostrar de que chegaban ao altos mandatarios e deixar en ridículo ao taifiñas verinés.

 Insistían, no tema, e solicitaron unha entrevista co señor Feijóo. Tiñan xa todo preparado pero hete aquí que o personaxe bótase para atrás.

 Teño unha chamada do solicitante onde me conta que o tal veciño está “acojonado”, porque foi asesorarse a unha asesoría da vila e debéronlle dicir que non se meta en cousas da alcaldía, porque se, algún día, necesita delas,  non terá a recepción adecuada.

 Podo dicir que o tal veciño nada en cartos, porque é un bo industrial e pode rirse ata de calquera concello, pero dádevos conta ata onde chega a miseria das persoas.

 Facía poucos días que nunha nave da súa propiedade, querían un industrial foráneo por unha pequena industria, que podía crear unha quincena de postos de traballo, pero no concello non lle habilitaron a actividade, polo que a industria marchouse para a Limia.

 Esta é a xente que vive na vila e non hai outra. Sempre lamendo cús, pasando a man polo hombro, pero non categoría de persoas.

 É triste pero o que temos é isto, por iso estamos onde estamos. Nun lugar empobrecido, non de riqueza natural , pero si de espíritu.

IIII Carrada

Miña cara señora María: O que lle son as cousas. Eran as nove da mañá e o Mirito e o Alfonso turraban do carro coma se fosen dúas vacas xungidas.

 Acordeime do Isaac, cando se tivera que desfacer dunhas das dúas vacas, para facer fronte a unha deuda e logo botou man dunha novela, que estaba sen amansar e aínda non tiña a medra axeitada para compaxinala con súa nai. O Isaac desxunguiu a xata  e “xunguiuse el. Eran outros tempos, pero a veces rememóranse desta forma.

Seu sobriño, fillo do Alfonso, ía acompañándoos. O rapá, que vive en Lisboa, desexa coñecer os costumes da bisbarra tamagana, por iso apúntase a toda manifestación cultural, que xorde por estas terras, sobre todo, nas  que promociona seu tío. Agarrado ao carro tamén axudaba a que camiñara cara a punta da beirarrúa, fronte a bar que leva o nome de “Canteira”.

 O curioso non foi que colocaran o carro no lugar estratéxico. O curioso é que ese día estaban de “Boda”. Casaba o José Luis e había que estar preparados para o evento, porque era o último que quedaba para cambiar de estado civil, na familia da Morena, que en paz estée.

 Foille un día moi atareado, por iso madrugaron para deixar todo listo. Querían regresar pronto e presidir a marcha da “carrada”, polas rúas da vila. A carrada é deles, polo que ninguén debe tratar de capitaneala, e aproveitarse de algo que xorde espontáneamente da cultura do pobo.

 O Mirito estaba contento, porque seu enxendro ten continuidade, xa que os veciños foron quen de preparar todo para tal evento.

- Non quere que se faga coa carrada o Concello, porque no momento, que a institución queira mangunealo pasaralle, como todo o que se fai, na vila, que non perdurará no tempo.

 Estaba animado, porque a pesar dos atrancos do día, coa boda do irmán e a visita do Papa a Santiago, a marcha presentouse atiborrada de amantes de Baco, para encher os bandullos, de viño e marrao.,

Aínda que hai que pensa, que isto é unha montaxe, para seu negocio non se desanima e cada ano intenta programar novas actuacións, para que a carrada non decaiga.

Pouca axuda económica recibe dos compatriotas do negocio, pero el é de peñon fixo e a pesar da cerimonia presidiu a marcha polas rúas da vila. Ía alegre, notábaselle nas meixelas, porque relucían, aínda que o viño non chegara a seu fin.

 Debe ter coidado, para outra vez, e correxir antes de vender a xarriña, a pañoeleta coa cinta, e o sobre, das verbas escritas no decorado da xarra.

 Un urra para o Mirito e os seus compinches, que grazas a esta carrada, congrega aos veciños, dando vida a esta vila, que tanto necesita os fins de semana.

