Verín

Mandín

Meu caro Marcelino:

Tivo que vir o Plan “E” para que fixeran obras na praza da igrexa. Seguro que ninguén tivo noticias ata que o pedáneo comunicou que o Concello estaba a redactar o proxecto. A ningún veciño se lle deu a oportunidade de opinar sobre tal obra, polo tanto, todo se fixo por antoxo do mandamáis verinés. Aínda máis, a ninguén se lle preguntou se era necesaria, no pobo, a mencionada obra.

Non foi nada raro, porque dende que preside a corporación este taifiñas, as decisións sobre as obras a realizar en calquera recuncho municipal, sempre se comunicaronn despois de feito o proxecto, do que ademais se encargaba el.

Ti, meu caro Marcelino, que traballaches a reo en facer un campo de fútbol, daquela houbérache gustado que acondicionaran un terreo, aproveitando a concentración parcelaria, porque te sintes con forzas para dirixir aos cativos da túa parroquia.

Porque o teu foi o fútbol, a pesar de que non se vía unha das porterías cando estabas na outra. Por iso disfrutarías con ver un campo chairo e cunhas dimensións adecuadas para practicar o teu deporte rei.

Aquel campo, no Toural, con dimensións reducidas, era o lugar onde tomabas o teu descanso despois de gañar uns cartiños, viaxando cara a vila, cargado de mercaduría, no soporte da bicicleta. Bicicleta que tanto coidabas e que che axudaba a burlarte da vixianza oficial ou dos gardiñas da fronteira.

O Plan “E” tróuxoche unha praza remozada na que non volverás a darlle unhas patadiñas a un balón, porque agora póñenlle pedra de grá e leva dous niveis, cun escalón no medio, impedindo que todo esté chairo.

Non volverás a poder aparcar teu coche, porque o bordillo quedará máis alto ca rúa. Terás problemas o día que decidas ir á misa e non poidas achegarte ti só, tendo que depender de alguén que te acerque e logo fuxe de aló, porque non deixaron sitio para colocar un aparcadoiro de servizo do lugar e dos oficios relixiosos.

Nin pensaron no señor crego, sabendo que ten máis misas noutras parroquias, para deixarlle onde aparcar o seu vehículo.

Ningúnha árbore máis leva o proxecto, polo que a calor seguirá pegando, perante o verán, coma sempre. Para iso gastan tantos euros!

A fonte e o labadoiro seguirán no mesmo estado, cando se prestaban a facer algo diferente, na praza. Iso demostra como se fan proxectos de costas aos veciños, que deberían ser os máis informados e preguntados, porque son potencialmente os beneficiados.

Aquilo préstase máis a unha “ágora” ateniense, para uso político, nos momentos das eleccións, que de lugar de reunións para os veciños. O rexedor pensou máis nel, que nos veciños de Mandín.

Pero contigo ninguén falou, meu caro Marcelino, porque ti proxectarías outra obra, que polo menos, sería de seguridade vial para os veciños, que paseandes polas pistas de concentración parcelaria e pola estrada que vai dende o Terrón.

Ti dirías que a obra máis importante, que necesita túa parroquia, é a construcción de beirarrúas dende o Terrón ata Mandín.

Deste modo tamén se ensancharía a estrada facéndoa máis axeitada para circular os coches e os veciños terían máis seguridade. Porque ti xa tiveches algún percance, cando das o teu paseo, por esta estrada.

Como verás, no concello non pensaron nin en ti, nin nos veciños.

Inquisidor

Miña cara señora María: Os historiadores deben estar errados cando só colocan no termo municipal de Verín dúas casas da Inquisición. Unha está no lugar da Granxiña, na parroquia de Tamagos, e a outra na parroquia de Vilamaior, preto da igrexa.

Esquecéronse da máis importante, que está nestes intres, na casa concello de Verín.

Dende alí trátase de exercer todo o control sobre todo o que se move en todo o concello. Hai que levar á  fogueira a todo aquel que non comulga co inquisidor politiquiño.

Cóntolle, señora María, en que pasa o tempo o mandamáis da vila. En vez de preocuparse de cumprir coas promesas electorais que lle fixo ao pobo, perde o tempo en dar orde de eliminar da páxina web do concello a fotografía e a páxina web do que neste momentos se está dirixindo a vostede.

Na anterior lexislatura e co goberno tripartito, a estas CrónicasTamaganas podíase acceder a través da páxina do concello. Era un enlace máis, pero iso non lle daba máis categoría, senón que o único é que aparecía nela.

Todo estaba tranquilo. Todo pasaba desapercibido. Ninguén se percataba do asunto ata que chega  o torquemada verinés e decide  xulgar o feito  e condena a esta persoa ao ostracismo da páxina municipal.

Podo dicir que a esta páxina web das Crónicas Tamaganas acceden estudantes de Verín espallados por toda España. Emigrantes que comentan que grazas a esta páxina teñen noticias da súa terra.

Pero o que máis me gusta é recibir a noraboa das persoas que escoitan a COPE, e polo tanto as miñas Crónicas Tamaganas, cando vou pola rúa.

Non gustaba da anterior páxina, e reformando a actual, preocúpase máis de borrar da páxina a quen lles fala, que a ver se o novo contido recolle cousas e temas importantes de Verín.

Para este personaxe o tema importante é controlar e ter a xente como súbditos, máis que como persoas.

No seu maxin só pesa o control da súa “finquiña”, como dicía cando o levaba cara Santiago, referíndose a Verín.

A culpa de todo tena vostede, señora María. Siga a votar para que siga medrando, e vostede busca que te busca un posto para súa netiña querida. Darase conta de que este pobo só medra en Infistela. Os demais teremos que pasar por Cáritas.

Aproveite a ocasión, que hai sete prazas para a Eurocidade. Algunha pode conseguila se sabe onde tocar a gaita, pero non a galega, senón a que da o posto de traballo.

Señora María, estou moi contento e motivado porque a partir de agora son importante. As miñas Crónicas Tamaganas fan o que teñen que facer, para iso as escribo e a través da Blogia lenas en moitas partes.

Narran aconteceres, historias e as miñas experiencias neses anos de política local, que non teño nada que ocultar, porque sempre din a cara, o mesmo que fago agora.

O que ocurre, señora María, é que a verdade manca!

Se se preocupara de colocar a baldosa, que un veciño cuidadoso arrimou á parede do edificio dos Peláez, que leva máis dunha semana alí. E logo di que anda pola rúa. Será en coche do trinque.

 

Víctor

Meu caro Víctor: quedaches abraiado da noticia que estabas a escoitar na COPE!

Nunca quere a culpa. Con este rexedor sempre quedará solteira.

Foi o mandamais que máis prazas de policía local ofertou, e logo d, que non manda neles.

Tampouco arregla a beirarrúa que está na parada de taxis da Prazuela, porque hai uns días unha persoa tropezou no marco da tapadeira e deu co nariz no chan.

Por sorte, ti que viches o accidente apresurácheste a botarlle unha man e levala a curar, recolléndolle primeiro os lentes.

As reclamacións continuas que fai o voso presidente non fan efecto, nin as debe ler, para que tome unha decisión sobre a ocupación do vosos postos de traballo, por parte de persoas, que infrinxen a normativa sobre aparcadoiros.

Por iso sae dicindo que non manda na policía local. Pois o pobo elixiuno para que faga cumprir as ordenanzas municipais. Pola contra, que dimita.

Haberalle que recordar, meu caro Víctor, as raias amarelas, na meirande parte das rúas de Verín, que logo mandárono a ocupar os asentos da oposición.

O del non é ocuparse da vila. O del é romper o protocolo, saíndo nos xornais, ao pé da escaleira que o rubía xunto o actual Presidente da Xunta de Galicia. Tiña que ser o primeiro!