A Veiga

Miña cara señora María: -Inaudito, berraba o Lois. Seus ollos non daban a mirar o que estaban a ver. A veiga de Tintores convertida en zona de ocio de toda a bisbarra.

 Como cambiaron as cousas. Na veiga, daquela, tomaron o acordo, nun concello, no que prohibían o pastoreo das ovellas, porque  todo o pasto era pouco para as vacas. Chegaran as mans entre certos veciños, porque consideraron que aqueles animaliños eran os que deixaban barrida toda a veiga e o resto do gando non tiñan onde pastorear, namentras crecía a herba nos prados.

 Se levantan a cabeza e ven no que o Concello está a convertir seu pastizal, seguro que volven a tumbarse, porque o que tanto defenderon, pasa a ser servizo da comunidade, perdendo dereitos sobre a súa propiedade comunal.

 Razón tiña o Lois, cando dicía, -a que ven isto de andar a facer peches e  encher as Tapadas de elementos distorsionantes coa natureza, cando non se sabe, o que pode suceder con estos tempos de crises?.

É curioso ver como se plantexan os temas dende a casa consistorial.

 Facía poucos días que tivera que escapar do pobo de Ábedes, como consecuencia do trazado dunha circunvalación, que divide á parroquia, e quixo explicarlles aos veciños as melloras que aquilo lle aportaba mostrando un papel, con liñas, para decirlles que a información que tiñan era errónea, polo que debían tratar de escoitar o que ía  dicir e mostrar.- Podo asegurar que o “Sultanito” non lle conta unha verdade, nin a súa propia sombra.

O papel, seguro, que non concordaba, co que viran os veciños, cando lle mostraron, no Concello, o do PXOM.

 Aos poucos días os veciños de Tintores foron convocados a unha xuntanza na casa do pobo. O tema era facer un arranxo da zona de lecer da veiga.

 Como aínda non lle pasara o susto de Ábedes, tamén colle un papel e móstrao para que os “catro” veciños viran o debuxo e non se opuxeran á obra. Explicación, según testemuñas, ningunha. Deuse por feito, coma sempre, porque é a meneira de facer o que  quere, aínda que non lle guste a ninguén, nin beneficie ao pobo. O importante é facer sen ton, nin son.

 A veiga é zona baixo a Axenda 2000, polo que debe rexirse por esa directiva. Debe, tamén, ter o visto bo da Confederación do Douro e sobre todo o que se está a facer non concorda co seu entorno, nin respeta o medio ambiente, polo que debe o organismo correspondente tomar cartas no asunto e devolver ao estado natural aquela zona que se está a degradar desta forma irresponsable. Que mellor obra ca natureza!. Parece que non!.

 As luminarias son propias dun entorno de praza a recuperar na zona antiga de calquera vila ou cidade, pero non dun capricho natural como é a veiga.

 Seguro que os rapaces do pobo con tanta luz practicarán o que, daquela, dicían, no pobo, señora María, que consistía en ir a “capar” grilos.

 Por certo, tamén prepararon un lugar con cemento e aparellos para facer ximnasia. Hai que copiar dos xaponeses, antes de ir a traballar hai que facer deporte. Isto chámase coidar....

– A poucos metro do lugar hai un ximnasio privado, polo que isto é unha competencia desleal, dende o concello.

Contos da vila

Miña cara señora María: débelle costar moito baixar á rua, porque a súa filla deixou fillo e marido, aló en Madrid, para vir onda vostede. Está ben que queira disfrutar destes anos, porque está visto que a sociedade, pouco fai ou nada polos nosas persoas entradas en anos. Que nos espera!

 Cada vez que visita esta vila sempre encontra as mesmas dificultades para coas persoas maiores. Unha muller de mundo como é ela bota en falta un sin fin de temas relacionados con esta xente.

 Non lle chama moito a atención, porque coida que a culpa téñena os veciños que sempre votan ao mesmo partido e a mesma persoa. É unha sociedade inmovilista. Cansa de andar de emigración en emigración, polo que desexa ter unha tranquilidade antes de cambiar  para outra vida. Como di, non se dan de conta que están  a hipotecar a vida de seus fillos e netos, simple e llanamente por non cambiar o voto. Cando no cambio está a perfección, a mellora, o reparto de oportunidades e sobre todo que a corrupción non campee tanto. Porque só hai que levantar a vista mirar e ver.

 Xa sei que agora non vai por Infistela, polo que non está ao día dos aconteceres daquela zona urbana. Debe ver o PXOM e analisar ben todo o que está debuxado naqueles planos e ver a quen arruinan e a quen enriquecen.

 Unha noite, sentado na mesa para cear, soa o móvil. Extrañoume ter unha chamada, naquela hora e sobre todo daquela persoa, polo que me interesei  e collino inmediatemente, para dar sensación de atendela rapidamente. Escoitei.

- Chamáronme do Concello dicíndome que me queren comprar a finca da zona de Fontenova. Queren saber o precio. Podías facerme o favor de tasala.

- Púxenme á faena. Preguntei aquí e acolá e cheguei a unha conclusión bastante acertada. Visiteina, porque traballa perto de min e díxenlle: túa finca vale cincocentos millóns da antigas pesetas. - Sabes, que en vida de meu marido, mandáronlle dous centos cincoenta. – Pois xa sabes o que debes pedir.

 A cousa quedou así, señora María,  a persoa xa tiña unha referencia, para darlle o precio a quen llo solicitara.

 Pasou algún tempo e apróbase, nun Pleno do Concello, un planeamento da vila, onde a finca aparece nunha área de reparto.

Conclusión, a finca que está ben situada, a trinta ou coarenta metros do Camiño vello de Sousas, podería deixarse en execución directa, no tal planeamento, pero como non houbo compra o que se fixo foi deixala dentro dunha área de reparto para que teña que participar, con cargas e beneficios, na futura urbanización, cando, polo lugar de ubicación podería catalogarse como urbana de execución directa e venderse en solares de “x” metros de facahada, porque nas rúas nas que está ubicada teñen tódolos servicios.

 Así escrébese a historia desta vila, señora María, e vostede penando pola súa netiña, que está aló en Barna, para que veña a traballar aquí. Para quen?

Peregrinaxe...?

Miña cara señora María: As novas do xornal  provincial anuncian a chegada dun pelegrín á área de descanso do polígono industrial.

 A noticia así de sinxela non di nada, pero no fondo arrastra toda unha filosofía de comportamento.

Aos comenzos do ano a  actuación do "pelegrín" foi de traidor, de vendedor de seu pai político, polo que "chama" aos xornais, para que se fagan eco da súa peregrinaxe, porque, coida que, así pode obter un perdón.

 O concepto que este "pelegrín" ten de arrenpentimento non ten nada que ver co sentido relixioso do camiño cara Santiago. O que si destaca é que se sinte avergonzado da súa actuación ou actuacións políticas, porque un  acto de contrición é algo que se fae, porque a persoa síntese arrepentida, pero sen chamar a atención. É algo intrínsicamente íntimo.

 Pode haber perdón dunha acción que lesionaches a alguén, pero cando se quere enmendar as accións negativas de comportamentos erróneos, non se pode solicitar, nin convertir un camiño en confesionarios.

 - Cando se está fora dunha relixión, non se debe empregar esta, para amañar o que un desexa!.

 Antes de emprender o camiño debería ler "Peregrinaxe" de Matilde Asensi. Ou Iacobus. Encontraría todo o que o Conde fixo con seu fixo, para que aprendese a comportarse coma unha persoa  de ben.

Polo de agora temos sorte, porque non hai conde en Monterrei, xa que o poría baixo a tutela dun fraile, na larga camiñata, con misivas, para cada un dos priores, asinándolle cales deberían ser as penitencias, que o "pelegrín" tiña que levar a cabo en cada unha das súas paradas.