Logo chega á vila e anuncia que  non hai cartos para o futuro Parque Empresarial de Tamagos. Pero se leva máis de vinte anos no concello e sempre está cos mesmos temas. A oposición saíulle en tromba, para recordarlle en que partidas están os cartos e hai unha valla publicitaria no lugar na que reza iso de fondos europeos. Quere dicir que dese proxecto teñen coñecemento en Bruxelas.

Seguro que do que menos falaron foi do Parque, porque na súa carteira ía un tema moito máis importante para el, como é o de manterse como membro do consello de Radio Televisión de Galicia, que están a punto de nomealos.

E ti preocupado de que dea orden á policía local para que manteñan desocupadas as vosas prazas. Dáste conta que iso son migallas?. En Santiago son cento vinte e catro mil euros ao ano. Quen chos dera! Iso si que é un soldo, e non ti, que tes que esperar a que suba un ocupante ao taxi, para que logo che pase coma o outro día, que ademais de non pagarche aínda te accidentaches.

Non lle importa, porque sempre lle saen os votos. Non viches que nestas eleccións o PP subiu uns cincocentos. Este número de persoas non lle dan o voto nas eleccións municipais, pero sonlle respaldo para colocarse ben en Santiago, porque os xefes do partido non entran nesas análises.

Debes esperar máis noticias e estate atento ás serpes do verán, porque verás como se sae coa del, a pesar de que ten moitos rexedores en contra.

A cobra está lonxe. Anda polos santiagos. Quere vir apadriñada para ocupar o olimpo pepero provinciano.

Lete

Meu caro Lete: todo se acaba. Ti non remataches, obrigáronte a que tomaras un tempo de descanso, no momento en que te sentías no cénit da túa vida.

A lei que te xubilou non quere terte de cicerone na acrópole; non quere que pases á historia como a única persoa, que deches a cara, contra todos os que fixeron do Castelo a súa experiencia con teorías e materiais modernos.

Nunca fuches cómodo coa administración, porque chamabas e chamabas, para que se presentaran e viran os estragos producidos polos que frecuentaban, pola noite, o recinto amurallado. A pesar de todo, nunca decidiron pór vixilancia nocturna.

Deches a cara, cando algún malvado rubía coa moto, por enriba das murallas, facéndolle de pista de cross.

Sempre estiveches nese estilo crítico, que te caracteriza, con todas as inversións públicas, que viñan dirixidas dende Santiago, porque ti vivías os problemas do Castelo cada segundo, cada minuto, cada hora, cada día.

Vinte e catro anos parlamentando e dando explicacións a todas as persoas que te visitaban, porque a túa conversa sempre foi amena, pero con acento crítico, para cos políticos responsables directos de non buscar unha alternativa a ese espazo monumental, que preside todo o val do río Támega.

Se parece que foi onte cando retornaches de Francia e conseguiches ese posto na administración,  e a lei che impón que tes que dar paso a outra persoa.

Pero quen se non ti, para continuar recibindo aos visitantes, que ruben ata o cumio da Torre de D. Sancho ou do Homenaxe, para ver como todo o val se estende cara Portugal, porque ti es da Pousa, lugar que depende directamente da parroquia de Monterrei.

Naciches, creciches e viviches entre as pedras que conforman todo o recinto que da forma a esa Fortaleza da que nos sentimos orgullosos todos os tamaganos.

Ti, que non entras nas liortas de que se estes ou aqueles son os responsables de manter nese estado de desaproveitamento todo o conxunto arquitectónico, porque o abandono de todos os políticos, con responsabilidade directa no Castelo, foi e é manifesta en todo o que se ve, cando se visita a fortaleza.

O que máis me gustaba de ti, meu caro Lete, era cando contabas as túas peripecias. Ao rematar a escola, o teu pai  tróuxote para xunto del, aquí embaixo, para traballar na chocolatería da rúa Maior e ti só aguantaches dúas ou tres semanas, porque no teu fondo, non te sentías realizado. Eras, xa daquela, un inconformista, porque emigraches, tratando de buscar algo mellor para ti.

Agora quedamos sen ti. Teremos que visitarte na túa casa porque as túas verbas non se escoitarán máis na acrópole. Non saben as novas xeracións visitadoras do Castelo o que se perden. Pero gañámoste os que te apreciamos.

A túa teoría sobre a muralla de Verín deberíana escoitar historiadores para que vexan que na sabedoría intuitiva popular está a explicación de moitas cousas.

Terás moito tempo para gozar dese deporte que tanto practicas cos teus amigos, e que tantas historias esconden.

Dende aquí, dende a COPE, unha aperta e que goces moitos anos cos teus que tamén te necesitan. Quero verte con algún netiño, aínda que sexa na Pousa, ao lado do río.

Mimi

Miña cara Mimi: hai un refrán que di: “é de ben nacidos ser agradecidos”. Non estiveches ás alturas das circunstancias na túa despedida dos verineses que te botaron e te auparon aos altares políticos de Santiago.

O mesmo que tomaches posesión do cargo de concelleira municipal, tamén te debiches despedir no mesmo salón e non mandar a renuncia por escrito. Demostraches pouca categoría.

Grazas a estes votos estás onde estás. Os plenos municipais poden ser convocados de varias maneiras, polo que puideron buscar unha data axeitada para ti. Todo o mundo tiña moita présa!. Non se sabe moi ben se para que te  quedaras ou para que te fóras...

Pola contra deches a entender que te sentías mal en Verín. Aquí non se desenvolvían as túas pretensións. Sentíaste incómoda. Estabas atafegada. Nunha palabra: Verín quedábache pequeno.

A oposición cumpría coa súa función, pero ti non aceptabas as súas críticas. Ata tal punto, que renunciaches a última paga do mes, porque non querías ser pasto da oposición, porque non dabas demostrado que si estaban ben invertidos eses tres mil euros que recibías dos veciños verineses.

Que ben che saíu a xogada do verán. Reuníronse os altos mandos do partido para convencerte de que non abandonaras ao taifiñas verinés como fixeran outros concelleiros. Que órdago!.

Colocáronte nas listas para o Parlamento de Galicia e por envexas partidistas situácheste como primeira.

Daquela estabas afianzada co teu voto en calquera votación, tanto no concello como agora no Parlamento, pero a túa inexperiencia política fixo que renunciaras aos cargos electos, para colocarte como Secretaria Xeral de Turismo, conseguindo afastarte do teu salvoconduto, dos teus votantes, da túa terra, aínda que non te viu nacer.

Ten coidado, porque o dedo que te nomeou, tamén te pode destituír, xa que agora estás indefensa, sen voto co que asegurar a túa permanencia. Ofrecéronche un carameliño e picaches. Cousas da vida, diría o noso caro Castelao.

Terás que purgar os teus desbocamentos políticos, porque a “sumisión”, chamada lealdade, en política, non vai contigo.

Nun Parlamento o importante é que non falle un voto, sobre todo, estando tan xusta a votación, nin haxa sobresaltos nos parlamentarios.

Serás a responsable das futuras grandes obras do Concello. A primeira encomenda será ese famoso Hotel-balneario-spá-escola que tanto bulo ten na vila, pero que non da tomado corpo. Vendéstelo na campaña das municipais, pero pasa o tempo e non hai indicios dos comezos da obra.

Debes ter coidado e que non che pase como coa famosa Lonxa Agropecuaria, que custou preto de trescentos millóns das antigas pesetas e está morta de risa.

Como pertences á Concellería de Cultura e Turismo tamén terás que buscar cartos para facer a outra tan manida obra chamada Auditorio, que por certo, a que xoga teu padriño político, por unha banda sinala os terreos no PXOM e por outra apetécelle ó cine Buenos Aires.

Non se entende nada. A culpa tena quen se deixa enganar.

Rematamos con outro dito: “favor, con favor se paga”. Debes acordarte do exconselleiro das vacas tolas, que foi o primeiro, que te colocou en Santiago, no seu gabinete.

 

Laza

 

Miña cara señora María: Debemos falar con Xosé Anxo para que coide con esmero os costumes do seu pobo. Tres aspectos están a faltar nas cerimonias que se celebran nos primeiros de maio para conmemorar as actividades agrarias.

A contaminación non debe chegar ao lugar, que se pode considerar, como a Ítaca tamagana.

Todos os rueiros de Entroido levan a Laza, aínda que sexan tortuosos e complicados, por iso hai que coidar todas as raigames que manteñen a pureza dos actos.

Un deles será difícil, porque a despoboación camiña a marchas forzadas e non hai quen a pare, sobre todo, nestes recunchos da xeografía galaica.

O”Maio” ten que ser a árbore máis alta de toda arredonda. Nesta ocasión  non superou a ningún dos piñeiros que hai na ladeira do monte, camiño cara As Eiras, aló na Mallada Grande.

Os mozos fallaron, porque agora é máis doado de facerse coa árbore máis alta por ser máis fácil de cargar e trasladar. Os novos instrumentos de labranza son máis moderno e facilitan o traslado. Nunha palabra, hai que facer menos esforzos. Só hai que poñerlle ganas.

O lugar de ubicación sempre foi na Picota. Praza mítica para os peliqueiros que teñen nela a demostración de que están ben fisicamente. O que non a rube é a vergoña dos veciños.

Trasladaron o buraco para o campo do Lili, desprazando de lugar a árbore que representa a entrada da primavera como sinal de fertilidade e riqueza.

Foi un fallo acondicionar a praza por non deixar un buraco cunha tapadeira. Os novos tempos non deben ser culpables  de erradicar costumes que dan carácter a este pobo do alto Támega.

Tampouco se debe cambiar por conservar limpa a rehabilitada Picota, porque non só son praza e árbore e veciños, senón todo o conxunto, os que lle dan sentido a todas as cerimonias que acontecen nela. Na Praza estás, ao campo do Lili tes que ir, aínda que están pretos.

“Eva“ ten ser que  a moza casadeira no ano natural a súa elección. Costume difícil de manter, porque os novos vanse das aldeas e teñen que recorrer ás cativas que van aos institutos. A Comisión elixiu a Katia.

Aspecto difícil de mantelo, a non ser que abran a elección a todo o municipio ou a toda a bisbarra de Monterrei.

Hai que dar tempo ás comisións para que vaian artellando solucións que non desfiguren estas festas primaverais, que fan de Laza lugar de reencontro coa natureza e de xente que acode a ver vivencias arcaicas, buscando outras maneira de vivir na súa terra.

Laza repite cada ano cerimonias que fan dela un lugar de peregrinación, dando vida a este pobo, que non lle fai falta gastar en promoción, porque seus costumes son a mellor garantía de visitantes.

Outros deben aprender de Laza. Por certo, houbo “maios” en Verín?

 

Expediente

Miña cara señora María: os acontecementos na vila suceden tan acotío que non hai tempo para a reflexión.

“Vidas Paralelas” é unha obra de Plutarco, pensador grego, que destaca polo seu moralismo narrativo. Debíana ler os mandamases que dirixen os destinos do Concello verinés.

Polos finais dos setenta e principios dos oitenta, do século pasado, non hai tantos anos, rexentaba a alcaldía a señora Lovelle Alén. Por aqueles anos foi contratado D. Manuel Sánchez, actual aparellador municipal, como técnico de urbanismo. Nun determinado momento a señora alcaldesa destituíno. Púxoo na rúa, como vulgarmente se di.

O caso é que ao aparellador houbo que restituílo no posto, convocarlle unha oposición restrinxida e indemnizalo con intereses de demora.

Aqueles cartos  saíron  dos impostos que pagaron todos os veciños de Verín.

Vidas paralelas entre o técnico de urbanismo e o técnico de deportes.

O mandamáis actual contratou a Larrán como técnico deportivo do concello de Verín. Agora, abríronlle expediente e expulsárono do seu posto. O técnico acudiu á xustiza e hai que restituílo de novo, polo que haino que indemnizar co soldo correspondente máis os intereses de demora.

Os veciños de Verín, de novo cargan coas falcatruadas dos caprichos municipais, tendo que abonarlle o soldo máis os intereses do tempo que non cobrou.

Debería haber unha lei que obrigase ao político de turno facerse cargo da indemnización persoalmente, porque xa está ben de que sexan os veciños os que carguen con estes caprichos dos políticos.

A historia deste caso toma corpo cando o señor Larrán ten que ir ao paro para presentarse ás oposicións de técnico deportivo municipal verinés.

Hai que recordar que esta convocatoria foi levada ao xulgado polo BNG, por mor de algunha irregularidade. Pasou aquel trámite xudicial é o señor Larrán fíxose coa praza de técnico deportivo do concello de Verín.

Aquel rexedor que convocou aquela praza é o mesmo que actualmente rexe os destinos municipais verineses, sendo ao mesmo tempo quen continúo co expediente para expulsar ao señor Larrán e que terá que readmitilo, segundo sentencia xudicial.

Daquela valíalle. Agora expúlsao. Non importa, paga o pobo.

A vida, señora María, cantas voltas dá. Daquela, o Bloque denuncia aquela convocatoria e agora a Converxencia Intersindical Galega é quen defende os intereses do mesmo técnico.

Tan pouco tempo para os mesmos casos! Que pouco se fisga na hemeroteca do concello! Dá traballo!

 

ADSL

Miña cara señora María: Día catro de abril do presente ano, contestación do mandamáis ao portavoz socialista no Concello de Verín:“(...) no se necesitan firmas para saber lo que demanda o solicita el pueblo pues simplemente hay que estar en la calle y escuchar a la gente cada día, (...)" e segue ”(...) cada vez está más alejado de la relidad y de lo que quieren los vecinos."

Día dezasete do presente mes e do mesmo ano, contestación unísona do rexedor e da “Mimi” aos comerciantes de Feces de Abaixo: “no nos trasladaron ninguna queja y eso que mantengo contacto permanente con el pueblo."

A Tenente de Alcalde comenta: “no tenía constancia de la carencia de banda ancha en la localidad."

Durante anos, e case cada semana, pasou por ese paso fronteirizo, cara o seu posto de traballo, aló na Lusitania. Do mandamáis pódese afirmar que só pisa as rúas en tempos de campaña electoral.

Isto chámase tomarlle o pelo aos cidadáns ou rirse deles, pero isto é o que temos.

Para que valen esas xuntanzas da Área de Promoción Económica cos representantes dos colectivos profesionais, se non tratan estes temas, que lles afectan directamente. Ou son simplemente para saír nos xornais e xustificar o soldo ante os veciños?

A eurocidade traerá esta solución, porque haberá que acondicionar o antigo edificio e colocar a uns cantos “amiguiños”.

Apresúrese, señora María, se quere traer da emigración a súa netiña. Está máis preparada, pero iso non importa, porque non pega carteis cando nas eleccións.

Aos de Feces de Abaixo entraralles antes a banda ancha vía Chaves que vía Verín, a pesares de que xa está por Tamaguelos.

O caso non é só andar. O máis importante é mirar e ver, porque as especies arbóreas da Carreira Cova de Cabreiroá foron vítimas dunha motoserra. Tampouco tiveron novas deste feito!

Árbores que podían facer de reclamo turístico no Concello, porque non hai moitos pola bisbarra, pero ao novo dono da finca, adxudicada pola Concentración Parcelaria, debíanlle estorbar e acabou con eles. Puido ser tamén produto dalgún desacordo entre o antigo e o novo dono no prezo. Consecuencias da concentración!