 Saberá, señora María, que tal fillo, na corte de Barcelona, era o "rei" de todas as falcatruadas, de todas as actividades luxurosas.  Frecuentaba lugares, non propios, de alguén que tiña que dirixir os destinos dunha orden ou dun pais. As novas que chegaban ao Conde, sobre as andainas, de seu fillo, non eran de seu agrado, polo que a única solución, para sacalo de Barcelona e que recibise un perdón, era facer o camiño ata Santiago de Compostela.

Seralle moi difícil acadar o perdón, porque o "camiño" da prata, pasa por Auria. O "prior" de Auria non o recibiu, polo que non puido facer a penitencia que o conde de "monterrei" lle dera. Habería que ver se levaba tal misiva, porque, é de supor, que tamén o "prior" de Monterrei non o recibiu, polo que as penitencias deste taifiñas-pelegrín teñen pouco que esperar ata chegar ao apóstolo.

 Debe pensar que todo se soluciona con cartos, por iso elexiu o camiño da "prata", pero o apóstolo non quere cartos, quere bos comportamento, bos cumprimentos, boas accións, non quere traizóns, nin quere maldades nin enganos, como aquela chamada que recibiu, en ruta, o señor alcalde de Monterrei, cando estaba convocado a unha xuntanza co señor conselleiro de sanidade, etc, etc..

De todas as formas este perdón sería terrenal, porque o  outro non hai deus que lle perdoe. Nin os do Olimpo!.

Empezamos!

Miña cara señora María: empezamos de novo, para contar cousas que pasan na bisbarra tamagana. Un curso máis para estar na procura das andainas políticas, culturais e acontecimentos que sexan de interese para todos aqueles que disfrutan lendo estas opinións.

Intentarei chegar ao corazón de todos, pero non espere que sexa máis sincero do que ata de agora, porque a miña maneira de ser e de ver as cousas é como é, e non podo terxiversar, querendo darlle outro significado, porque a miña intención é que a través do que escribo teñan claro o que quero e desexo dicir.

 Os temas son da bisbarra e non doutros lugares. Quero que estén informados, a través destes escritos, do que acontece nas beiras do támega e nas terras de Monterrei.

Non é que suceda moito, sobre todo nestas épocas de penuria, pero sempre amañaremos sucesos que chamen a súa atención e así estar informados do que ocorre na nosa querida terruña.

Isto non quere dicir que se hai que comentar algo sobre a nosa terra, fóra de aquí, non o fagamos, porque temos dereito a dar a nosa opinión sobre calquera acontecer a calquera galego, en calquera recuncho deste mundo global.

Nós estaremos sempre centrados na bisbarra tamagana, e tamén na lusa que nos quere e linda, porque síntome raioto e síntome luso, porque visito Chaves varias veces cada semana. Sen Chaves non son nada. Grazas a Chaves vivo onde vivo. Hai moita xente deste lado da fronteira que non pode vivir sen ir ao outro lado. Eu son un deses. Síntome orgulloso de ser raioto, aínda que algúns quérenlle dar un tono despectivo a esta palabra. Pero sempre me gustou, porque considerei que os raiotos non tiñan fronteiras. Persoas que se comunicaban sen complexos e iso é o máis importante para min.

Hai personaxes dentro de todos os ámbitos e sectores que so se aprobeitan da raia para crear organismos, que só crean gasto dos contribuíntes, pensando máis en colocar a unha persoa para cautivar o seu voto, que non pola súa rendabilidade de cara a mellorar a zona.

 Así xurden entidades de eurorrexión, eurocidade, eixo atlántico, etc... das que só se benefician os que traballan nesas oficinas, porque cobran un soldo, non porque se vexan realizados, porque tampouco cren no que están a facer.

Quero dicir con isto que hai unhas oficinas montadas nun edificio no polígono industrial de Pazos, que pouco teñen que dicir do que fan, porque resultados positivos para ámbalas zonas aínda non saíron na prensa, cando hai que dicir que para montalas saíron publicacións perante varios días. Isto indica que crear organismos por crealos non foi bo, porque agora vese que non saben que facer con eles. 