No lugar onde estaban non lle facían mal a ninguén, nin eran impedimento para levar adiante as tarefas agrarias.

Pero se andan pola rúa a cotío, como non se decataron desta tala que acabou con catro, da ducia de alcornoques, que hai en todo o termo municipal!

Desidia ou impotencia para controlar un territorio tan cativo en extensión por parte co Concello e ó mesmo tempo falta de catalogación de árbores, que debían estar fichados como patrimonio forestal municipal dentro desa famosa rede Natura 2000.

Señora María, nos Santiagos estánlle a ofertar cargos. Non se despiste. Chame ao teléfono adecuado.

 

Lázaro

Miña cara señora María: -Ano 1942, días 21, 22, 23 e 24 de marzo. Ano 2009, días 21 e  22 de marzo. O tempo fixo coincidir as Feiras e Festas de San Lázaro. Tempo pasado, 67 anos.

Naquel ano inaugurouse a Praza de Abastos, que por certo a gran maioría da poboación existente na vila non sabe que edificio é, porque está dedicado a outros mesteres. -Gran obra dos políticos de turno!

Como homenaxe a aquelas persoas leo o texto do programa, para que alguén aprenda e busque nas hemerotecas, vendo que non se inventa nada, nin fai  falta malgastar os cartos públicos en comilonas nin en soldos desorbitados.

Aínda que o papel non está en boas condicións lese bastante ben.

Pon o programa: “PROGRAMA OFICIAL de las Ferias y Fiestas que en honor al Gloriosísimo San Lázaro se celebrarán en VERÍN del 21 al 24 de Marzo de 1942. Patrocinadas por el ilustrísimo Ayuntamiento.

SÁBADO, 21. A las 12 del día:

Previo un repique general de campanas y salbas de bombas recorrerán las calles de Verín: LA AGRUPACION MUSICAL ALBARELLOS, que dirige el maestro compositor D. Camilo Pérez, ex-director de la famosa banda “La Lira de Ribadavia” y el renombrado “CUARTETO PAZOS”.

A Partir de las 5 de la tarde los citados conjuntos musicales visitarán todos los barrios de la población.

De las nueve en adelante paseo de moda y folión.

DOMINGO, 22. A las 6 de la madrugada:

Un gran disparo de bombas anunciará el comienzo de los festejos de este día.

A las 9. Entrada brillantísima: “BANDA DE MÚSICA DE VILANOVA DOS INFANTES”.

A las 10: Misa cantada en la Parroquial. A las 12 Inauguración y bendición de: “LA GRAN PLAZA MUNICIPAL DE ABASTOS”.

A las 4 de la tarde: Interesante encuentro de FOOT-BALL entre los potentes equipos Amanecer (F.J.) de Orense y el C.D.Verín (F.J.) de esta Villa.

A continuación paseos amenizados por las agrupaciones musicales.

A las 10: Fuego de artificio y conciertos.

LUNES, 23:

Al amanecer disparo de bombas. A las 9 dianas y alboradas. A las 11 misa cantada a toda orquesta en la capilla del Gloriosísimo San Lázaro y procesión. De doce a una conciertos.

A las tres de la tarde: Gran feria adjudicándose valiosos premio a las mejores reses. Seguidamente, animadísimos  paseos. A la noche, conciertos y folión.

MARTES 24:

Grandes dianas por las afamadas bandas de música y gaitas del país. Desde las 11 a la una, conciertos de música selecta con paseos .

A las 4 de la tarde: Gran partido de FOOT-BALL entre el potentísimo team de primera división de la liga CLUB CELTA DE VIGO y el equipo de esta villa reforzado con valiosos elementos. Seguidamente como el día anterior conciertos y paseos. Por la noche, fin de fiesta con una gran salba de bombas.

Nota: La Semana Santa de este año en Verín será u acto espectacular y digno de ver con premios a los mejores cantores de saetas. Véanse los programas de mano. El domingo de Pascua grandes festejos a cargo de la AGRUPACION MUSICAL ALBARELLOS Y GAITAS DEL PAIS."

Señora María, este ano todo foi karoke.

Informe PXOM

Miña cara señora María: Teño nas miñas mans, unha copia do informe do PXOM de Verín.

Todas as gotiñas, que o rexedor vai soltando, nos medios de comunicación, están aquí recollidas.

É triste que os interesados por este tema, teñan que estar a espera da incontinencia do mandamais.

A manida frase de que cada pobo ten o que se merece xa non fai mella, nin entra no maxín dos veciños, para tela en conta non momentos oportunos das eleccións, polo que somos unha xente sometida.

Este documento, custodiado con sete chaves, aínda que só abre o caixón a que está escondida tras do cadro da parede do leste, apareceu unha copia por doquier, chegando ata min, polo que vou a referirme a el, no punto que máis salientable me parece, porque recolle parte da miña suxerencia ao PXOM, con data  do dezasete de setembro do dou mil seis e número de rexistro de entrada, no Concello, tres mil oitocentos catorce.

Prégolle, señora María, que non insista en descubrir ao mensaxeiro. Hai que ser cabaleiro, como di o rexedor, porque  sabe conversas privadas dos concelleiros da oposición e non as publica.

Tonterías! Sabe o que quere saber el, como nos pasa a todos. Contan o que queremos escoitar e sobre todo entre políticos.

O texto é moi embulleirado e só se entende se vai acompañado da planimetría, por iso ten pouca validez, a pesar de ilo soltando por goteo.

Seguro que algún personaxe viuno e outros da súa clientela tamén, cando o normal é que fosen informados todos os veciños, nunha xuntanza, con explicación dos técnicos.

O informe consta de catorce páxinas, todas enumeradas e coa data e hora de saída da Dirección Xeral de Urbanismo da Xunta de Galicia e número de rexistro 503 do 27. FEB. 2009 13:16 D.X. URBANISMO Nº 503. Tamén teñen un cuño coas grafías: PTO-OU-08/025 VERIN (OURENSE)  P.X.O.M. - A.I. - Informe - Páxina 1 de 14.

Para min ten un valor enorme, porque matiza, case cos mesmos termos a miña suxerencia  nos espazos que deben ser ocupados polo PXOM.

Leo un dos párrafos: “O núcleo urbano de Verín presenta un crecemento radial ao longo das vías de comunicación, que se veu favorecido pola implantación de grandes equipamentos en lugares periféricos. Como consecuencia desta dinámica resultaron numerosas bolsas de terreos sen transformar en posición relativamente centrais da cidade, que, atendendo a un principio de utilización, racional do solo, deberían ser os lugares prioritarios onde situar as novas edificacións.”

A miña suxerencia di: “Verín creceu ao longo destes factores: primeiro nomeo cada unha das rúas, centrando a maior densidade de construcción en torno ás radiais principais. Isto provocou zonas interiores baleiras, que deron lugar a longas avenidas con traseiras urbanas indefendibles, que son as que vostedes deben darlle unha solución axeitada."

Máis adiante iremos esmiuzando o máis salientable do informe.

Como verá señora María, os veciños deben ser informados e os políticos deben ser claros coma a auga do Támega, río enriba.

Homenaxe

Miña cara señora María: a historia está sempre escrita. Os contos, as lendas e as historias pasan de boca en boca e trocan o seu significado por cada maxín que pasan.

Douscentos ano fai que os franceses pasaron por estas terras, segundo os historiadores. Os textos, dalgúns libros parroquiais, catalóganos como verdadeiros bárbaros. Ante aqueles crimes foi normal que o pobo, con armas rudimentarias, se levantase e loitase contra eles para expulsalos desta terra.

Poucos días estiveron por aquí, pero súa pasada foi suficiente para que os recordos de tales desalmados perduren no tempo. Deste acontecer, poucos recordos e ningunha exaltación para aqueles heroes que se levantaron en defensa dos seus. Pola contra, celebrouse na vila unha ofrenda floral a García Barbón. Persoa emprendedora e filántropo destas terras, que reclamado por un tío, emigrou a Cuba, onde fixo fortuna.

Unha posible enfermidade fixo posible que regresara, aínda de boa idade, para emprender actividades na súa terra natal. A vila conta con obras que sufragou por completo, destacando o Colexio dos Irmáns da Salle, sendo berce de cultura na bisbarra. Hai que destacar que todas as persoas que beberon da súa ensinanza,  aínda hoxe destacan pola súa caligrafía e cálculo. Foron famosos aqueles cadernos de caligrafía inglesa, de redondilla e letra gótica, nos que non podía caer un borrón.

É de admirar a maneira de calcular das persoas entradas en idade, que pasaron por aquelas aulas. Como di o Lois, eran outros tempos e as leis de educación eran menos intervencionistas.

O acto en si, non foi máis que unha expresión dun pobo ante tantos desagravios a que foi sometido, dende o momento que se asentou na vila, segundo testemuñas verbais.

Contan que os arrendatarios de xuros cobraban cada mes un tres por cento polos préstamos e García Barbón intentou pasar ese tres por cento a todo un ano, intentando crear un banco agrícola, polo que os caciques daquel momento déronlle de lado facéndolle a vida imposible e no casino non lle dirixían a palabra. Isto pasoulle en vida, polo que abandonou Verín.

Despois de morto, o seu busto foi itinerante, colocado e descolocado segundo o político de momento, que se sentou na cadeira da alcaldía.

O seu pedestal aproveitouse para colocar unha placa de inauguración do acondicionamento da praza, cando o seu lugar debía ser outro, por respecto a García Barbón.

Na praza que leva o seu nome aínda está colocada a placa co nome de Praza Maior, intento no seu momento de borrar o seu sinal.

Toda a vila sabe que a zona sur é a praza dedicada a García Barbón e a zona norte, dende a rúa das Obrigas, a praza dedicada a Nosa Señora da Estrela. Tamén o di a canción popular, que tanto gusta de cantar aos verineses: “Monterrei está nun alto, Verín está nun baixo. Nosa Señora da Estrela, está nun campiño raso”.

Pois ben, nestes intres aparece colocada unha placa, na fachada dunha casa, co nome de García Barbón, na parte correspondente a Nosa Señora da Estrela.

Pode alguén tomar cartas neste tema, que é de cultura xeral, e amañar esta confusión intencionada?

 

Eleccións autonómicas

Miña cara señora María: tenlle razón o Marcelino cando di que a rexencia dunha casa é coma a dun pobo e a deste coma a dun concello, e  a do concello coma a dun goberno autonómico ou dun estado.

Se vostede repara un pouco na anterior lexislatura municipal observará que Verín estivo baixo un goberno de conxunción de tres forzas políticas, na que sobresaíron os nacionalistas do BNG, por dúas cousas: control máximo do PXOUM e abandono da coalición.

Se furga un pouco máis darase conta de que os concelleiros desta formación eran coñecidos por todos os veciños; sen embargo o resto de cargos políticos estiveron eclipsados, a non ser o señor Cid Harguindey.

Ata o señor alcalde estivo anulado polo afán de protagonismo dos nacionalistas.

No reparto das concellarías colleron a de urbanismo para estar máis en contacto cos empresarios e propietarios e así os veciños tiveran dependencia nacionalista.

Sen embargo este goberno local adoeceu dun programa conxunto e pactado para levar adiante perante a lexislatura. Cada partido era un reino de taifas. Falta de reunións, falta de consensos, que foi o que recibiu a cidadanía, por iso perderon o goberno municipal.

Foron desprazados pola ineficacia política, máis que polos méritos do actual rexedor.

O PXOUM, que é a arma política de calquera forza gobernante, foi a causa principal que os levou a rotura e ao abandono do goberno local.

Na constitución desta nova lexislatura local destacou o desprazamento a un segundo plano do candidato a alcalde, o socialista señor Afonso, en favor de Xan Carlos.

Darase conta, señora María, que todo isto que estou narrando sae reflectido na actual política autonómica de Galicia.

Se vostede bota unha ollada a Santiago só verá nomes nacionalistas. Case todos os galegos saben os nomes dos conselleiros do BNG, pero ninguén sabe os do PSOE, a non ser, os do señor Presidente e o señor Pachi Vázquez.

Todos recordan á concelleira dos “mojitos” e ao señor Quintana, de baile cos da terceira idade.

Ata en Verín estiveron máis presentes os políticos nacionalistas que os socialistas, a pesar de ter un representante de Castrelo do Val, como o señor Delegado da COTOP.

Como verá, o señor Touriño tamén pasou a un segundo plano na política autonómica.

Haberá que reflexionar de por que se pode pasar en tan pouco tempo dun goberno a outro. Os votantes non lle deron tempo para nada e os outros aínda non estaban destetados e volvéronlle a meter o biberón na boca.

Facíalle falta un pouco máis de tempo na oposición para descontaminarse de todos os vicios políticos e das actitudes arrogantes que manifestan nada máis tomar o poder.

Botáronos tamén máis polos seus fallos que polos méritos da oposición.

 

Chailo

Meu caro Chailo,  o entroido deberíase chamar Laza. Sodes a alma de todo este periodo carnal previo as cerimonias cristiáns da Semana Santa. Se faltara Laza, seguramente o entroido non sería entroido, sería unha festa coma outra calquera e iríase perdendo non albores do tempo.

Mantedes a tradición dos días coma se fosen unhas etapas que percorrer para satisfacer o voso ego e manter ese espíritu entroideiro que fan de Laza ese recuncho onde perviven as esencias dunha festa vecindaria a pesares da rivalidade dos barrios.

Seguramente que os de Barrio están celosos porque a morena saíu sempre de Cima de Vila. Hai que botarlle a culpa ao Costiña, que Deus o teña no ceo, pero mantivo con sumo coidado aquel suspense de por onde aparecía a Morena, e que burro ía ser o encargado de levar ata a Picota ao forasteiro que acepta a inocentada ou burla dos acompañantes ao longo da comitiva.

Sabes, meu caro Chailo, que sodes unha parte importante desta festividade, porque non deixastes que as influenzas do camiño xacobeo volas estragase ou contaminase. Pode que nestas datas de inverno os pelegríns non tiveran a forza suficiente para introducir calquera costume foráneo, polo que vos mantedes aínda sen contaxiar.

Para calquera cativo que desexe vivir o entroido, como daquela, haino que levar a Laza e deixalo, perante este tempo, para que teña esas vivencias.

O neto do Jaravasio, cada ano que pasa, vai collendo estilo. Seguro que non defraudará os seus pais, porque representa a esencia da familia. Quen cambiou foi o Beni, que anduvo de reporteiro e de coidador dos cativos. Perdeuse a subida da Picota. Non importa, porque sabe que volve para o ano.

Pero antes de chegar a Laza débese parar nos pobos nos que aínda os rapaces, ao saír da escola, percorren as rúas  tiznando ás rapazas e botando cinsa a todos os veciños que atopan pola rúa.

Tintores, Nocedo, Vences, Matamá e Castrelo do Val foron paradas obrigatorias antes de chegar ao cumio do entroido. As correrías polos rueiros detrás das raparigas non tiñan sosego. O agotamento era quen facía que recibiras de varias mozas o manoseo ata deixarte coma un carnaval. Tiznábante de chirnas do cú dun pote ou dunha caldeira e o borrallo quente do forno comunal misturábano con formigas, que producían sensación de picores por todo o corpo, tendo que espirte para desfacerte delas.