Agora andan a recuperar o edificio da alfándega no pobo de Feces. Esperaremos a ver o que vai pasar alí. Seguro que un posto de traballo, como pode ser o de conserxe, que xa está adxudicado, porque hai que pagar favores e sobre todo nestas circunstancias. Posto botado, posto recuperado. Así é como se actúa. Hai que demostrar que se ten poder e que se hai que colocar a alguén, bótase man do poder e xa está. Así de sinxelo. Ninguén se fai eco destes aconteceres vilanos.

Pero a vida é así neste recuncho da terra.

Alegación ao PXOM de Verín. Aprobación inicial.

Preámbulo:

 Ano 1995 o PP gaña as eleccións locais, polo que é elexido alcalde o actual rexedor.

 O equipo redactor, daquela, fora Habitat-6, e o alcalde, que sacou a concurso a redacción do PXOM, D. Emilio González Afonso.

 Ano 2010. O PP gaña de novo as eleccións e volve ser nomeado alcalde a mesma persoa.

 O equipo redactor deste PXOM é Consultora Galega e foi D. Emilio González Afonso quen sacou, de novo, a concurso este plan. E volve estar de rexedor o mesmo candidato do PP.

 Ano 1998, apróbase aquel Plan, coas premuras do tempo, porque ao ano seguinte convócanse as eleccións locais.

 Ano 2010, repítese a mesma circunstacia. O ano seguinte, 2011, celébranse as eleccións á alcadía. De novo o equipo redactor, a marchas forzadas, debe rematar o Plan. Non se pode entrar en ano electoral co Plan sen aprobar, porque sería a defenestración do mandamais local.

 Que pecado cometeu Verín para encontrarse na mesma situación! Nin o deus Bantua, nin o deus Larouco, que bendicen estas terras, son capaces de liberar Verín de personaxes que so se benefician a conta dos electores. Seguro, que a culpa que sufre esta terra, debe ser tan grande, que non hai forma de purgala.

- Nunhas vacacións de semana santa, daquela lexislatura, foi solicitada a miña intervención para facer de correo entre un empresario e o actual rexedor.

 O empresario, que se sentiu discriminado ou perxudicado, naquel plan do 1998, presentara un contencioso contra, polo que quería negociar a retirada a cambio dunha sanción administrativa, que tivera que pagar por unha obra, supostamente, fóra de ordenación.

 Comunicada esta intención do empresario, a resposta de quen ostentaba o poder, naquel momento, foi: “eu non me sento cun .........”.

  De volta das vacacións preguntoume se falara co empresario, ao que lle contestei: “non me autorizaches e con quen quería falar era contigo”.

 Aquel Plan seguiu o curso normal e os tribunais de xustiza declarárano nulo.

 Podo afirmar que todo foi un “capricho”. O empresario sentiuse perxudicado, porque un edificio, que construira na estrada de Cabreiroá, estaba afectado por unha posible rúa que o deixaba, en parte, fóra de ordenación.

 Daquela foi un “capricho”. Agora, este Plan, ten “dous caprichos”.

 - Esperemos que a este non lle ocorra o mesmo, porque estamos ante un mandamais ao que non só se lle marchan os concelleiros, senón que os tribunais mándanlle os PXOMS ao ostracismo.  Debe ser todo produto da metodoloxía empregada, cando rexenta a alcaldía.

 Feita esta introducción, vaiamos co PXOM.

 Este proxecto de Plan é: discriminatorio, negativo-perxudicial, recaudador, insólito e inexecutable.

 Discriminatorio: A discriminación ten nomes: Infistela, Laureano Peláez e Gargalo.

 Discriminación en propiedades que hai que segregar e en outras , na mesma rúa ou zona, non.

 Discriminación no fondo, na mesma zona.

 Discriminación da execución directa na mesma rúa. Caso camiño Vello de Sousas.

 Discriminación nas parroquias. Unhas teñen áreas de reparto e a outras non lle deixan para que un fillo ou neto fagan unha casa, habendo todos os servizos. Unhas entran na malla urbana da vila e quedan divididas, rompendo a unidade da parroquia  e parte delas quedan fóra.

 Discriminación nas edificacións afectadas cunha protección e outras, como no caso do conxunto delas, da rúa Laureano Peláez, en concreto o nº 19, non a teñen.

 Discriminación nas industrias, deixando fora de recalificación a única fábrica de madeira noble. Se a catalogaran como as outras, algún día podería optar a ubicarse no Parque Empresarial. A súa ubicación é a máis cercana ao centro de Verín. Queda dentro da circunvalación sur. E para máis “inri” seguirá traballando, coma sempre, a pesar de que “molesta” ao rexedor. En vez de catalogala como corresponda, para que se traslade o máis pronto posible, parece  que conta máis a intención de aniquilala. Como exemplo da súa situación, observando os planos do PXOM, a fábrica queda entre o centro de Verín e Augas de Cabreiroá , en línea recta. Augas de Cabreiroá clasificárona cun PREPI e parte da súa propiedade, chea de árbores, urbanizable. De todas as industrias, que Verín ten poucas, é a única que queda fóra de ordenación, para que non poida crecer, nin facer arreglos, condenándoa a que peche. Esperemos que non.

Algo parecido está a suceder coa finca Gargalo, na subida a Monterrei, polo que sufre tamén discriminación. Alóngase o casco urbano de Pazos ata o termo de Monterrei, ao longo da N-525, e queda fóra de recalificación esta zona, que ten todos os servizos de saneamento e abastecemento, quedando a poucos metros do corazón da Parroquia de Pazos.

 Discriminación porque zonas de viñedo pertencentes a Denominación de Orixen, clasifícanse como urbanas, estando separadas do núcleo rural, mentras outras zonas da periferia quedan en solo agropecuario. Zona de Pazos, marxen dereita da N-525.

 Por que Pazos ten que sufrir a execución de áreas de reparto, en vez de deixar que evolucione, como ata agora, ao longo das súas rúas? Ou hai que xustificar algo? Conserven as parroquias ou inténteno polo menos.

 Mire se discriman que a edificación máis antiga da parroquia de Tamagos, que está situada na marxe dereita da estrada de Portugal, queda fóra dun suposto núcleo rural tradicional, composto de edificacións novas.

 Todos os propietarios de casas afectadas, tanto no casco urbano da vila, como nas das parroquias, estaríanlle moi agradecidos se, a todas as súas edificacións, lles aplicaran o mesmo criterio, que á casa da rúa Laureano Peáez, nº 19. Iso chámase igualdade no trato. E ademáis, se é tan boa esa afección, por que non se inclúe ese nº 19? Nesta rúa está o maior número de edificios, todos xuntos, con fachadas de pedra, incluído o nº 19. Isto xa é máis que discriminar.

  Cando se afecta unha vivenda rural é porque ten algún elemento arquitectónico que conservar. Pois ben, como ese elemento foi o resultado da xeración espontánea dun propietario calquera que lle gustou, por que non deixan que eses veciños sigan tendo desas ideas e non ter que maniatalos dependendo dun funcionario, que tal vez lle escasean? Non varran para a casa.

 Discriminar é tratar de maneira desigual o río Támega e o Regato de Ábedes. Se se pode trazar unha circunvalación polas beiras do regato en Ábedes, tamén se pode trazar polo Pracer e así solucionarían dous problemas: 1º Comunicar o Polígono de Pazos coa A-52, por Queizás. 2º O concello cumpriría o compromiso cos propietarios do Pracer, porque, no seu día, deixaron cruzar pola súa propiedade o saneamento do Polígono de Pazos.

 Por que se discrimina a parte norte da vila deixándoa sen unha circunvalación continua? Por que certas futuras rúas non teñen un entronque común? Por que unha rúa, na zona da Rúa San Pedro, non ten continuidade e remata nun camiño de carros? A quen se contenta?