Agora sodes un pouco “lai” e as farrapadas xa non son como eran. Teremos que  velas en Tamicelas, porque seguen cos excrementos das vacas, como daquela, para lanzarllas aos veciños que cruzan pola praza. Vós, empregades lodo ou barro amasado e logo emboutádelo no farrapo lanzándollo a calquera que se perde pola Picota.

Deberíades recuperar as bostas, ou senón os lodos da depuradora, facendo das farrapadas un entroido como daquela.

Está moi ben ese folión-cea do venres. Sobre todo a recuperación dos fachóns, recordando as túas andainas de mozo, cando regresabas de namorar a túa dona ou de botarlle as serenatas, nunha noite pecha.

Meu caro Chailo, o entroido é noso. Lémbraste de cando quedaches na rúa, de como te trouxo túa nai ao mundo. Eran outros tempos. Estarías baixo os efectos de Baco.

Recórdalle ó teu cuñado que hai que alumear o Canto do Agro. Por alí pasa o folión.

Mimi

Miña cara señora María: Que listiña nos saíu a Mimi!. Pronto aprendeu da escola dos políticos, porque trata de contar só as súas vivencias positivas.

Experiencias en todas as categorías institucionais, dende concellos ata Bruxelas, con coñecementos de idiomas, facendo do seu currículo un vademecum, para colocarse no máis alto pedestal. Sería unha boa alumna de Dióxenes.

Ata o de agora non me fixo caso,  señora María. Téñolle dito que chame a Mirian e que veña para acá, porque coa paridade nas listas electorais, ten sitio en calquera partido. A crise das ideoloxías é global.

Recorda vostede que no  pasado verán falouse moito do abandono político da tenente de Alcalde.  Aquel amago deu froito e agora aparece a  Mimi no cumio da  política autonómica . Iso se que é unha carreira!

Debe saber xogar moi ben ao mus, porque estes órdagos non saen todos os días!

-Ten que ter presente este exemplo e esta maneira de entender a política nesta terra. Dá vergoña que a convertan nun comercio. Móvese todo por prebendas. Eu colócote, e ti correspóndesme. Ninguén dixo nada.

Sería interesante que no resto dos concellos se fixese outro tanto. Veríase ao  señor Presidente, facendo de mago, buscando solucións a tanto descontento, pero encontraríase cun enorme problema, porque non  hai postos para todos.

De momento, Mimi saíuse coa súa.

 -Debe estar moi doída, porque o primeiro que fixo foi lanzar ao voo que de agora en adiante non vai cobrar do Concello. Mellor dito, de todos nós. Non importa, porque o fará a través do Parlamento, que por certo tamén cobran dos nosos impostos.

Mirian sería unha boa candidata, porque gozaba moito de entreter a todos os cativos da rúa e as nais agradecíanllo,  porque llos entretiña  e descargábanse deles. Era moi querida e coñecida. Non se pode dicir o mesmo da Mimi.

-Nas entrevistas da prensa oculta unha serie de experiencias que hai que resaltar para colocala no seu  lugar.

Debe falar algo da lonxa agropecuaria, que está no campo da feira, porque sabe moito dese tema. Custou preto de trescentos millóns das antigas pesetas e está morta de risa. Traballou no gabinete, do entonces conselleiro, do Medio Rural.

Máis tarde foi electa para por en marcha á Fundación Comarcal da Bisbarra de Monterrei. Soñaba con outra cousa e ao pouco tempo abandonou. Con este cargo puido empezar este invento da eurocidade, polo que xa se tiña ganado moito camiño e os veciños a gozar dese proxecto.

Pasou por empresas privadas no país veciño e tamén por unha Caixa de Aforros Galega e o Metro de Madrid. Fixo principios de crear súa propia empresa, pero coa promesa do gran soldo, nas municipais,  aceptou o envite do rexedor e aquí a temos. Por certo, aínda non dixo o nome nin a dona da empresa da nómina que serviu, para xustificar o seu soldo, no concello verinés. Esta sería unha boa noticia.

Ata o de agora non hai novas de que esas empresas foran destacadas e postas como exemplos nos foros económicos, polas súas ganancias, basadas nos proxectos da Mimi.

Para rematar pódese dicir que o rexedor  comentou, dentro do concello, que o responsable desta “bomba” foi el, polo que non lle pode botar a culpa a ninguén, porque ninguén lla impuxera.

Con esta solución suavizou un peso de encima.

A comitiva

Miña cara señora  María: Deixe que goce coma un cativo con chanquiñas novas. E iso que agora non hai pozas, nin lodeiros nas rúas dos pobos.

Para este goce tiña que ser e nacer, naqueles tempos, en calquera parroquia, pero viviu sempre no corazón da futura eurocidade.

Agora non se leva o que facía o tío Chanquiñas de colocar as gavelas dos toxos na rúa, para que estivera enxoita e poder pasar comodamente, convertendo aquel estrume en futuro esterco.

Pola noite, ao regresar da casa do avó, sempre engarraba nun pau dun toxo, a pesares de levar o fachón, que me facía miña avoa. Sempre daba coa testa na camada, fincando algún pico nas mans.

Non se debe alterar, nin perder os nervios, señora María. Pero debe incidir e persistir, porque os veciños votárono para facer oposición, non para que comulgue con rodas de muíño.

Aínda que só foi unha comitiva de tres coches, tiña que aparecer aló, como o un “taifas” e diferenciarse dos outros e para iso necesitaba non só o coche, senón tamén as motos con sirenas e luces, para recordar outros tempos deste país. Facíalle falta unha máis, aínda que sabe quen a ten e podíalla prestar e a comparsa sería máis axeitada para tal fin. Canta soidade!, en certos personaxes...

O aforro municipal é para o seguinte ano, no próximo orzamento, porque nestes intres aínda perdura o do ano anterior. Pero debe practicar nas cousa cativas, como neste caso.

Sabe demasiado que os funcionarios non están para eses mesteres, senón para desempeñar outras  funcións, mantendo a vila vixiada e coidando de que os vándalos non fagan das súas, porque saberá que ao cigarrón ou peliqueiro, da rúa Viriato, esnafráronlle, outra vez, seu nariz.

E iso que só foi unha xuntanza máis para darlle corpo a futura eurocidade, onde Verín baila o son da gaita lusa. Quen marca as directrices son os flavienses, porque son os que están preparados, porque esgotaron todo tipo de proxectos na súa categoría, por iso agora necesitan crear entes superiores para optar a outros. Nunha palabra teñen experiencia.

Souberon, a través da Asociación para o Desenvolvemento dos Concellos Ribeirenses do Alto Támega, colocar todas as ideas que xurdían nas Cámaras lusas, mentres que aquí non  aproveitaron a Fundación Comarcal para o mesmo fin.

Chama moito a atención de por que non se constituiu unha futura eurobisbarra ou eurocomarca ou euromancomunidade do Alto Támega, porque estas poboacións teñen máis de cento corenta mil cidadáns e responde máis aos intereses dos cidadáns, de ámbolos dous países.

Pode que esta futura eurocomarca do Alto Támega restaría liderado aos dous protagonistas da eurocidade, polo que empezaron a camiñar solos, por intereses políticos e persoais. Sen embargo ante Europa, sería unha representación con máis entidade, para conseguir estar en proxectos doutros niveis. Neste caso a comitiva levaría máis representantes. Todo sería máis grande!.

O señor Presidente da mancomunidade ten a oportunidade de principiar contactos cos da raia para dar forma a este ente no que debe por esforzos, porque así estaría representada toda a comarca de Monterrei. Hai que subirse ao carro de Europa!. Aínda que sexa para pantasear!.

Dáse conta, señora María, de que aquí non se da puntada sen fío.

Octavio

Miña cara señora María: a semana pasada comentei a derradeira decisión política local que se tomou no concello. Hoxe adiántolle cal foi a primeira do 2009.