 Hai dous convenios propostos que son exemplos típicos do que non se debería facer nun planeamento, porque hai que eliminar todos os árbores para executalos. Falamos de freixos, escancereixos (serval de los cazadores) e piñeiros. Convenios así fainos calquera! Non destrúan as suas árbores! Búsquenlle outra solución e manteñan esas fincas. Por certo, en Infistela hai unha propiedade de gran extensión, que non ten árbores, e que podería ser urbanizable, porque os seus propietarios, que aparecen noutro convenio non terían inconvintes en facelo. Non ten árbores e valía para ese futuro Xeriátrico.

 Recaudador: Co aumento da malla urbana por Pazos, Vilela, Salgueiro, Rasela, Ábedes e Queizás estase a xerar un incremento no IBI -contribución urbana- en todas estas vivendas, que antes pagaban como rústicas. Pódese dicir que pouco ou nada reciben a cambio.

Negativo-perxudicial: só en Pazos hai máis de cincoenta viviendas fora de ordenación. Nas zonas entre Tintores-Vilela-Caldeliñas e Salgueiro. Camiño Vello de Queizás- Noria-Queizás-Camiño do Río-Queizás. Cabreiroá-Queizás-Verín.  Así un montón delas por todo o territorio municipal. Esto implica dúas cousas: 1ª Non se pode tocar nelas, nin para tapar goteiras, por exemplo. 2ª Cando un propietario solicita un préstamo e necesita por de aval bancario a vivenda, o tasador tira para abaixo, porque non é o mesmo unha edificación dentro ou fóra de ordenación. Polo tanto é un Plan empobrecedor. Non facilita a capitalización, a non ser a uns poucos elexidos á carta.

 Insólito: porque crea “coutos mixtos” ou terra de ningures. Hai propiedades, que parte delas estaban recollidas no Plan do 98 como urbanas, polo que Concentración Parcelaria só afectou ao resto da finca, quedando excluída a parte afectada polo Plan. Por falta de coordinación entre o concello de Verín e a administración Autonómica, estas partes quedaron ou quedan sen clasificar, creando terras de ningures ao longo das pistas con servizos. Isto dase nos pobos de Cabreiroá, Tamagos, Mourazos, etc.. 

 O concello tampouco soubo xestionar a continuación da pista do Instituto de Queizás cara a Fonte de Cabreiroá, con Concentración Parcelaria, para comunicala coa A-52, pola estrada de Portugal.                                                 

 Inexecutable: hai unha área en concreto, que a hora de facer o reparto de cargas e beneficios acarreará perxuizos para todos, porque hai que tasar un chalé e, mentras se negocia, quedan sen vender os solares que dan a estrada N-525 do outro propietario. Asimesmo, pola financiación dos espazos públicos, que queda, na maior parte, en mans doutras administracións. As áreas de reparto deben ser posibles.

 

PROPOSTA DE PLANEAMENTO PARA VERÍN:

 1º UBICACIÓN DA VILA DE VERÍN: a malla urbana de Verín está ben delimitada por espazos naturais e enclaves que fan protección de toda ela, polos catro costados. Polo norte O Regato da Rasela ou de Queirugás. Polo oeste o río Támega. Polo sur a A-52. E polo leste a fonte de Cabreiroá, fonte de Sousas e barrio da Cruz Vermella. Con esto conseguirían cumprir coas leis protectoras do medio ambiente e zonas inundables. Dentro destes marxes sobra terreo para urbanizar, e ademais estes enclaves servirían de pulmón e transición para futuras ampliacións. Por un lado, recoller a zona de policía do río Támega e polo outro crear ese famoso corredor cara a Fonte do Sapo. Na outra zona saber darlle un deseño á un posible enlace con bulevar ás tres fontes, Cabreiroá, Fontenova e Sousas.

 Dentro destes marxes hai terreo de sobra. Hai que saber ou acertar en urbanizalo, que tampouco fai falta facelo todo, pero si marcar as líñas dun futuro. Deixen de prolongar e prolongar a N-525, que xa está saturada de vivendas e fagan un Verín de xoguete para que os que viven, que disfruten todos os días e os visitantes se sintan a gusto cando elixan este destino. Permítanme unha suxerencia: visiten Chaves.

Quedan dous barrios fóra desta demarcación, que son os da Cruz Vermella e o do Hospital. Hai que insertalos nas súas respectivas parroquias reformulando unha recuperación rural.

 Este cativo modelo serviría asimesmo para cada parroquia. Así contribuiríase a manter e conservar espazos que están configurados, só hai que buscarlles formas legais.

 Ao mesmo tempo, cada parroquia mantería a súa configuración tradicional, e non desfigurándoas, nin integrándoas na malla urbana, porque perderían o seu encanto.

Tres de maio

Miña cara señora María: que desolador aquel campo dos Remedios!. Os piñeiros foron arrasados. A xente non sabe moi ben o porque, pero hai quen di que unha empresa quere plantar unha viña.

Outros falan do banco de terras, que puxera en marcha a Xunta do bipartito, e outros din que nas súas poulas ninguén toca, polo que as faladurías, perante a procesión do Cristo, eran de runruneo, pero eran.

Aquelas feiras do tres de maio non volven a aparecer por aquel campo, porque hai que deixar que todo morra e aínda máis, se é algo que aproveitan os curas para o seu existir.

Restituír aquelas romarías sería algo non só bo para o santuario, senón para darlle vida ao concello de Verín, que pouco a pouco ve como desaparece todo o que sone a relixioso. Ponse de moda o elemento "pagano" en detrimento do culto ao Santo Cristo, cando podían convivir, sendo un reclamo para visitantes e devotos.

O abandono do campo por parte dos propietarios e a falta dunha política de recuperación de espazos, en colaboración cos pobos, fae que Verín abandone os lugares, que antano foron de esparcimento de toda a bisbarra.

Poucas ansias de dar vida a esta terra. Poucas ideas para recuperar o de antano actualizándoo con programas que fagan desta bisbarra un reclamo turístico.

Co fácil que é montar ou trasladar a festa do tres de maio co primeiro sábado do mes, así poderíase realizar algo en conxunto. Ata se poderían compaxinar os maios, dando a esta romería vida civil en combinación coa relixiosa.

A feira do día tres podíase trasladar a ese primeiro sábado, polo que se desenvolvería nos Remedios e recuperaríase aquela festa do tres de maio ou feira dos cabalos. Só hai que ter vontade política e ganas de darlle vida, recuperando costumes que foron vertebración desta bisbarra.

Que vaian á Laza. Que aprendan deles. Non lles importa a vida que ten a Eva, pero seguen e seguen... coma se fose o primeiro día. Ninguén se enfada. Nin hai liortas entre o profano e o relixioso, porque teñen superado todos estes dimes e diretes de incultura laicista.

Mentras tanto andan a plantar, sen autorización dos propietarios comuneiros, ás beiras do río Támega, para que non entre pizca de luz, nas súas augas, e tamén morra ou desaparezca, todo tipo de vida acuática.

O que si coidan é ese interesante campo de herba artificial feito a través do Plan "E". Uns rapazolos, que foron facer algo de deporte víronse sorprendidos, de súpeto, pola policía local que os reprendía polo feito, xa que aínda non se inaugurara, polo que só podían mirar para el e ver que bonito era.

Roubos campan por doquier. As novas dos xornais destacan estes feitos. A Comisión Municipal de Seguridade Cidadá debe tomar nota destes sucesos e tratar de darlle solución.

Os veciños non queren que ó seu redor sucedan estes atracos, porque pode ser produto de retraimento para abandonar saídas e desexan poder pasear seguros.

Pola contra, co novo Plan Xeral de Ordenación está todo solucionado. Os veciños síntense olvidados por non seren consultados na elaboración primitiva, porque agora teñen pouca fe nas enmendas que poidan aportar a este proxecto exposto.

A promesa tardou tres anos en cumplirse. E só eran tres meses. E gastáronse uns doce mil euros nun informe para poder dar licenzas de construcción. Que ricos! Os cartos son do pobo. Así nos administran. O mellor: o cartel da eurocidade. Demostra unha vez máis que somos un barrio de Chaves.