Vostede ten que acordarse dun cativo que se criou no seu barrio. Xogaba moito na beirarrúa. Algunha vez limpoulle os mocos coa punta do mandil. Nunha ocasión vostede regresaba do seu galiñeiro, traendo a oveira de arame chea de ovos e o cativo arrimóuselle, metendo un dos dedos dentro, para coller os ovos. Cando viu que non podía sacar a man empezou a chorar e vostede baleirou a oveira para empurrar o dedo pola parte de dentro. Gustaba moito de que o levaran ás cabaliñas.

Aquela crianza que brincaba ó seu redor e bambeábase nos recunchos da rúa, hoxe, é un home. Traballa coma funcionario do Estado e percorre toda España a cotío, porque ten un traballo moi singular. Poucas veces dorme na casa. Está aínda solteiro, polo que goza o que pode. Visita a vila, de vez en cando, e ponse ao corrente de todos os acontecementos que ocorren, porque se sinte un verinés de ben. Vende Verín por onde pasa e fai campaña da súa orixe, porque se sinte orgulloso de ser desta terra.

Este rapaz, perdón esta persoa, foi sentada na cadeira do xulgado, por facer comentarios, nun foro de internet, de como se compran os votos nas eleccións, en Verín.

Ante a autoridade correspondente non se arredou, senón que confirmou as súas manifestacións e recoñeceu ser a persoa que firmaba co nome que aparecía nos textos.

Pódolle confirmar que dos participante é o único que di quen é e ademais pódese ler o que conta ou narra.Tamén puido non confirmar nada do tratado, e dicir que alguén firmaba con seu nome, pero, seguro de si mesmo, reafirmouse en todo o seus escritos.

Esta denuncia, señora María, é a primeira gran noticia, coa que empezamos este novo ano. O día cinco deste mes, Octavio Rani do Encanto, entrou pola porta do xulgado e sentouse ante a autoridade xudicial para declarar sobre os comentarios que fai no foro do xornal provincial.

Señora María, Octavio somos todos aqueles que necesitamos contar historias, experiencias vividas ao longo da vida política local, porque necesitamos desafogarmos e ser libres.

Octavio somos todos os que queremos a vila, que non queremos ser súbditos, senón cidadáns libres e non atados de pés e mans.  Estamos contigo, porque pensamos e dicimos o mesmo. E non digamos os que estivemos aló e tivemos que facer o que ti denuncias.

Serás o culpable de elevar de categoría o que só estaba nos cenáculos e non tiña corpo máis que ser tema dos amigos en calquera lareira da bisbarra.

Queremos estar libres da  espada de Damocles, que deixe de pendurar sobre a nosa cabeza, porque non se pode coartar a liberdade de expresión.

Sempre metendo medo! Sempre tratando de tapar voces discordantes! Cando o bonito dunha democracia é que haxa diversas opinións, porque enriquecen a vida das persoas.

Coa derradeira normativa local inténtase coartar a liberdade individual e con esta denuncia a liberdade de expresión.

 

Desbrozadora

Miña cara señora María: Na foto aparecía coma un rapaciño con chancas novas, coma daquela.

A señora Cándida sempre foi unha muller erguida, ben parecida e camiñaba con esbeltez levando enriba da cabeza a estera, asentada na rodela, que facía cun pañuelo da cabeza ou cunha bufanda, cargada coa mercaduría que  apañaba,  na vila, mentras gañaba uns cartiños lavando roupa para os señoritos.

Nunca entendín por qué vivía soa, aló, no barrio da igrexia. Os seus fillos, dous homes e unha muller, tamén viviron sempre no pobo, non emigraron, a non ser o máis novo, que anda por terras de Andalucía.

O seu marido vivía nunha bodega que a familia tiña perto da escola dos rapaces. Aquela bodega e aquela horta daban sensación de vida dun anacoreta. Parecía o home do saco, porque ninguén se acercaba por alí. -Raras veces algún familiar-. Aquela horta daba para manter aquel home. Tiña coellos, galiñas, verduras................

Aquela muller viviu sempre apretada, pero ao traballo facíalle frente e non se arrugaba, cando era necesario botar unha man a calquera veciño. Sempre disposta a axudar nas labores do campo.

Como non tiña gando, non podía ter esterco, polo que súa teima era barrer a folla caída das ábores, agora no outono, amontoándoas nunhas cuncas, que había no comunal, para misturala cos  excrememtos do gando,que tamén recollía, para logo levalo a súa leira. Aquela muller adiantouse a isto da biomasa!

Sen embargo os rapaces, nas noites de estrelas, cando  xogaban , as escondidelas  desparramábanllos, porque  se encondían baixo a folla. E de novo tiña que xuntar todo aquelo.

A veiga parecía un verxel e o gando recreábase nela, porque a folla non prodrecía aquela herba. Gracias ás necesidades daquela muller.

No concello vai pasar outro tanto con tanta maquinaría desbrozadora. Hai catro máquinas para manter limpas as cunetas de todos os rueiros e estradas do termo municipal verinés. O problema  é que sobran máquinas pero faltan recursos humanos para manexalas. 

Non perda esta oportunidade, señora María, por se ten algún neto que colocar, porque no concello só hai unha persoa que sabe manexar ben estes aparellos, polo que non vai dar feito e ademáis tamén fai de mecánico reparador, polo que ten que estar en todo. Non sabemos se é ben remunerado polos  traballos que fai.

O concello é coopropietario de dúas desbrozadoras na mancomunidade, cos seus repectivos maquinistas, polo tanto correspondenlle cada tres meses, máis ou menos, sempre quince días, polo que o único que hai que facer é sabelas  aproveitar ou haberá que facer un estudo para determinar cal é a maneira de sacarlle o máximo rendimento. Este estudo non debe ser interesante, porque só ten de gasto vinte mil euros.

Seguro que D.Juan José Lamas Fernández estará a pensar e  rir moito, porque no noventa e cinco, sendo concelleiro do equipo do goberno con este mesmo rexedor, puxo enriba da mesa a idea de que o concello necesitaba comprar dúas máquinas. Unha desbrozadora e unha motoniveladora. Pasaron trece anos para que lle fixeran algo de caso!

Señora María: a única máquina que empregaba a señora Cándida era unha basoira de cudeso con mango de sangubiño. 

Ordenanza

 

Miña cara señora María: alégrome de que gozara da súa neta. Está feita unha moza. É triste que so a poida ver de Nadal en Nadal. A culpa tena a emigración. Non hai remedio. Esperar, por se isto da eurocidade é algo máis que postos para os amigos ou organismos para cargos de políticos desbancados. O que si vai carrexar é suba de impostos para os contribuíntes.

 Mirian gusta desta terra. É das que pena por ela. Non a esquece e tena na súa alma, pero esta terra fai pouco para retornala. As súas meixelas brillan de alegría e seus ollos expresan satisfacción por estar entre os seus. Coma de costume todos a rodean e escoitan súas historias. Anécdotas, non para de contar.

Seguro, señora María, que ó seu carón o seu xeonllo doe menos. Non ten tempo de sentir a dor. É bo ter unha neta con humor para aparcar as doenzas uns intres.

Debe ter coidado ó abrir a porta do portal, cando lle pon a muleta, porque lle pode esvarar e mancala.

Non lle gustou nada a normativa do concello sobre actos deshonestos, aínda que viu ben a parte correspondente aos cans de compañía, porque a súa aboa foi investida polo do veciño algunha vez.  O mesmo que algúns rapaciños.

Vai ser difícil que multen a ese can, a pesar de que colle as bolsas do lixo esparexéndoas  por toda a rúa. Houbo queixas dalgúns veciños e chamáronlle a atención ó seu dono, pero erre que erre, segue a facer o mesmo.

En canto aos actos vandálicos vai ser tamén complicada a súa aplicación, porque suceden a horas intempestivas. Saben buscar as horas de falta de vixilancia, polo que os vándalos campan por toda a vila.

De todas as formas, non fai falta recorrer a este tipo de ordenanzas municipais, porque poden  infrinxir algún precepto individual. O normal é que, ante calquera acto incívico, identifiquen aos actores, dando coñecemento á autoridade xudicial, por parte da policía local, para que os xulgue, segundo a lexislación vixente. 

Mirian ríase ó ler a noticia no xornal, porque as súas vivencias na emigración están por riba destas ocorrencias retrógradas. Nin preguntou quen goberna no concello, porque sabe que aquí a xente é moito de piñón fixo. Non son capaces de provocar cambios políticos, cada catro ou oito anos, para que  entren outros ventos na casa do concello!

Contou que a súa amiga chamouna dende as rías baixas para preguntarlle pola noticia do Atlántico, porque considerou que fora unha inocentada no día das pullas. -Pero non. Confirmoulle que se aprobara no derradeiro pleno do 2008.

Esta ordenanza débeselle remitir a cada casa para que a analicen e teñan coñecemento dela. Por certo, non esquecerse dos veciños portugueses, porque todos somos eurocidade.

Verín, vila que anda para atrás, en vez de para adiante. Así nos luce o pelo. Sempre buscando atrancos. Sempre pondo trabas. Debe haber pouco que facer, cando se buscan este tipo de xustificacións para unha labor municipal. Con isto demóstrase un afán intolerable de intervir nos comportamentos dos veciños ata nas decisións máis íntimas. Así rematamos, na vila, o 2008. Haberá que recuperar aquel slogan do maio do 98 que dicía: “Prohibido prohibir”.

Co fácil que é ler o que está no programa co que se presentaron ás eleccións é levalo á practica!

 

Panxoliñas

Miña cara señora María: -Que liortas se traen con isto das luces do Nadal! 

-Vostede o único que necesita é que coloquen cadeiras ao longo das beirarrúas, para descansar, cando vai recoller á netiña ao Amaro Refojo.

O mesmo que o Rodolfo que está canso de que lle estorben as macetas colocadas por algunhas rúas. Por certo, que fúnebres e descoloridas e que tristes fan á vila ese tipo de arbustos que lle colocan¡. -¡Que pouco gusto!

 Recorda aqueles anos, cando ía porta a porta cantando panxoliñas, para facer uns cartiños e vivir os tempos do Nadal con alegría, grazas ás esmolas que ían recibindo de cada veciño e dinlle, agora, que hai que aforrar nas luces que están esparexidas polas rúas, porque estamos en tempo de vacas fracas.

Vostede o que necesita é que o Concello aforre noutras partidas e o demostre baixando impostos ou taxas aos veciños. Ata o de agora non houbo ningún intento, nin decisión municipal, de tomar algunha iniciativa en favor dos contribuíntes.

Pola contra, estase a dicir que non prenden as luces ata que deixen de penar por algures. ¡Quen manda, manda!

Non se trata só de luces, senón dun conxunto de actividades que fagan da vila un lugar de acollida e bo trato cos visitantes.

Este consumo de luz pódese pagar con parte do tan manido  aforro enerxético. Tamén con ese famoso aforro de vinte mil euros como consecuencia da nova adquisición dunha máquina desbrozadora. Pero sobre todo cunha partida que recolle o orzamento municipal, que algunhas veces, perante o ano, se lle inxectan cartos, porque o seu uso é moi particular.

Como verá señora María non se trata de cartos, senón de vontade política. ¡Cada pobo ten o que ten  e non vale turrarse dos pelos!

Quen está contento é o Juanito Ferreiro, porque seu equipo gañou. Non fixo falta que lle escribira aos Reis Magos, porque este ano está que rompe fronteiras.  Alardea daquel campo e o primeiro que fai cando cho ensina é mostrarche a placa  co seu nome, pola que pagou cincocentas mil das antigas pesetas. ¡Eran outros tempos!

Necesítanse persoas coma el, que sintan as cores, para darlle outro aire a esta vila, e haberá que mandar misivas a todos os Reis Magos para que nos boten unha man.

Saberá, señora María, que apareceu o cuarto Rei Mago en Verín. Anda polos rueiros ofertando chapapote. Nada de incenso, nin ouro, nin mirra, como daquela.

Ponos sobre aviso dicíndolle que non se deixen enganar e que non pase como en Feces de Abaixo, que logo ten que vir toda a plana maior para desfacer os agravios.

Dende aquí, dende a  COPE, que todos os oíntes teñan unha felices festas do Nadal e que o ano novo sexa un pouquiño mellor.

Señora María, debe escribirlle aos Reis Magos, para que fagan de Verín, unha vila máis humana, máis solidaria e sobre todo máis cristiá.

Quimera

Miña cara señora María: parodiando a D. Miguel de Cervantes estamos nun lugar de cuxo nome non quero lembrarme. Queren que Verín sexa a ínsula  Barataria. Aquel invento de D. Quixote para desfacerse de Sancho, porque estaba farto de todas as súas cuitas e toda a súa sabiduría popular.

Non tiña problema, porque a súa tolería era capaz de iso e moito máis, polo tanto puxo mans a faena e nomeouno gobernador. 

O que si encontraría  Cervantes, como daquela, era material de abondo para seguir ampliando esta obra capital, o Inxenioso Fidalgo D. Quixote da Mancha ou, perdón, das ribeiras do Támega.

Aquí, con isto da eurocidade, tamén se está a vivir unha quimera.

Ultimamente todos queren arrimar o ombro para darlle corpo institucional, aínda que sexa con temas que poden prexudicar a empresarios da provincia como pode ser á  Fundación San Rosendo.

D. Benigno foi o primerio que se interesou por invertir no concello, ante a manida idea de que Verín ten recursos para explotar neste senso.

En colaboración coa Consellería de Industria e co Concello, a Fundación contratou  unha empresa para perforar distintos lugares do municipio para ver se era posible pór en funcionamento un balneario.

Agora recibe, dende Verín, o trato de desviarlle futuros clientes dos seus balnearios, que ten expallados por toda a provincia, dende Laias a Río Caldo, competindo co Inserso, para levarllos a Chaves, por querer facer a eurocidade.

¡Quítanllos aos nosos para darllos aos outros e iso que temos ben preto Baños de Molgas!

Non importa romper coas persoas que teñen boas intencións para Verín, nin interesa, para nada, dar vida dentro da provincia a empresas que crean postos de traballo con tal de que salga para adiante a ínsula barataria tamagana.

Chama a atención que ata a Deputación Provincial entre neste xogo, cando sabe que esas becas están a disposición de calquera estudante a través da páxina web da Axencia que xestiona o programa Leonardo da Vinci, dentro do Ministerio de Educación.

Por certo, cando un estudante solicita este tipo de becas, faino pensando non só no traballo, senón en perfeccionar un idioma. Por agora o portugués, os da raia, practicárono moitas veces por necesidade, polo que máis que unha oferta parece un insulto a todos os estudantes da fronteira.

En canto ó soldo, pregunten cantos andan a buscar emprego deste lado, porque aló o soldo base está en catrocentos vinte euros. Por certo, unha empresa lusa está a traballar na autoestrada cara Portugal.

E queren mandar a Chaves a facer prácticas ós futuros profesionais, cando os flavienses e toda a súa área de influencia viñeron, veñen e seguirán vindo, porque anhelan este territorio.

Cunha cativa desviación do río pequeno, aló en Feces de Abaixo, na alfándega, pode ubicarse a ínsula barataria, para que o gobernador ou gobernadora teñan a súa sede e deixen de teimar na quimérica eurocidade.

Sancho, como gobernador, foi cando estivo máis sensato e máis prudente.